Fakty dowodzÄ…, że wiele nadużyć dokonanych zostaÅ‚o z polecenia Stalina, bez liczenia siÄ™ z jakimikolwiek normami praworzÄ…dnoÅ›ci partyjnej i radzieckiej. Stalin byÅ‚ czÅ‚owiekiem bardzo nieufnym, o chorobliwej podejrzliwoÅ›ci, o czym przekonaliÅ›my siÄ™, pracujÄ…c razem z nim. MógÅ‚ on popatrzeć na czÅ‚owieka i powiedzieć: „co to dzisiaj tak wam latajÄ… oczy?”, albo: „dlaczego odwracacie siÄ™ dzisiaj tak czÄ™sto i nie patrzycie prosto w oczy?”. Chorobliwa podejrzliwość zrodziÅ‚a u niego ogólnÄ… nieufność, w tym także w stosunku do wybitnych dziaÅ‚aczy partii, których znaÅ‚ od wielu lat. WszÄ™dzie na każdym kroku widziaÅ‚ on „wrogów”, „dwulicowców” i „szpiegów”.

Mając nieograniczoną władzę, tolerował okrutną samowolę, dławił człowieka moralnie i fizycznie. Powstała taka sytuacja, w której człowiek nie mógł przejawić swej woli.

Kiedy Stalin mówiÅ‚, że należy tego a tego aresztować, to trzeba byÅ‚o przyjmować na wiarÄ™, że to jest „wróg ludu”. A banda Berii, która rzÄ…dziÅ‚a siÄ™ w organach bezpieczeÅ„stwa paÅ„stwowego, wyÅ‚aziÅ‚a ze skóry, aby wykazać winÄ™ aresztowanych osób, prawdziwość sfabrykowanych przez siebie materiałów, A jakie dowody podawano? Przyznanie siÄ™ aresztowanych. I sÄ™dziowie Å›ledczy uzyskiwali te „przyznania siÄ™”. Ale w jaki sposób może czÅ‚owiek przyznać siÄ™ do przestÄ™pstw, których nigdy nie popeÅ‚niÅ‚? Tylko w jeden sposób – przez stosowanie fizycznych metod oddziaÅ‚ywania, przez tortury, pozbawianie Å›wiadomoÅ›ci, pozbawianie rozsÄ…dku, pozbawianie godnoÅ›ci ludzkiej. W ten sposób uzyskiwano rzekome „przyznanie siÄ™”.

Kiedy fala masowych represji w 1939 roku zaczęła sÅ‚abnąć, kiedy kierownicy terenowych organizacji partyjnych zaczÄ™li oskarżać pracowników NKWD o stosowanie metod fizycznego z oddziaÅ‚ywania wobec aresztowanych – Stalin wystosowaÅ‚ 20 stycznia 1939 roku szyfrowanÄ… depeszÄ™ do sekretarzy komitetów obwodowych, i krajowych, do KC narodowych partii komunistycznych, komisarzy ludowych spraw wewnÄ™trznych i naczelników urzÄ™dów NKWD. Depesza ta brzmiaÅ‚a:

„KC WKPI(b) wyjaÅ›nia, że stosowanie metod fizycznego oddziaÅ‚ywania w praktyce NKWD jest dopuszczalnie od 1937 roku na mocy zezwolenia KC WKP(b)… Wiadomo, że wszystkie wywiady burżuazyjne stosujÄ… metody oddziaÅ‚ywania fizycznego wobec przedstawicieli proletariatu socjalistycznego i stosujÄ… je przy tym w formach najbardziej skandalicznych. Powstaje pytanie, dlaczego wywiad socjalistyczny powinien być bardziej humanitarny wobec zaciekÅ‚ych agentów burżuazji, wobec Å›miertelnych wrogów klasy robotniczej i koÅ‚choźników. KC WKF(b) uważa, że metoda oddziaÅ‚ywania fizycznego powinna być obowiÄ…zkowo stosowana również nadal, jako wyjÄ…tek, wobec jawnych i zaciÄ™tych wrogów ludu, jako metoda caÅ‚kowicie sÅ‚uszna i celowa”.

Tak wiec najbardziej brutalne łamanie praworządności socjalistycznej, torturowanie i znęcanie się, prowadzące, jak wyżej stwierdzono, do szkalowania i samooczerniania się niewinnych ludzi, były sankcjonowane przez Stalina w imieniu KC WKlP (b).

