W czasie badania w 1955 r. sprawy Komarowa, Rozenblum podał do wiadomości następujący fakt: gdy jego, Rozenbluma, aresztowano w 1937 roku, poddano go okrutnym torturom, w czasie których wymuszano na nim kłamliwe zeznania dotyczące zarówno jego samego jak i Innych osób. Następnie zaprowadzono go do gabinetu Żakowskiego, który zaproponował mu zwolnienie pod warunkiem, że złoży w sądzie kłamliwe zeznania w sfabrykowanej w 1937 r. przez NKWD sprawie „szkodniczego, szpiegowskiego, dywersyjnego, terrorystycznego ośrodka leningradzkiego”. (Poruszenie na sali). Z nieprawdopodobnym cynizmem Żakowski ujawniał nikczemny „mechanizm” sztucznego tworzenia zmyślonych „spisków antyradzieckich”.

„Aby mi to uzmysłowić – oświadczył Rozenblum – Żakowski przedstawił mi kilka wariantów ewentualnych schematów tego ośrodka i jego odgałęzień.

Po zaznajomieniu mnie z tymi schematami, Żakowski powiedział, że NKWD przygotowuje sprawę tego ośrodka, zaznaczając, że proces będzie publiczny.

Oddana zostanie pod sąd czołówka ośrodka, 4 – 5 osób: Czudow, Ugarow, Simorodin, Pozern, Szaposznikowa (żona Czudowa) i inni oraz z każdej filii po 2 – 3 osoby…

…Sprawa ośrodka leningradzkiego musi być postawiona solidnie, a tutaj decydujące znaczenie mają świadkowie. Nie małą rolę odgrywa tu również pozycja społeczna (w przeszłości oczywiście) i staż partyjny świadka.

Ty sam – mówił Żakowski – nic nie będziesz musiał zmyślać – NKWD