Program wyborczy Samoobrony w wyborach 2005

Samoobrona nieco schowała swój program, ale udało mi się go odnaleźć.
Jest przygotowany niezwykle profesjonalnie. Treści można się oczywiście czepiać, ale forma jest perfekcyjna.


I. POLITYKA GOSPODARCZA

Polska przechodzi trudny okres transformacji systemowej, a jej aktualne problemy rozwojowe wynikają zarówno z niewłaściwego określenia celów przekształceń systemowych, jak i zastosowania nieodpowiednich metod oraz środków ich wdrażania. Terapia szokowa z początku lat dziewięćdziesiątych zastosowana przez liberałów, podstępnie, bez przyzwolenia społecznego, zgodnie z dyrektywami tzw. Konsensusu Waszyngtońskiego i w ramach planu Balcerowicza, skutkowała i nadal skutkuje recesją i stagnacją gospodarczą, masowym bezrobociem, rozwarstwieniem majątkowym, rozszerzaniem się zakresu ubóstwa i nędzy oraz zapaścią cywilizacyjną i regresem demograficznym. Sama tylko recesja gospodarcza z lat 1990-1991 spowodowała spadek dochodu narodowego tego okresu o ok. 40 mld USD.

Kolejne rządy z uporem kontynuują politykę niszczenia polskiej gospodarki i społeczeństwa.

Samoobrona Rzeczypospolitej Polski, jako ruch społeczny, zdecydowanie przeciwstawia się zgubnej dla kraju, antyspołecznej polityce, forsowanej nieprzerwanie już od 1989 roku przez liberałów różnej maści.

Samoobrona RP przedstawia społeczeństwu, wszystkim Polakom program społeczno-gospodarczy, którego realizacja zapewni krajowi wyjście z głębokiego kryzysu, w jakim się znalazł wbrew własnej woli, i otworzy nowe perspektywy rozwojowe dla obecnych i przyszłych pokoleń.

Samoobrona RP uznaje za priorytetowe dwa równorzędne cele strategii i polityki społeczno-ekonomicznej. Pierwszym celem jest stworzenie i utrzymanie przesłanek trwałego, zrównoważonego i szybkiego rozwoju społeczno-gospodarczego, w tym osiąganie jak najwyższego zatrudnienia i poziomu życia społeczeństwa, przy utrzymaniu stabilizacji finansowej państwa. Drugim celem powinien być sprawiedliwy podział dochodu narodowego.

Transformacja systemowa dokonywana w naszym kraju nie może prowadzić do osłabienia roli państwa w gospodarce narodowej i społeczeństwie. Samoobrona RP opowiada się za silnym i skutecznym państwem, które powinno spełniać między innymi funkcje:

1) tworzenie podstaw prawno-instytucjonalnych rozwoju gospodarki,
2) kierowanie polityką makroekonomiczną i strukturalną (przemysłową, rolną i inną),
3) inwestowanie w kapitał ludzki (edukację), infrastrukturę i podstawowe usługi socjalne,
4) zabezpieczenie dla najuboższych grup społecznych,
5) ochrona środowiska naturalnego.

Problemy polityki ekonomicznej powinny być rozwiązywane w ramach strategii odpowiadającej aktualnym i przyszłym interesom narodu. Musi ona zmierzać do tworzenia podstaw materialnych egzystencji oraz rozwoju cywilizacyjnego społeczeństwa we wszystkich dziedzinach życia.

Dotychczasowa polityka gospodarcza, oparta na liberalizmie rynkowym, prowadzona z uporem przez kolejne ekipy rzÄ…dzÄ…ce po 1989 roku, poniosÅ‚a totalnÄ… klÄ™skÄ™. DoprowadziÅ‚a ona do zapaÅ›ci gospodarczej i cywilizacyjnej – do wielomilionowego bezrobocia, rozszerzania siÄ™ bezmiaru nÄ™dzy i powszechnego ubóstwa. Miliony Polaków pozbawiono, gwarantowanych przez KonstytucjÄ™ Rzeczypospolitej Polskiej, praw ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych, zapewniajÄ…cych godziwÄ… egzystencjÄ™. Utrudniono dostÄ™p do usÅ‚ug Å›wiadczonych przez paÅ„stwo na rzecz obywateli, dostÄ™p do opieki zdrowotnej i edukacji. ObniżyÅ‚o siÄ™ bezpieczeÅ„stwo obywateli. Dlatego uzasadnione jest stwierdzenie, iż w Polsce narusza siÄ™ i gwaÅ‚ci podstawowe prawa czÅ‚owieka – prawa do pracy, nauki i ochrony zdrowia.

Nie można zbudować nowoczesnego państwa na podstawie dziewiętnastowiecznego liberalizmu rynkowego, skrajnie liberalnej wersji kapitalizmu. Dalsza kontynuacja liberalnej ortodoksji w gospodarce może nieuchronnie pogłębić zapaść cywilizacyjną. Osiągnięcie celów społecznych takich, jak skuteczna walka z bezrobociem i ubóstwem, poprawa świadczeń publicznych, zwłaszcza w ochronie zdrowia i szkolnictwie, jest w tym systemie niemożliwa.