Niedawno, zaledwie kilka dni przed obecnym Zjazdem, wezwaliÅ›my na posiedzenie Prezydium KC i przesÅ‚uchaliÅ›my sÄ™dziego Å›ledczego Rodosa, który w swoim czasie prowadziÅ‚ Å›ledztwo i przesÅ‚uchiwaÅ‚ Kosiora, Cziubara i Kosariewa. Jest to nikczemny czÅ‚owiek, o ptasim mózgu, pod wzglÄ™dem moralnym, dosÅ‚ownie wyrodek. I oto taki czÅ‚owiek decydowaÅ‚ o losie wybitnych dziaÅ‚aczy partii, decydowaÅ‚ także o polityce w tych sprawach, ponieważ wykazujÄ…c ich „zbrodniczość”, dawaÅ‚ tym samym materiaÅ‚ do wysnuwania poważnych wniosków politycznych.

Nasuwa siÄ™ pytanie, czy mógÅ‚ taki czÅ‚owiek sam, swoim rozumem przeprowadzić Å›ledztwo w ten sposób, aby dowieść winy takich ludzi jak Kosior i inni. Nie, nie mógÅ‚ on tego zrobić bez odpowiednich wskazówek. Na posiedzeniu Prezydium KC oÅ›wiadczyÅ‚ nam, co nastÄ™puje: „Powiedziano mi, że Kosior i Czubar sÄ… wrogami ludu, dlatego ja, jako sÄ™dzia Å›ledczy, musiaÅ‚em wydobyć od nich przyznanie siÄ™, że sÄ… wrogami” (oburzenie na sali).

MógÅ‚ on doprowadzić do tego tylko drogÄ… dÅ‚ugotrwaÅ‚ych tortur, co też ¦robiÅ‚, otrzymujÄ…c szczegółowe instrukcje od Berii. Trzeba powiedzieć, że na posiedzeniu Prezydium KC Rodos cynicznie oÅ›wiadczyÅ‚: „UważaÅ‚em, że wykonujÄ™ polecenie Partii”. Oto jak wykonywano praktycznie polecenie Stalina w sprawie stosowania wobec aresztowanych metod oddziaÅ‚ywania fizycznego.

Te i wiele innych faktów świadczą, że wszelkie normy właściwego, partyjnego rozwiązywania problemów zostały przekreślone, wszystko było podporządkowane samowoli jednej osoby.

Jednoosobowa władza Stalina doprowadziła do ciężkich następstw w czasie Wielkiej Wojny Narodowej.

Jeżeli wziąć liczne nasze powieÅ›ci, filmy i ,,studia naukowe” historyczne, to w sposób wprost nieprawdopodobny przedstawia siÄ™ w nich rolÄ™ Stalina w Wojnie Narodowej. KreÅ›li siÄ™ zazwyczaj nastÄ™pujÄ…cy schemat: Stalin wszystko przewidziaÅ‚. Armia Radziecka, omal że na podstawie z góry opracowanego przez Stalina planu strategicznego, prowadziÅ‚a taktykÄ™ tzw. „aktywnej obrony” tj. taktykÄ™, która, jak wiadomo, dopuÅ›ciÅ‚a Niemców pod MoskwÄ™ i Stalingrad. StosujÄ…c takÄ… taktykÄ™, armia radziecka rzekomo tylko dziÄ™ki geniuszowi Stalina przeszÅ‚a do ofensywy i rozgromiÅ‚a wroga. Epokowe zwyciÄ™stwo, odniesione przez siÅ‚y zbrojne Kraju Rad, przez nasz bohaterski naród, przypisuje siÄ™ w tego rodzaju powieÅ›ciach, filmach i „studiach naukowych” caÅ‚kowicie geniuszowi strategicznemu Stalina.

Należy uważnie zanalizować tę sprawę, ponieważ ma ona olbrzymie, nie tylko historyczne, lecz przede wszystkim polityczne, wychowawcze i praktyczne znaczenie.

Jakie sÄ… fakty w tej sprawie?

