referat Chruszczowa

Towarzysze! Sięgnijmy do niektórych innych faktów. Związek Radziecki słusznie uważany jest za wzór państwa wielonarodowego, albowiem w .praktyce zapewniona została u nas równość i przyjaźń wszystkich narodów, zamieszkujących naszą wielką Ojczyznę.

Tym potworniejsze sÄ… akcje, których inicjatorem byÅ‚ Stalin i które stanowiÄ… brutalne pogwaÅ‚cenie podstawowych leninowskich zasad polityki narodowoÅ›ciowej paÅ„stwa radzieckiego. Mowa jest o masowym przesiedlaniu z miejsc ojczystych caÅ‚ych narodów, w tym również wszystkich komunistów i komsomolców bez żadnego wyjÄ…tku, przy czym tego rodzaju akcja wysiedleÅ„cza nie’ byÅ‚a dyktowana żadnymi wzglÄ™dami wojskowymi.

Tak więc już pod koniec roku 1943, gdy na frontach Wielkiej Wojny Narodowej nastąpił trwały przełom na rzecz Związku Radzieckiego, powzięto i zrealizowano decyzję w sprawie wysiedlenia z zajmowanego terytorium wszystkich Karaczajewców. W tym samym okresie, w końcu grudnia 1943 roku, taki sam los spotkał całą ludność Autonomicznej Republiki Kałmuckiej. W marcu 1944 roku wysiedlono wszystkich Czeczeńców i Inguszów, zaś Autonomiczna Republika Czeczeńsko-Inguska została zlikwidowana. W kwietniu 1944 roku z terytorium Autonomicznej Republiki Kabardyńsko-Bałkairskiej wysiedlono do odległych miejsc wszystkich Bałkarców, sama zaś Republika przemianowana została na Autonomiczną Republikę Kabardyńską. Ukraińcy uniknęli tego losu dlatego, że jest ich zbyt wielu i nie było ich dokąd wysłać. W przeciwnym razie wysiedliłby on również ich (śmiech, ożywienie na sali).

Nie tylko dla marksisty-leninowca, ale i dla każdego rozsądnie myślącego człowieka jest rzeczą niepojętą, jak można zrzucać odpowiedzialność za wrogie akty poszczególnych osób lub grup na całe narody, nie wyłączając kobiet, dzieci, starców, komunistów i komsomolców, oraz stosować wobec nich masowe represje, narażać ich na niedolę i cierpienia.

Po zakończeniu Wojny Narodowej naród radziecki z dumą podkreślał wspaniałe zwycięstwa, odniesione kosztem wielkich ofiar i niezmiernych wysiłków. Kraj przeżywał okres entuzjazmu politycznego. Partia wyszła z wojny jeszcze bardziej zwarta, w ogniu wojny zahartowały się kadry partyjne. W tych warunkach u nikogo nie mogła zrodzić się nawet myśl o możliwości jakiegoś spisku w partii.

I oto w tym wÅ‚aÅ›nie czasie powstaje nagle tak zwana „sprawa leningradzka”. Jak obecnie już dowiedziono, sprawa ta zastaÅ‚a sfabrykowana. Niewinnie zginÄ™li tow. tow. WozniesieÅ„ski, Kuzniecow, Rodionow, Popkow i inni.

Jak wiadomo Wozniesieński i Kuzniecow byli wybitnymi i utalentowanymi działaczami. W swoim czasie stali oni blisko Stalina.. Wystarczy powiedzieć, że Stalin wysunął Wozniesieńskiego na stanowisko pierwszego zastępcy Przewodniczącego Rady Ministrów, a Kuzniecow został wybrany na Sekretarza Komitetu Centralnego. Już sam fakt, że Stalin powierzył Kuzniecowowi nadzór nad organami bezpieczeństwa państwowego świadczy o zaufaniu, jakim się cieszył.

Jakże to się stało, że ludzie ci zostali uznani za wrogów ludu i zlikwidowani?.,

Fakty dowodzÄ…, że również „sprawa leningradzka” jest wynikiem samowoli, jakiej dopuszczaÅ‚ siÄ™ Stalin wobec kadr partyjnych.

Gdyby w Komitecie Centralnym Partii, w Biurze Politycznym KC istniała normalna sytuacja, w której tego rodzaju sprawy byłyby rozpatrywane, jak to powinno być w partii, a wszystkie fakty wnikliwie oceniane, to sprawy tej nie byłoby, podobnie jak nie byłoby również innych takich spraw.