Skutki społeczne kryzysu gospodarczego są na tyle poważne, że zachodzi niezwykle pilna konieczność podjęcia wszelkich możliwych działań w celu zapobieżenia pogłębianiu się kryzysu państwa i odwrócenia niekorzystnych tendencji zachodzących w gospodarce.

Z danych GUS wynika, że 22 miliony, tj. 57% obywateli polskich, żyje poniżej przyjętej granicy niedostatku, z czego 5,8 miliona ludzi (15%) żyje poniżej ustawowej granicy ubóstwa, a 3,7 miliona obywateli (9,5%) żyje poniżej granicy skrajnego ubóstwa, prowadzącego do biologicznego wyniszczenia organizmu. Stopa bezrobocia wynosi 18,4% (3 mln 246 tys. osób), a w niektórych regionach kraju przekracza 41%, zaś zasiłki pobiera tylko 19,7% obywateli pozostających bez pracy.

Nie są to jednak pełne dane, ponieważ np. właściciele i posiadacze gospodarstw rolnych, o powierzchni użytków rolnych powyżej 2 ha przeliczeniowych, nie mogą rejestrować się jako bezrobotni. Szacuje się, że w rolnictwie indywidualnym dodatkowo ponad 1,8 mln osób pozostaje bez pracy, tworząc tzw. bezrobocie ukryte. Ocenia się, że faktyczne bezrobocie, razem z jego ukrytymi formami, wynosi około 30%. Oznacza to, że ok. 5 mln 100 tys. obywateli naszego kraju pozostaje bez pracy. Straty wykazuje 42,6% podmiotów gospodarczych, a średnia rentowność oscyluje wokół 0,5%. Około 80% wszystkich przedsiębiorstw utraciło płynność finansową i nie jest w stanie regulować własnych zobowiązań.

W tej sytuacji trzeba zadać pytanie: czyja jest wÅ‚adza w paÅ„stwie polskim? Czy jest demokracja i sprawiedliwość spoÅ‚eczna, czy ich nie ma? Na plutokratyczny charakter systemu wskazuje kuriozalny podziaÅ‚ dochodu narodowego. Wg danych GUS, na 20% Polaków przypada 5% dochodu, na 55% Polaków – 25% dochodu, na 15% Polaków – 15% dochodu, a na 10% Polaków – aż 55% dochodu narodowego.

Konstytucja RP stanowi, że „Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym paÅ„stwem prawa, urzeczywistniajÄ…cym zasady sprawiedliwoÅ›ci spoÅ‚ecznej” (art. 2). PodstawÄ… ustroju gospodarczego jest „spoÅ‚eczna gospodarka rynkowa, oparta na wolnoÅ›ci dziaÅ‚alnoÅ›ci gospodarczej, wÅ‚asnoÅ›ci prywatnej oraz solidarnoÅ›ci, dialogu i współpracy partnerów spoÅ‚ecznych” (art.20).

Dotychczasowa polityka społeczno-ekonomiczna państwa jest jawnym zaprzeczeniem podstawowych zasad Konstytucji. Trzeba zerwać z tą zgubną dla narodu i państwa konstytucyjną hipokryzją.

Odejście od dotychczasowej polityki skrajnego liberalizmu pozwoliłoby na odwrócenie niekorzystnych tendencji panujących w gospodarce i przyniosłoby, odczuwalną przez wszystkich obywateli, poprawę poziomu życia. Osiągnięcie tych celów będzie możliwe dzięki głębokim zmianom w strategii i polityce społeczno-ekonomicznej.

Nadszedł czas przewartościowania i radykalnej zmiany dotychczasowej polityki gospodarczej i społecznej państwa. Należy oprzeć ją na nowej filozofii, dostosowanej do potrzeb i wyzwań początku dwudziestego pierwszego wieku.

Samoobrona RP opowiada się w polityce ekonomicznej za koncepcją Trzeciej Drogi i przyjmuje ją za podstawę swego programu gospodarczego. W ramach tego programu właściwą rangę i pełną realizację uzyskać muszą fundamentalne prawa człowieka: prawo do pracy, godziwej za nią zapłaty, prawo do zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych, prawo do zachowania zdrowia i opieki zdrowotnej, prawo do oświaty, nauki i równych szans życiowych. Do tego dochodzi: szacunek dla życia w każdej formie, uznanie roli rodziny, narodu, tradycji obyczajowej, społecznej życzliwości i solidaryzmu społecznego. To zasadnicze elementy nowego charakteru stosunków międzyludzkich.

