„Z ponurej celi lefortorskiego wiÄ™zienia woÅ‚am do Was o pomoc. Niechaj dotrze do was krzyk zgrozy, nie pozostaÅ„cie gÅ‚usi, weźcie w obronÄ™, pomóżcie zlikwidować koszmar przesÅ‚uchiwaÅ„, ujawnić pomyÅ‚kÄ™.

CierpiÄ™ niewinnie. Uwierzcie. Czas da Å›wiadectwo prawdzie. Nie jestem agentem-prowokatorem carskiej, ochrany, nie jestem szpiegiem, nie jestem czÅ‚onkiem organizacji antyradzieckiej, o co mnie oskarżajÄ…, opierajÄ…c siÄ™ na oszczerczych doniesieniach. I żadnych innych zbrodni wobec Partii i RzÄ…du nigdy nie popeÅ‚niÅ‚em. Jestem starym bolszewikiem, który niczym siÄ™ nie splamiÅ‚, uczciwie walczyÅ‚ bez maÅ‚a 40 lat w szeregach Partii dla dobra i szczęścia narodu…

…DziÅ› mnie, 62-letniemu staremu czÅ‚owiekowi, sÄ™dziowie Å›ledczy grożą jeszcze cięższymi, okrutniejszymi i poniżajÄ…cymi Å›rodkami fizycznego oddziaÅ‚ywania. Nie sÄ… oni już w stanie uÅ›wiadomić sobie swego bÅ‚Ä™du i uznać, że ich postÄ™powanie wobec mnie jest bezprawne i niedopuszczalne. UsiÅ‚ujÄ… usprawiedliwić je przedstawiajÄ…c mnie jako najzacieklejszego, zacietrzewionego wroga i domagajÄ… siÄ™ wzmożenia represji. Ale niechaj Partia wie, że jestem niewinny i żadnymi Å›rodkami nie uda siÄ™ wiernego syna Partii, oddanego jej do ostatniego tchnienia, przeksztaÅ‚cić we wroga.

Nie mam jednak wyjścia. Nie mogę odwrócić od siebie nadciągających nowych ciężkich ciosów.

Wszystko jednak ma granice. Jestem zadrÄ™czony do ostatecznoÅ›ci. Zdrowie zÅ‚amane, siÅ‚y i energia wyczerpujÄ… siÄ™, zbliża siÄ™ kres. Umrzeć w radzieckim wiÄ™zieniu z piÄ™tnem nikczemnego zdrajcy ojczyzny – cóż może być potworniejszego dla uczciwego czÅ‚owieka. Jakież to potworne! Bezbrzeżna gorycz i ból chwytajÄ… za serce. Nie, nie! To siÄ™ nie stanie, nie może siÄ™ stać – krzyczÄ™. I Partia, i RzÄ…d Radziecki, i Komisarz Ludowy Ł. P. Beria nie dopuszczÄ… by doszÅ‚o do takiej okrutnej, nieodwracalnej niesprawiedliwoÅ›ci.

Jestem przekonany, że przy spokojnym, bezstronnym rozpatrzeniu, 'bez ohydnych wyzwisk, bez zÅ‚oÅ›ci, bez straszliwego znÄ™cania siÄ™ Å‚atwo bÄ™dzie stwierdzić bezpodstawność oskarżeÅ„. WierzÄ™ gÅ‚Ä™boko, że prawda i sprawiedliwość zatriumfujÄ…. WierzÄ™, wierzÄ™”.

Stary bolszewik, tow. Kiedrow został uniewinniony przez Kolegium Wojskowe. A mimo to został on rozstrzelany na polecenie Berii (Oburzenie na sali).

Beria rozprawił się również okrutnie z rodziną tow. Ordżonikidze. Dlaczego? Dlatego, że Ordżonikidze przeszkadzał Berii w realizacji jego nikczemnych planów. Beria oczyszczał sobie drogę pozbywając się wszystkich ludzi, którzy mogli mu przeszkadzać. Ordżonikidze zawsze był przeciwnikiem Berii, o czym mówił Stalinowi. Zamiast zbadać tę sprawę i podjąć odpowiednie kroki, Stalin dopuścił do zlikwidowania brata Ordżonikidze, a samego Ordżonikidze doprowadził do takiego staniu, że ten zmuszony był zastrzelić się. (Oburzenie na sali). Oto kim był Beria.

Beria został zdemaskowany przez Komitet Centralny Partii wkrótce po śmierci Stalina. W wyniku szczegółowego przewodu sądowego ustalone zostały potworne zbrodnie Berii i Beria został rozstrzelany.

Nasuwa się pytanie, dlaczego Beria, który likwidował dziesiątki tysięcy działaczy partyjnych i radzieckich nie został zdemaskowany za życia Stalina? Nie został zdemaskowany wcześniej, ponieważ umiejętnie wykorzystywał słabe strony Stalina, podsycając w nim podejrzliwość, we wszystkim dogadzał Stalinowi, działał przy jego poparciu.

***

Towarzysze!

