I dalej sam Stalin pisze:

„Stalinowskie mistrzostwo wojenne ujawniÅ‚o siÄ™ zarówno w obronie jak i w ofensywie. Tow. Stalin z genialnÄ… przenikliwoÅ›ciÄ… odgadywaÅ‚ plany wroga i obracaÅ‚ je w niwecz. Bitwy, w których wojskami radzieckimi kierowaÅ‚ tow. Stalin, stanowiÄ… najwybitniejsze wzory wojennej sztuki, operacyjnej”.

W ten sposób wysławiano Stalina jako stratega. Któż to robił? Sam Stalin, tylko nie występujący już w roli stratega, lecz w roli autora-redaktora, jednego z głównych twórców swego samochwalczego życiorysu.

Takie sÄ…, towarzysze, fakty. Trzeba powiedzieć wrÄ™cz – fakty haniebne.

I jeszcze jeden fakt z tegoż „Krótkiego życiorysu” Stalina. Jak wiadomo, nad wydaniem „Krótkiego kursu historii WKP(b)” pracowaÅ‚a komisja Komitetu Centralnego Partii. TÄ™, nawiasem mówiÄ…c, również przepojonÄ… kultem jednostki książkÄ™ opracowywaÅ‚ okreÅ›lony zespół autorów. ZnalazÅ‚o to odbicie w nastÄ™pujÄ…cym sformuÅ‚owaniu zawartym w makiecie „Krótkiego życiorysu Stalina”:

„Komisja Komitetu Centralnego WKP{b) pod kierownictwem tow. Stalina, przy jego osobistym jak najaktywniejszym udziale, opracowuje „Krótki kurs historii WszechzwiÄ…zkowej Komunistycznej Partii (bolszewików)”.

Jednakże to sformuÅ‚owanie nie mogÅ‚o już zadowolić Stalina: w „Krótkim życiorysie” zastÄ…piono je nastÄ™pujÄ…cym zdaniem:

„W 1938 r. ukazaÅ‚a siÄ™ książka „Historia WKP(b). Krótki kurs” -napisana przez towarzysza Stalina i zaaprobowana przez komisjÄ™ KC WKP(b)”. Cóż tu można wiÄ™cej dodać? (Ożywienie na sali).

Jak widzicie, nastąpiła tu zdumiewająca metamorfoza pracy stworzonej przez zespół w książkę napisaną przez Stalina. Nie ma potrzeby mówić, w jaki sposób i po co dokonała się tego rodzaju metamorfoza.

Nasuwa siÄ™ uzasadnione pytanie: jeżeli Stalin jest autorem tej książki, to na co potrzebne mu byÅ‚o takie wychwalanie osoby Stalina i robienie w istocie rzeczy z caÅ‚ego popaździernikowego okresu historii naszej okrytej chwaÅ‚Ä… partii komunistycznej jedynie tÅ‚a akcji „geniuszu stalinowskiego”?

Czy w książce tej znalazÅ‚y należyte odbicie wysiÅ‚ki partii w dziedzinie socjalistycznego przeobrażenia kraju, zbudowania spoÅ‚eczeÅ„stwa socjalistycznego, industrializacji i kolektywizacji kraju oraz inne posuniÄ™cia dokonane przez partiÄ™ idÄ…cÄ… niezachwianie drogÄ…’ nakreÅ›lonÄ… przez Lenina? Książka ta mówi przeważnie o Stalinie, o jego przemówieniach, o jego referatach. Wszystko bez najmniejszego wyjÄ…tku zwiÄ…zane jest z jago imieniem.

A kiedy sam Stalin oÅ›wiadcza, że to on wÅ‚aÅ›nie napisaÅ‚ „Krótki kurs historii WKP(b)”, to musi to wywoÅ‚ać co najmniej zdumienie. Czyż może marksista-leninowiec tak pisać o sobie, wynoszÄ…c pod niebiosa wÅ‚asnÄ… osobÄ™?

Albo weźmy sprawę nagród stalinowskich. (Poruszenie na sali). Nawet carowie nie fundowali nagród, które nazywaliby własnym imieniem.

Sam Stalin uznał za najlepszy taki tekst hymnu państwowego Związku Radzieckiego, w którym nie oma ani słowa o partii komunistycznej, jest natomiast następujące bezprzykładne wychwalanie Stalina:

„WychowaÅ‚ nas Stalin w wiernoÅ›ci ludowi,

Do wielkich zapaliÅ‚ nas trudów i dzieÅ‚”

W tych strofach hymnu cała ogromna wychowawcza, kierownicza i inspirująca działalność wielkiej partii leninowskiej przypisana jest Stalinowi. Jest to oczywiście jawne odstępstwo od marksizmu-leninizmu, jawne obniżanie i pomniejszanie roli partii. Do waszej wiadomości należy dodać, że Prezydium: KC powzięło już uchwałę w sprawie ułożenia nowego tekstu hymnu, w którym znalazłaby odbicie rola narodu, rola partii. (Huczne, długotrwałe oklaski).