Należy stwierdzić, że po wojnie sytuacja jeszcze bardziej się skomplikowała. Stalin stał się jeszcze bardziej kapryśny, rozdrażniony, brutalny, w szczególności wzrastała jego podejrzliwość. Mania prześladowcza osiągnęła nieprawdopodobne rozmiary. Wielu pracowników stawało się w jego oczach wrogami. Po wojnie Stalin jeszcze bardziej odgrodził się od kolektywu. O wszystkim decydował sam jeden, nie licząc się z nikim i z niczym.

NiesÅ‚ychanÄ… podejrzliwość Stalina sprytnie wykorzystywaÅ‚ nikczemny prowokator, podÅ‚y wróg Beria, który wymordowaÅ‚ tysiÄ…ce komunistów, uczciwych ludzi radzieckich. WysuniÄ™cie WozniesieÅ„skiego i Kuzniecowa przerażaÅ‚o BeriÄ™. Jak obecnie zostaÅ‚o stwierdzone, to wÅ‚aÅ›nie Beria „podsuwaÅ‚” Stalinowi sfabrykowane przez siebie i swoich zauszników materiaÅ‚y w postaci oÅ›wiadczeÅ„ i anonimowych listów, w formie różnych plotek i rozmów.

Komitet Centralny partii zbadaÅ‚ tak zwanÄ… „sprawÄ™ leningradzkÄ…”, ludzie, którzy niewinnie ucierpieli, zostali obecnie zrehabilitowani, przywrócony zostaÅ‚ honor okrytej chwaÅ‚Ä… leningradzkiej organizacji partyjnej. Ajbakuimow i inni, którzy tÄ™ sprawÄ™ sfabrykowali, zostali oddani pod sÄ…d, proces ich odbyÅ‚ siÄ™ w Leningradzie i dostali to, na co zasÅ‚ugiwali.

Powstaje pytanie: dlaczego potrafiliÅ›my zorientować siÄ™ w tej sprawie obecnie, a nie uczyniliÅ›my tego wczeÅ›niej, za życia Stalina, aby nie dopuÅ›cić do zguby niewinnych ludzi? Dlatego, że Stalin sam kierowaÅ‚ „sprawÄ… leningradzkÄ…” i wiÄ™kszość czÅ‚onków Biura Politycznego z tego okresu nie znaÅ‚a wszystkich okolicznoÅ›ci sprawy i rzecz jasna nie mogÅ‚a siÄ™ do niej wtrÄ…cać.

Gdy tylko Stalin otrzymaÅ‚ od Berii i Abakumowa pewne materiaÅ‚y, poleciÅ‚ nie wnikajÄ…c w istotÄ™ tych faÅ‚szerstw przeprowadzić Å›ledztwo w „sprawie” Wozniesienskiego i Kuzniecowa. Tym samym los ich zostaÅ‚ już przesÄ…dzony.

Pouczająca z tego punktu widzenia jest również. sprawa mingrelskiej organizacji nacjonalistycznej, która rzekomo istniała w Gruzji. W sprawie tej, jak wiadomo, powzięte zostały w listopadzie 1951 roku i w marcu 1952 r. uchwały KC KPZR. Uchwały te powzięte zostały bez omówienia ich w Biurze Politycznym. Stalin osobiście je dyktował. Wysuwały one ciężkie oskarżenia przeciwko wielu uczciwym komunistom. Na podstawie sfałszowanych materiałów twierdzono, że w Gruzji istnieje rzekomo organizacja nacjonalistyczna, która stawia sobie za cel zlikwidowanie władzy radzieckiej w tej republice przy pomocy państw imperialistycznych.

W związku z tym aresztowano szereg odpowiedzialnych pracowników partyjnych i radzieckich w Gruzji. Jak stwierdzono później, było to oszczerstwo przeciwko gruzińskiej organizacji partyjnej.

Wiemy, że w Gruzji, jak i w niektórych innych republikach, były w swoim czasie przejawy lokalnego nacjonalizmu burżuazyjnego. Powstaje pytanie: a może rzeczywiście w okresie, w którym podejmowano wspomniane wyżej uchwały, tendencje nacjonalistyczne przybrały takie rozmiary, że istniała groźba wystąpienia Gruzji ze Związku Radzieckiego i przejścia jej w skład państwa tureckiego? (Ożywienie na sali, śmiech).