Kult jednostki przybraÅ‚ tak potworne rozmiary głównie dlatego, że sam Stalin wszelkimi sposobami popieraÅ‚ gloryfikacjÄ™ swej osoby. ÅšwiadczÄ… o tym liczne fakty. Jednym z najbardziej charakterystycznych przykÅ‚adów wychwalania samego siebie i braku elementarnej skromnoÅ›ci u Stalina jest wydanie jego „Krótkiego życiorysu”, który ukazaÅ‚ siÄ™ w 1948 r.

Książka ta jest wyrazem najbardziej wyuzdanego pochlebstwa, wzorem czynienia z czÅ‚owieka bóstwa, przeksztaÅ‚cania go w nieomylnego mÄ™drca, „najwiÄ™kszego wodza”, „nieprzeÅ›cignionego stratega wszystkich czasów i narodów”. Nie znajdowano już innych słów, aby jeszcze bardziej wynosić pod niebiosa Stalina.

Nie ma potrzeby cytować tutaj obrzydliwych pochlebstw od których roi się ta książka. Trzeba tylko podkreślić, że wszystkie one były aprobowane i redagowane osobiście przez Stalina, a niektóre z nich własnoręcznie dopisane przez niego do makiety książki.

Cóż uznaÅ‚ Stalin za niezbÄ™dne wpisać do tej książki? Czy może chciaÅ‚ on ostudzić zapaÅ‚ pochlebców, którzy ukÅ‚adali jego „Krótki życiorys”? Nie. UwypuklaÅ‚ on te wÅ‚aÅ›nie miejsca, w których wydawaÅ‚o mu siÄ™, że wychwalanie jego zasÅ‚ug jest niedostateczne.

Oto niektóre ustępy charakteryzujące działalność Stalina, dopisane ręką samego Stalina:

„W tej walce z niedowiarkami i kapitulantami, z trockistami i zinowjewowcami, Bucharinami i Kamieniewami ostatecznie uksztaÅ‚towaÅ‚ siÄ™, gdy ubyÅ‚ z szeregów Lenin, ów trzon 'kierowniczy naszej partii… który obroniÅ‚ wielki sztandar Lenina, zespoliÅ‚ partiÄ™ wokół przykazÅ„ Lenina i wyprowadziÅ‚ naród radziecki na szeroki goÅ›ciniec uprzemysÅ‚owienia kraju i kolektywizacji gospodarstwa wiejskiego. Kierownikiem tego trzonu i kierowniczÄ… siÅ‚Ä… partii i paÅ„stwa byÅ‚ tow. Stalin”.

I to pisze sam Stalin! A dalej dodaje:

„WypeÅ‚niajÄ…c po mistrzowsku zadanie wodza partii i narodu i cieszÄ…c siÄ™ poparciem caÅ‚ego narodu radzieckiego, Stalin w dziaÅ‚alnoÅ›ci swej nie pozwalaÅ‚ sobie jednak nawet na cieÅ„ zarozumiaÅ‚oÅ›ci, pychy, samouwielbienia”.

Gdzież i kiedy mógł jakiś działacz tak wychwalać samego siebie? Czy przystało to działaczowi typu marksistowsko-leninowskiego? Nie. Właśnie przeciw temu tak zdecydowanie występowali Marks i Engels. To właśnie zawsze tak ostro potępiał Włodzimierz Iljicz Lenin.

W makiecie książki byÅ‚o takie zdanie: „Stalin – to Lenin dnia dzisiejszego”. Zdanie to wydaÅ‚o siÄ™ Stalinowi wyraźnie niewystarczajÄ…ce, toteż wÅ‚asnorÄ™cznie przerobiÅ‚ je w nastÄ™pujÄ…cy sposób: „Stalin – to godny kontynuator dzieÅ‚a Lenina, i lub, jak mówiÄ… w naszej partii, Stalin – to Lenin dnia dzisiejszego”. Patrzcie jak dobitnie powiedziane, tylko nie przez naród a przez samego Stalina.

Można przytoczyć mnóstwo podobnych samochwalczych ocen wpisanych do makiety książki ręką Stalina. Szczególnie hojnie sypał on pochwałami pod własnym adresem z racji swego geniuszu wojskowego, swych strategicznych talentów.

Pozwolę sobie przytoczyć jeszcze jedną wstawkę napisaną przez Stalina na temat stalinowskiego geniuszu wojskowego.

„Tow. Stalin – pisze on – jeszcze bardziej rozwinÄ…Å‚ przodujÄ…cÄ… radzieckÄ… wiedzÄ™ wojskowÄ…. Tow. Stalin opracowaÅ‚ tezÄ™ o stale dziaÅ‚ajÄ…cych czynnikach, które majÄ… decydujÄ…ce znaczenie dla losów wojny, o aktywnej obronie i prawach kontrofensywy i ofensywy, o współdziaÅ‚aniu poszczególnych rodzajów wojsk i techniki bojowej we współczesnych warunkach wojny, o roli wielkich mas czoÅ‚gów i lotnictwa w wojnie współczesnej, o artylerii jako najpotężniejszym rodzaju broni. W różnych etapach wojny geniusz stalinowski znajdowaÅ‚ prawidÅ‚owe rozwiÄ…zania, caÅ‚kowicie uwzglÄ™dniajÄ…ce specyfikÄ™ każdorazowej sytuacji”. (Poruszenie na sali).