A czyż to bez wiedzy Stalina nadawano jego imiÄ™ wielu najwiÄ™kszym przedsiÄ™biorstwom i miastom, czyż bez jego wiedzy w caÅ‚ym kraju wznoszono pomniki Stalina – te „pomniki za życia”? Przecież to fakt, że sam Stalin 2 lipca 1951 roku podpisaÅ‚ uchwaÅ‚Ä™ Rady Ministrów ZSRR w sprawie zbudowania na Kanale WoÅ‚ga-Don monumentalnego pomnika Stalina, a 4 wrzeÅ›nia tegoż roku wydaÅ‚ dyspozycjÄ™ w sprawie przeznaczenia na budowÄ™ tego monumentalnego pomnika 33 ton miedzi. Ktokolwiek byÅ‚ w okolicach Stalingradu widziaÅ‚, jak olbrzymi posÄ…g tam siÄ™ wznosi i to w takim miejscu, w którym bywa maÅ‚o ludzi. A na jego budowÄ™ wydano ogromne sumy i to w okresie, kiedy nasi ludzie na tych terenach mieszkali po wojnie jeszcze w lepiankach. PomyÅ›lcie sami, czy sÅ‚usznie pisaÅ‚ Stalin w swym życiorysie, że „nie pozwalaÅ‚ sobie… nawet na cieÅ„ zarozumiaÅ‚oÅ›ci, pychy, samouwielbienia”?

Jednocześnie Stalin dawał dowody braku szacunku dla pamięci Lenina. Nie jest rzeczą przypadku, że mimo powziętej przed z górą 30 laty decyzji w sprawie budowy Pałacu Rad pomyślanego jako pomnik Włodzimierza Iljicza, Pałac nie został zbudowany, i sprawa jego budowy była stale odraczana i puszczana w niepamięć. Należy to naprawić i wznieść pomnik Leninowi. (Burzliwe, długotrwałe oklaski).

Nie można również nie wspomnieć o powziÄ™tej 14 sierpnia 1925 r. uchwale RzÄ…du Radzieckiego „W sprawie ufundowania nagród imienia Lenina za prace naukowe”. UchwaÅ‚a ta zostaÅ‚a ogÅ‚oszona w prasie, ale jak dotÄ…d nagród leninowskich nie ma. I to także trzeba naprawić. (Burzliwe, dÅ‚ugotrwaÅ‚e oklaski).

Za życia Stalina dziÄ™ki znanym metodom, o których już mówiÅ‚em przytaczajÄ…c fakty chociażby z historii pisania „Krótkiego życiorysu” Stalina – wszystkie wydarzenia oÅ›wietlane byÅ‚y tak, jakoby Lenin odgrywaÅ‚ drugorzÄ™dnÄ… rolÄ™ nawet podczas Październikowej Rewolucji Socjalistycznej. W wielu filmach, w wielu utworach literatury piÄ™knej postać Lenina oÅ›wietlana byÅ‚a niesÅ‚usznie, w sposób niedopuszczalny pomniejszana.

Stalin bardzo lubiÅ‚ oglÄ…dać film „Niezapomniany rok 1919”, w którym pokazano go na stopniach pociÄ…gu pancernego, i nieomal że szablÄ… rażącego wrogów. Niechaj Kliment Jefremowicz, nasz drogi przyjaciel zdobÄ™dzie siÄ™ na odwagÄ™ i napisze prawdÄ™ o Stalinie, przecież on wie jak Stalin wojowaÅ‚. Tow. WoroszyÅ‚owowi ciężko bÄ™dzie oczywiÅ›cie zabrać siÄ™ do tego, ale byÅ‚oby dobrze gdyby to zrobiÅ‚. Wszyscy to zaaprobujÄ…, i naród i partia i wnuki bÄ™dÄ… mu wdziÄ™czne za to. (DÅ‚ugotrwaÅ‚e oklaski).

Przy omawianiu wydarzeń związanych z Rewolucją Październikową i wojną domową w wielu wypadkach sprawę przedstawiano tak, jakoby główna rola wszędzie przypadała Stalinowi, jakoby wszędzie i zawsze Stalin podpowiadał Leninowi, jak i co trzeba robić. Ale przecież to oszczerstwo rzucone na Lenina! (Długotrwałe oklaski).

Nie minę się chyba z prawdą jeśli powiem, że 99% spośród osób tu obecnych mało wiedziało i słyszało o Stalinie przed 1924 rokiem, a Lenina znali w kraju wszyscy; znała go cała partia, cały naród, od dzieci do sędziwych starców. (Burzliwe, długotrwałe oklaski).

Wszystko to trzeba gruntownie zrewidować, aby w historii, literaturze i dzieÅ‚ach sztuki znalazÅ‚a wÅ‚aÅ›ciwe odzwierciedlenie rola W. I. Lenina, wielkie czyny naszej partii komunistycznej i narodu radzieckiego – narodu-twórcy. (Oklaski).

***

Towarzysze! Kult jednostki przyczynił się do rozpowszechnienia w budownictwie partyjnym i działalności gospodarczej wadliwych metod, powodował brutalne naruszanie demokracji
i wewnątrzpartyjnej i radzieckiej, jałowe administrowanie, różnego rodzaju wypaczenia, zamazywanie braków, lakierowanie rzeczywistości. Rozpleniło się u nas niemało pochlebców, specjalistów od hurra-optymizmu i mydlenia oczu.