Obecnie w gospodarce światowej dominują wielkie korporacje ponadnarodowe i związane z nimi elity finansowo-polityczne, bezlitosne w stosunku do zwykłych ludzi i całych narodów. Promują one globalizm ekonomiczny, stosując finansowy terror i zniewolenie informacyjne pod przykrywką pozorowanej, jawności, równości i demokracji. System ten musi ustąpić miejsca partnerskiej, światłej współpracy wolnych narodów, która będzie w stanie pogodzić uzasadnione aspiracji poszczególnych krajów z uznawaniem uniwersalnych, humanistycznych wartości.

Polityka liberalizmu wolnorynkowego, połączona z uciskiem fiskalnym i totalną komercjalizacją społeczeństwa, nie może być kontynuowana bez tragicznych konsekwencji dla państwa i narodu.

Samoobrona Rzeczypospolitej Polskiej kieruje siÄ™ naukÄ… spoÅ‚ecznÄ… KoÅ›cioÅ‚a i w peÅ‚ni podziela zawarte w encyklikach wskazania najwiÄ™kszego autorytetu moralnego naszych czasów, za jaki uznajemy Papieża Jana PawÅ‚a II. Drogowskazem naszego dziaÅ‚ania sÄ… sÅ‚owa naszego wielkiego rodaka, iż „…nie do przyjÄ™cia jest stwierdzenie, jakoby po klÄ™sce socjalizmu realnego, kapitalizm pozostaÅ‚ jedynym modelem organizacji gospodarki”.

Warunkiem koniecznym naprawy państwa jest wyeliminowanie wszystkich przyczyn i negatywnych zjawisk, które doprowadziły do upadku gospodarki oraz opracowanie i wdrożenie planu jej odbudowy i rozwoju.

II. GŁÓWNE PRZYCZYNY KRYZYSU W GOSPODARCE

Katastrofalny stan polskiej gospodarki jest skutkiem prowadzonej od 1989 r. transformacji systemowej, opartej na dyrektywach tzw. Konsensusu WaszyngtoÅ„skiego, wynikajÄ…cych z antynarodowego, antypaÅ„stwowego i antyludzkiego neoliberalizmu. NajwiÄ™ksze poparcie neoliberalizm znajduje wÅ›ród bezideowych, gÅ‚Ä™boko zdemoralizowanych i zdeprawowanych tzw. elit finansowo-politycznych, majÄ…cych za nic podstawowe prawa wszystkich ludzi – prawo do godnego życia i inne niezbywalne prawa ludzkie.

Odmawiając obywatelom polskim tego wszystkiego, co składa się na pakiet praw ekonomicznych, socjalnych i kulturalnych, rodzimi i zagraniczni liberałowie doprowadzili do wielomilionowego bezrobocia i bezmiaru powszechnej nędzy. Lista błędów i przestępstw dokonywanych przez kolejne ekipy rządzące po 1989 roku na szkodę państwa polskiego, narodu polskiego i polskiej gospodarki jest znana. Do głównych zalicza się:

# błędną politykę pieniężną NBP i fiskalną państwa,
# rabunkową i przestępczą prywatyzację banków i całych dziedzin gospodarki narodowej,
# niekontrolowany import towarów.

NieprawdÄ… jest, jakoby za ruinÄ™ polskiej gospodarki odpowiedzialna jest „niewidzialna rÄ™ka rynku”. „RÄ™ce”, które przyÅ‚ożyÅ‚y siÄ™ do dewastacji gospodarki i rozkradania polskiego majÄ…tku narodowego sÄ… znane, a osoby odpowiedzialne powinny zostać ukarane!

Utrzymywanie, przez Narodowy Bank Polski i Radę Polityki Pieniężnej, wynaturzonych parametrów polityki pieniężnej (wysokie stopy procentowe banku centralnego, nierealny kurs złotego polskiego) i inne działania, prowadzą do stagnacji i recesji gospodarczej, utrzymywania się wysokiego bezrobocia, rozszerzania się sfery ubóstwa i wykluczenia społecznego. Dla reanimacji polskiej gospodarki niezbędne jest uwolnienie pieniądza ze skarbców NBP i innych banków oraz wprowadzenie go w obieg gospodarczy.

Rezerwy dewizowe państwa, zgromadzone w Narodowym Banku Polskim, wynoszą od 28 do 31 mld USD. Polityka NBP wobec sektora bankowego w Polsce powoduje, iż znajduje się on w stanie nadpłynności (nadmiaru pieniędzy). Skala tej nadpłynności zmienia się, ale utrzymuje się w granicach 20-34 mld zł. Oznacza to m.in., że banki mają duży, niewykorzystywany potencjał w zakresie rozwoju działalności kredytowej i poręczeniowo-gwarancyjnej.

NBP od lat prowadzi tzw. operacje otwartego rynku w ramach polityki tłumienia popytu i zbijania inflacji. Operacje otwartego rynku polegają na emisji przez NBP bonów pieniężnych, nabywanych przez banki komercyjne. Nadwyżki wolnych środków w bankach przejmuje NBP w różnej formie (rezerwy obowiązkowe i inne). Działania takie nie tylko zmniejszają zysk NBP kosztem budżetu, ale również ściągają z rynku pieniądze, którymi banki mogłyby kredytować przedsiębiorstwa. Koszty tej szkodliwej dla gospodarki działalności NBP są wysokie i sięgają od 1 do 3 mld zł rocznie.