Jest to oczywiście bzdura. Trudno sobie nawet wyobrazić, jak mogły przyjść do głowy takie przypuszczenia. Wszystkim wiadomo, jak rozwinęła się gospodarczo i kulturalnie Gruzja w latach władzy radzieckiej.

Produkcja przemysłowa Republiki Gruzińskiej 27-krotnie przewyższa produkcję Gruzji przedrewolucyjnej. W republice powstało wiele nowych gałęzi przemysłu, które nie istniały tam przed rewolucją: hutnictwo żelaza, przemysł naftowy, przemysł budowy maszyn i inne. Dawno już zlikwidowany został analfabetyzm, który w Gruzji przedrewolucyjnej sięgał 78% ludności.

Czyż Gruzini, porównując sytuację w swojej Republice z ciężką sytuacją mas pracujących Turcji, mogli dążyć do przyłączenia się do Turcji? W roku 1955 wytop stali na głowę ludności był w Turcji 18 .razy mniejszy niż w Gruzji. Gruzja wytwarza 9 razy więcej energii elektrycznej na głowę ludności niż Turcja. Według danych spisu ludności z 1950 roku w Turcja było 65% analfabetów, a wśród kobiet około 80%. W Gruzji istnieje 19 wyższych uczelni, liczących około 39 tysięcy studentów, to jest 8 razy więcej niż w Turcji {na 1000 mieszkańców). W latach władzy radzieckiej w Gruzji niezmiernie wzrósł dobrobyt ludzi pracy.

Jasne jest, że w miarę rozwoju ekonomiki i kultury, w miarę wzrostu socjalistycznej świadomości mas pracujących w Gruzji coraz bardziej znika grunt, z którego czerpie pożywkę burżuazyjny nacjonalizm.

I jak siÄ™ w rzeczywistoÅ›ci okazaÅ‚o, w Gruzji nie byÅ‚o żadnej organizacji nacjonalistycznej- TysiÄ…ce niewinnych ludzi radzieckich padÅ‚o ofiarÄ… samowoli i bezprawia. I wszystko to dziaÅ‚o siÄ™ pod „genialnym” kierownictwem Stalina – „wielkiego syna narodu gruziÅ„skiego”, jak lubili nazywać Gruzini swego rodaka. (Poruszenie na sali).

Samowola Stalina występowała nie tylko przy decydowaniu o sprawach wewnętrznego życia kraju, lecz również w dziedzinie międzynarodowych stosunków Związku Radzieckiego.

Na lipcowym Plenum KC szczegółowo rozpatrywano przyczyny powstania konfliktu z JugosÅ‚awiÄ…. PodkreÅ›lano przy tym niegodnÄ… rolÄ™ Stalina. Przecież w „sprawie jugosÅ‚owiaÅ„skiej” nie byÅ‚o takich problemów, których nie można byÅ‚oby rozstrzygnąć w drodze partyjnej dyskusji wÅ›ród towarzyszy. Nie byÅ‚o poważnych podstaw dla powstania tej „sprawy”, byÅ‚o caÅ‚kowicie możliwe niedopuszczenie do zerwania z tym tor a jem. Nie oznacza to jednak, że przywódcy jugosÅ‚owiaÅ„scy nie popeÅ‚niali bÅ‚Ä™dów lub nie mieli niedociÄ…gnięć. Ale bÅ‚Ä™dy te i niedociÄ…gniÄ™cia zostaÅ‚y w sposób potworny wyolbrzymione przez Stalina, co doprowadziÅ‚o do zerwania stosunków z zaprzyjaźnionym krajem.

3 komentarze do “referat Chruszczowa”

  1. Pierwszy raz udasło mi się napotkać to, co naszych rodziców zaczęło wyzwalać ze stalinizmu.
    Dzięlkuję Panu Bogdanowi Mizierskiemu za udostępnienie tego referatu w Internecie.
    Teraz tylko będę musiał przeczytać.
    Niech to też bÄ™dzie lektura dla naszych dzieci, wnuków i chyba powinna to być lektura ludzkoÅ›ci – tak piszÄ™ jeszcze przed przeczytaniem oryginaÅ‚u, bo znam ten referat tylko z kilkuzdaniowych streszczeÅ„.
    Z poważaniem
    Marek BW

  2. Bardzo dziękuję za opublikowanie tego referatu, jest on niezastapiona pomocą w pracy magisterskiej którą piszę o totalitaryźmie w ZSRR po smierci Stalina!

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.