Przed wojną w naszej prasie i w całej pracy polityczno-wychowawczej górował chełpliwy ton: jeśli wróg napadnie na świętą ziemię radziecką, to na cios wroga odpowiemy potrójnym ciosem, a wojnę będziemy prowadzić na terytorium wroga i wygramy ją ponosząc nieduże straty. Ale te deklaratywne oświadczenia bynajmniej nie we wszystkich dziedzinach poparte były konkretnymi czynami, które by rzeczywiście zapewniły nietykalność naszych granic.

W toku wojny i po wojnie Stalin wysunÄ…Å‚ tezÄ™, że tragedia, którÄ… przeżyÅ‚ nasz naród w pierwszym okresie wojny, jest rzekomo wynikiem „niespodziewanej” napaÅ›ci Niemców na ZwiÄ…zek Radziecki. Ale przecież, towarzysze, to caÅ‚kowicie nie odpowiada rzeczywistoÅ›ci. Hitler natychmiast po dojÅ›ciu do wÅ‚adzy w Niemczech postawiÅ‚ sobie zadanie rozgromienia komunizmu. FaszyÅ›ci mówili o tym otwarcie, nie ukrywajÄ…c swych planów. Dla zrealizowania tych agresywnych celów zawierano wszelkiego rodzaju pakty, bloki, osie, takie jak osÅ‚awiona oÅ› Berlin-Rzym-Tokio.

Liczne fakty z okresu przedwojennego wymownie świadczyły, że Hitler poświęca wszystkie swe wysiłki temu, by rozpętać wojnę przeciwko państwu radzieckiemu, i że skoncentrował wielkie jednostki wojskowe, w tym także jednostki pancerne, w pobliżu granic radzieckich.

Z opublikowanych obecnie dokumentów wynika, że już 3 kwietnia 1941 roku, Churchill za poÅ›rednictwem ambasadora angielskiego w ZSRR, Crippsa, uprzedzaÅ‚ osobiÅ›cie Stalina, że wojska niemieckie rozpoczęły nowÄ… dyslokacjÄ™, przygotowujÄ…c siÄ™ do napaÅ›ci na ZwiÄ…zek Radziecki. Rozumie siÄ™ samo przez siÄ™, że Churchill nie zrobiÅ‚ tego bynajmniej z powodu przyjaznych uczuć wobec narodu radzieckiego. MiaÅ‚ on w tym swoje imperialistyczne cele – zderzyć Niemcy i ZSRR w krwawej wojnie i umocnić pozycje imperium brytyjskiego. Niemniej jednak Churchill stwierdzaÅ‚ w swym piÅ›mie, że prosi o „ostrzeżenie Stalina, by zwrócić jego uwagÄ™ na grożące mu niebezpieczeÅ„stwo”. Churchill uporczywie podkreÅ›laÅ‚ to również w depeszach z 18 kwietnia i w nastÄ™pnych dniach. Jednakże Stalin nie braÅ‚ pod uwagÄ™ tych ostrzeżeÅ„. Co wiÄ™cej, Stalin polecaÅ‚, by nie dowierzano informacjom tego rodzaju, by rzekomo nie sprowokować rozpoczÄ™cia dziaÅ‚aÅ„ wojennych.

Trzeba stwierdzić, że tego rodzaju informacje o grożącym niebezpieczeństwie wtargnięcia wojsk niemieckich na terytorium Związku Radzieckiego nadchodziły również z naszych placówek wojskowych i dyplomatycznych, ale ponieważ kierownictwo było z góry uprzedzone do tego rodzaju informacji, za każdym razem wysyłano je z obawą i zaopatrywano w zastrzeżenia.

Tak np. w doniesieniu z Berlina z 6 maja 1941 r. attache wojskowo-morski w Berlinie, kpt. Woroncow, komunikowaÅ‚: „Obywatel radziecki Bozer – zakomunikowaÅ‚ zastÄ™pcy naszego attache morskiego, że wedÅ‚ug słów pewnego oficera niemieckiego z kwatery Hitlera, Niemcy przygotowujÄ… na 14 maja napaść na ZSRR przez FinlandiÄ™, Kraje NadbaÅ‚tyckie i ŁotwÄ™. RównoczeÅ›nie majÄ… nastÄ…pić wielkie naloty na MoskwÄ™ i Leningrad oraz wysadzenie desantów spadochronowych w miastach nadgranicznych…”