Banki komercyjne, w wiÄ™kszoÅ›ci kontrolowane przez kapitaÅ‚ zagraniczny, odmawiajÄ…c finansowania polskich przedsiÄ™biorstw, czyniÄ… to za wiedzÄ… i przyzwoleniem Rady Polityki Pieniężnej i Narodowego Banku Polskiego. MajÄ…c do wyboru ulokowanie nadmiaru Å›rodków w wysoko oprocentowane bony pieniężne NBP i papiery wartoÅ›ciowe skarbu paÅ„stwa (obligacje i bony skarbowe) lub choćby najmniejsze ryzyko zwiÄ…zane z normalnÄ… dziaÅ‚alnoÅ›ciÄ… kredytowÄ…, banki wybierajÄ… rozwiÄ…zanie z ich punktu widzenia najbardziej opÅ‚acalne i najbezpieczniejsze – zakup papierów wartoÅ›ciowych. Zysk bez ryzyka!

Działania NBP i Rady Polityki Pieniężnej skutkują dodatkowo wysokimi stopami procentowymi kredytów komercyjnych i zawyżeniem kursu złotego polskiego w stosunku do głównych walut obcych (USD i Euro). Powoduje to hamowanie eksportu oraz bankructwo wielu przedsiębiorstw i całych branż gospodarki, pozbawionych normalnego finansowania kredytowego.

Kolejnym przyczynkiem do upadku polskiej gospodarki była i jest dzika, chaotyczna, przeważnie kryminalna, prywatyzacja. Pozbawiono w ten sposób Polaków wspólnie wypracowanego majątku o wartości około 400 mld USD, zbudowanego w oparciu o akumulację pochodzącą z ich nieopłaconej pracy we wszystkich dziedzinach gospodarki. Fundusze z prywatyzacji roztrwoniono lub wręcz rozkradziono, często w majestacie wadliwego, w pośpiechu tworzonego w tym celu prawa, lub poza prawem.

Rezultatem tak przeprowadzonej prywatyzacji, przy bezpoÅ›rednim lub poÅ›rednim udziale obcego kapitaÅ‚u, nie byÅ‚a ekspansja eksportowa, ale przede wszystkim przejÄ™cie rynku wewnÄ™trznego przez korporacje ponadnarodowe. Prywatyzacja, wbrew zapowiedziom, nie spowodowaÅ‚a szumnie zapowiadanego rozwoju. Głównym skutkiem prywatyzacji z udziaÅ‚em podmiotów zagranicznych byÅ‚ upadek dotychczasowych krajowych kooperantów i dostawców. „Inwestorzy” zagraniczni, po przejÄ™ciu polskich przedsiÄ™biorstw, nie dokonywali obiecanych inwestycji, nie zwiÄ™kszali ich kapitałów, nie inwestowali w istniejÄ…cÄ… bazÄ™ zaopatrzeniowo-kooperacyjnÄ… i likwidowali oÅ›rodki badawczo-rozwojowe. Zaopatrzenie powierzali swoim kontrahentom zagranicznym oraz jednostkom macierzystym. SÅ‚użyÅ‚o to i sÅ‚uży wyprowadzaniu (transferowi) nieopodatkowanych zysków poza granice naszego kraju. W sumie dziaÅ‚alność firm z udziaÅ‚em zagranicznym skierowana zostaÅ‚a głównie na sprzedaż towarów na rynku krajowym, zaopatrzenie w surowce z importu, a nie na rozwój eksportu. Sprzedaż eksportowa w firmach z udziaÅ‚em kapitaÅ‚u zagranicznego stanowi zaledwie 13% sprzedaży ogółem.

Prywatyzacja banków jest kolejnym dotkliwym i niezwykle niebezpiecznym przestÄ™pstwem przeciwko strategicznym interesom Polski, dokonanym przez antypolskich neoliberałów, bÄ™dÄ…cych w zmowie z korporacjami transnarodowymi. Przekazanie 80% polskich banków niemal za bezcen – za wartość ksiÄ™gowÄ… gruntów i nieruchomoÅ›ci w rÄ™ce miÄ™dzynarodowych grup kapitaÅ‚owych, wraz z oszczÄ™dnoÅ›ciami ludnoÅ›ci i lokatami przedsiÄ™biorstw, wynoszÄ…cymi 65 mld USD, przy kosztach „prywatyzacji” ok. 3 mld USD, kwalifikuje siÄ™ jako zbrodnia przeciwko narodowi polskiemu. Decyzja ta skutkuje nie tylko wymiernymi stratami finansowymi, jakie poniosÅ‚o paÅ„stwo polskie, ale przede wszystkim dalekosiężnymi skutkami politycznymi i gospodarczymi, wynikajÄ…cymi z rezygnacji z suwerennoÅ›ci ekonomicznej paÅ„stwa. WiÄ™kszość strategicznych decyzji gospodarczych, ważnych dla rozwoju i przyszÅ‚oÅ›ci Polski, zapada poza jej granicami. Brak wpÅ‚ywu RzÄ…du RP na te decyzje uniemożliwia suwerenne planowanie przyszÅ‚oÅ›ci paÅ„stwa i gospodarki narodowej, zgodnie z interesami i aspiracjami caÅ‚ego spoÅ‚eczeÅ„stwa polskiego. Liczne przykÅ‚ady uwidaczniajÄ… nam, jakie szkody w gospodarce mogÄ… poczynić banki zdominowane przez obcy kapitaÅ‚, odmawiajÄ…c kredytowania okreÅ›lonych przedsiÄ™biorstw i caÅ‚ych branż. Każdy bank może odmówić udzielenia kredytu bez podania przyczyny swojej decyzji, zasÅ‚aniajÄ…c siÄ™ celami finansowymi wÅ‚asnej polityki kredytowej.

Takie zachowania banków, jakie obserwowaliśmy w przypadku przemysłu stoczniowego, upewniają nas w przekonaniu, iż strategiczne decyzje, dotyczące polskiego przemysłu, zapadają poza granicami Polski. Decyzje owe są wynikiem nacisków wywieranych przez obce, konkurencyjne i wielkie organizacje gospodarcze. Niebezpieczeństwo, iż banki staną się narzędziem walki konkurencyjnej, stało się realne i stanowi bardzo poważne zagrożenie dla całej polskiej gospodarki. Znamienne jest to, iż kłopoty z utrzymaniem linii kredytowych mają w Polsce głównie te branże, które są w stanie skutecznie konkurować na rynkach międzynarodowych. Zagrożenia spowodowane brakiem narodowego systemu bankowego stają się poważniejsze i bardziej realne w miarę pogarszania się światowej koniunktury gospodarczej. Polskie przedsiębiorstwa narażone są w pierwszym rzędzie na restrykcje międzynarodowych organizacji gospodarczych, za pośrednictwem systemu bankowego, opanowanego przez obcy kapitał. Dzięki takiej wrogiej polityce banków Polska jest systematycznie eliminowana ze światowego rynku i zajmuje coraz gorszą pozycję w międzynarodowym podziale pracy.

Po roku 1989 wszystkie kolejne ekipy rządzące tolerowały lub wręcz wspierały niekorzystne i szkodliwe dla całej polskiej gospodarki zjawiska takie, jak:

# import towarów poniżej kosztów produkcji,
# import towarów dotowanych,
# brak skutecznej ochrony celnej i nadmierne otwarcie rynku wewnętrznego na import,
# zwolnienia i ulgi podatkowe dla zagranicznych podmiotów gospodarczych,
# przemyt,
# korupcja i pospolite złodziejstwo.

Straty poniesione z tego tytułu są trudne do oszacowania, wiadomo jednakże, iż sięgają setek miliardów złotych. Zjawiska te umożliwiły nieuczciwą konkurencję, co przyczyniło się do upadku całych branż. Idzie tu w szczególności o:

# rzemiosło,
# przemysł elektroniczny,
# przemysł włókienniczy i odzieżowy,
# przemysł rolno-spożywczy i przetwórczy,
# rolnictwo,
# przemysł maszynowy i motoryzacyjny,
# hutnictwo,
# przemysł stoczniowy,
# transport,
# usługi,
# handel.

III. OGÓLNE ZAŁOŻENIA PROGRAMU NAPRAWY POLSKIEJ GOSPODARKI

Samoobrona Rzeczypospolitej Polskiej od początku swojej działalności zawodowo-politycznej uznała konieczność poszukiwania rozwiązań innych, aniżeli ślepy powrót do kapitalizmu. Polsce potrzebna jest zarówno nowoczesna, własna myśl ekonomiczna, jak i odpowiednia kadra ekonomistów, myślących i działających nowocześnie i w polskim interesie, zdolnych do wprowadzenia kraju na drogę szybkiego rozwoju społeczno-gospodarczego. Rozwój ten musi być trwały i zrównoważony, jednocześnie zapewniając likwidację bezrobocia, podnoszenie poziomu życia społeczeństwa i sprawiedliwy podział dochodu narodowego. Potrzebna jest w związku z tym radykalna zmiana dotychczasowej strategii i polityki społeczno-ekonomicznej.

Naprawa i harmonijny rozwój kraju, w myśl koncepcji Trzeciej Drogi, wymaga kadr cechujących się zarówno niezbędnymi kwalifikacjami fachowymi, jak i najwyższymi walorami moralnymi i etycznymi. Samoobrona Rzeczypospolitej Polskiej dysponuje kadrami i jest przygotowana do podjęcia dzieła naprawy państwa i gospodarki. Kadry takie są w zasięgu ręki. Setki i tysiące uczciwych fachowców, urzędników, specjalistów i menadżerów, zatrudnionych obecnie i bezrobotnych, mogą efektywnie pracować dla Polski. Na pracę i zatrudnienie mogą liczyć wszyscy ci, którzy mają wolę i chęć uczestniczenia w dziele naprawy Rzeczypospolitej. Tym wszystkim nie mogą przeszkadzać politycy stanowiący prawa uniemożliwiające ich propatriotyczne i prorozwojowe działania.

Samoobrona RP stworzy szanse i możliwości pracy dla kraju wszystkim kadrom kierowniczym. Naszym celem, określonym w Programie Naprawy Rzeczypospolitej, jest uruchomienie procesów wzrostowych w gospodarce już w pierwszych latach jego wdrażania, osiągnięcie tempa wzrostu PKB porównywalnego z najszybciej rozwijającymi się krajami świata.

Samoobrona RP podjęła szereg praktycznych działań i inicjatyw zmierzających do wyrwania polskiej gospodarki z zapaści.

III Kongres Samoobrony RP, mocą Uchwały w sprawie konieczności pilnej zmiany ustawy o NBP, poparł działania Klubu Parlamentarnego Samoobrony RP, zmierzające do znowelizowania ustawy o NBP. Wezwał ugrupowania polityczne koalicji rządzącej i opozycję do poparcia tego projektu, w imię niezbywalnych interesów Rzeczypospolitej.

Parlamentarzyści Samoobrony RP wielokrotnie z trybuny sejmowej wypowiadali się w ważnych kwestiach społeczno-gospodarczych. Przedkładali konstruktywne rozwiązania. Ostrzeżenia Samoobrony RP o negatywnych zjawiskach i tendencjach występujących w gospodarce nie spotkały się dotychczas niestety z należytą uwagą. Reakcją na nasze postulaty i propozycje, zmierzające do rozwiązania palących problemów kraju, była często nieuzasadniona agresja niektórych ugrupowań parlamentarnych i pozaparlamentarnych.

W sferze gospodarki niezbędne jest działanie systemowe, polegające na całościowym rozwiązywaniu problemów jej funkcjonowania i rozwoju. Samoobrona RP postuluje przyjęcie zasady współodpowiedzialności Narodowego Banku Polskiego i Rady Polityki Pieniężnej za politykę ekonomiczną a nie tylko za wąsko pojmowaną politykę pieniężną. Jest to istotny postulat naszego Programu Naprawy Polskiej Gospodarki.

Realne jest wyjście z kryzysu poprzez wprowadzenie szerokiego frontu robót publicznych w jednej lub w kilku wybranych dziedzinach gospodarki. Budowa dróg i mieszkań oraz obiektów chroniących środowisko naturalne, to koło zamachowe, mogące skutecznie pobudzić naszą gospodarkę, dać setkom tysięcy ludzi zatrudnienie.

Wobec występującego na niespotykaną w Europie skalę, popytu potencjalnego na mieszkania gotowe i usługi budowlane, uwolnienie ogromnych, drzemiących możliwości rozwojowych budownictwa, poprzez wprowadzenie właściwych instrumentów prawno-finansowych, daje szansę pobudzenia wielu sektorów gospodarki narodowej. Zapaść w budownictwie przybrała formę katastrofy i bez zdecydowanej poprawy w tym sektorze rozwój całej gospodarki będzie nadal utrudniony.

Program Samoobrony RP przewiduje szczególne wsparcie dla rozwoju budownictwa. Zakłada się, że w ciągu najbliższych lat liczba oddawanych mieszkań powinna znacznie się zwiększyć i doprowadzić do poprawy warunków mieszkaniowych społeczeństwa. Oznaczać to będzie spełnienie zobowiązań konstytucyjnych państwa wobec swoich obywateli, zawartych w art. 75 Konstytucji RP, który stanowi, że:

„WÅ‚adze publiczne prowadzÄ… politykÄ™ sprzyjajÄ…cÄ… zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, w szczególnoÅ›ci przeciwdziaÅ‚ajÄ… bezdomnoÅ›ci, wspierajÄ… rozwój budownictwa socjalnego oraz popierajÄ… dziaÅ‚ania obywateli zmierzajÄ…ce do uzyskania wÅ‚asnego mieszkania.”

Realizacja tego programu wymaga wprowadzenia takich instrumentów polityki mieszkaniowej państwa, jak:

# kredyty preferencyjne na budownictwo mieszkaniowe,
# ułatwienia w pozyskiwaniu terenów pod budownictwo,
# szczególne wsparcie dla młodych rodzin,
# ulgi podatkowe stymulujące rozwój budownictwa.

Dla uporządkowania i konsolidacji całej gospodarki narodowej niezbędne jest określenie strategicznych obszarów, które z racji ważnych dla bezpieczeństwa państwa funkcji, muszą korzystać ze szczególnej jego ochrony. Należy dążyć do odzyskania kontroli państwa nad strategicznymi działami gospodarki i zapewnić im prawidłowy rozwój. Idzie tu o takie sektory, jak:

# przemysł surowcowy i wydobywczy,
# energetyka,
# przemysł zbrojeniowy,
# infrastruktura transportowa (w tym Polskie Koleje Państwowe),
# bankowość i ubezpieczenia.

Dziedziny gospodarki, w których Państwo powinno zaangażować środki w celu ich odbudowy i rozwoju, to:

# rolnictwo i przemysł rolno-spożywczy,
# budownictwo i infrastruktura,
# przemysł elektroniczny,
# leśnictwo i przemysł drzewny,
# mała i średnia przedsiębiorczość,
# przemysł lekki.

Wymaga to jednak nie tylko wprowadzenia stosownych instrumentów podatkowych, prawnych i organizacyjnych, ale przede wszystkim zmiany funkcji państwa z pasywnego administratora na aktywnego inwestora, promotora i organizatora przedsięwzięć gospodarczych.

Szczególnie istotne z punktu widzenia całej gospodarki jest pobudzenie i rozwój małej i średniej przedsiębiorczości. Polityka wobec małych i średnich przedsiębiorstw nie jest regulowana przez przepisy Unii. Należy to do spraw państw członkowskich. Unia zajmuje się tylko wspieraniem tych form działalności gospodarczej, które są finansowane za pośrednictwem funduszy strukturalnych. Korzystanie jednak z tych funduszy będzie dla nas ułatwione, ponieważ Polska jest sygnatariuszem Europejskiej Karty Małych Przedsiębiorstw i uczestniczy w programie wspierania przedsiębiorstw i przedsiębiorczości w tym obszarze.

Małe i średnie przedsiębiorstwa to najbardziej dynamicznie rozwijający się sektor działalności gospodarczej w Unii Europejskiej. To właśnie on ma znaczący wkład w poprawę warunków ekonomicznych oraz socjalnych ludności. Małe i średnie przedsiębiorstwa stanowią prawie 99% firm, działających w Unii Europejskiej, tworzą najwięcej nowych miejsc pracy i sprawdzają się pod względem konkurencyjnym w otoczeniu gospodarczym.

Dlatego wsparcie tego sektora gospodarki szczególnie poprzez preferencyjną politykę kredytową państwa jest tak istotne. Samoobrona RP dopuszcza nawet zerową stawkę oprocentowania takich kredytów, gdyż i tak na skutek rozwoju tej dziedziny gospodarki w ostatecznym rozrachunku przyniesie on wymierne zyski nie tylko społeczne, ale również budżetowe.

Samoobrona RP opowiada się za modelem społecznej gospodarki rynkowej, rozumianym jako model synchronizujący ekonomiczną rolę państwa, alokacyjną rolę rynku i stanowiącą rolę samorządu w ramach mechanizmu funkcjonowania gospodarki narodowej.

Odrzucamy doktrynÄ™ liberalnÄ… nieograniczonej konkurencji, zapewniajÄ…cej przewagÄ™ dużych organizacji gospodarczych. Zasada „duży przejmuje maÅ‚ego” pozbawia maÅ‚e i Å›rednie przedsiÄ™biorstwa szans rozwoju. OdejÅ›cie od liberalnych zasad ekonomicznych jest warunkiem koniecznym zapewnienia rozwoju wolnej przedsiÄ™biorczoÅ›ci. SpoÅ‚eczna gospodarka rynkowa, z ograniczonÄ…, ale znacznÄ… rolÄ… paÅ„stwa, z preferencjÄ… dla maÅ‚ego i Å›redniego biznesu, jest jednym z warunków prawidÅ‚owego rozwoju Polski.

Poważne zagrożenia dla stabilności państwa wynikają z dużych różnic w poziomie życia między najbiedniejszymi i najbogatszymi w Polsce, z permanentnych wstrząsów społecznych, powodowanych protestami przeciw temu zjawisku, rzesz bezrobotnych oraz źle opłacanych pracobiorców.

Skala zróżnicowania dochodowego społeczeństwa zależy od aktywności gospodarczej państwa. Im bardziej państwo pasywne, tym zróżnicowanie dochodów jest większe.

Samoobrona RP opowiada się za zmniejszeniem powstałego, wskutek transformacji, zróżnicowania dochodowego społeczeństwa. Dlatego też domaga się odejścia od liberalnej koncepcji i polityki zmniejszania aktywności państwa w gospodarce narodowej. Domagamy się utrzymania niezbędnego poziomu wydatków publicznych w stosunku do PKB. W Polsce poziom tych wydatków nie powinien być niski ze względu na skalę istotnych i trudnych problemów społeczno-ekonomicznych do rozwiązania w krótkim okresie i równocześnie.

Istnieją jeszcze duże potencjalne rezerwy pozwalające spojrzeć optymistycznie na przyszłość i rozwój naszego kraju. Określenie źródeł finansowania Programu Naprawy Polskiej Gospodarki jest jego integralnym elementem. Dług publiczny w Polsce przekracza 50% PKB. Konstytucja RP dopuszcza tu 60%. Taki też jest pułap określony w traktacie z Maastricht, powołującym Unię Europejską.

W większości krajów Unii Europejskiej dług publiczny przekracza 60%, a w niektórych krajach (Włochy, Belgia) przekracza 100% PKB. Aktywa banków komercyjnych w Polsce zaledwie w 14% stanowią złotowe skarbowe papiery wartościowe. Nadpłynność finansowa banków szacowana jest na około 20-34 mld zł. Możliwość pozyskania z sektora bankowego funduszy na odbudowę kraju jest stosunkowo wysoka.

NBP skupowaÅ‚ co roku prawie 4 mld USD, jakie napÅ‚ywaÅ‚y do kraju w postaci inwestycji zagranicznych i gromadziÅ‚ rezerwy dewizowe. Zgodnie z definicjÄ… MiÄ™dzynarodowego Funduszu Walutowego i Europejskiego Banku Centralnego, za rezerwy walutowe uważa siÄ™ oficjalne aktywa rezerwowe, które tworzÄ… pÅ‚ynne aktywa dewizowe pozostajÄ…ce w dyspozycji NBP. SÄ… to zÅ‚oto monetarne, SDR-y (rachunek bieżący NBP w MFW), pozycja rezerwowa w MFW oraz aktywa walutowe obejmujÄ…ce gotówkÄ™, lokaty bankowe, rzÄ…dowe papiery wartoÅ›ciowe, weksle i obligacje, instrumenty rynku pieniężnego, pochodne instrumenty finansowe, udziaÅ‚owe papiery wartoÅ›ciowe i inne należnoÅ›ci. Od trzech lat rezerwy te wahajÄ… siÄ™ od 28 do 31 mld USD. Rezerwy walutowe NBP sÄ… wÅ‚asnoÅ›ciÄ… Skarbu PaÅ„stwa, a nie NBP, i powinny być wykorzystane na potrzeby gospodarki narodowej. Samoobrona RP proponuje przeniesienie 80% tj., co najmniej 24 mld USD rezerw dewizowych Skarbu PaÅ„stwa z banków zagranicznych do banków paÅ„stwowych. Åšrodki zdeponowane w tych bankach bÄ™dÄ… sÅ‚użyÅ‚y do obsÅ‚ugi paÅ„stwowych papierów dÅ‚użnych na udzielanie kredytów, porÄ™czeÅ„ i gwarancji dla jednostek samorzÄ…dowych na prefinansowanie zadaÅ„ współfinansowanych ze Å›rodków UE. Stan oficjalnych aktywów rezerwowych w latach 1993 – 2002 obrazuje tabela 01.
Samoobrona RP uważa, że równowartość 60% rezerwy rewaluacyjnej NBP należałoby przenieść do narodowych banków inwestycyjnych. Znaczącą część rezerw dewizowych państwa, zarządzanych przez NBP a lokowanych (inwestowanych) za granicą, trzeba przenieść do polskich narodowych banków inwestycyjnych w celu stworzenia dodatkowych funduszy kredytowych i doręczeniowych, wspierających prorozwojowe przedsięwzięcia gospodarcze.

Uszczelnienie granic celnych, ograniczenie i zapobieganie przemytowi kilku tylko towarów akcyzowych i nieakcyzowych, takich jak paliwa, alkohol, papierosy, wyroby tekstylne, elektronika, artykuły rolne, może przynieść wpływy do budżetu państwa rzędu 10 mld zł. Obniżenie stóp procentowych banku centralnego przez Radę Polityki Pieniężnej, uszczelnienie przez rząd systemu podatkowego, zapobieganie transferom nieopodatkowanych zysków za granicę, to kolejne źródła finansowania Programu Naprawy Polskiej Gospodarki.

Skuteczne zapobieganie wyprowadzaniu przez międzynarodowe organizacje gospodarcze nieopodatkowanych zysków za granicę, a także przeciwdziałanie procederowi unikania płacenia przez nie podatków CIT i VAT, to ważne źródła dodatkowych funduszy budżetowych. Firmy z udziałem kapitału stosują różnego typu manipulacje o charakterze finansowo-księgowym. Bezradność i nieskuteczność państwa polskiego i jego służb w walce z tym procederem, wymaga całkowitej zmiany polityki podatkowej. Skuteczną ochroną przed takimi dość powszechnymi praktykami byłoby zastąpienie w niektórych działach gospodarki podatku płaconego przez przedsiębiorstwa od dochodu (podatek CIT) podatkiem płaconym od obrotu.

Samoobrona RP w zwiÄ…zku z tym postuluje takie rozwiÄ…zania, jak:

# zasiłki dla bezrobotnych na poziomie minimum socjalnego. Na ten cel potrzeba w budżecie około 29,3 mld rocznie, tj. o 25,4 mld zł dodatkowo,
# zwolnienie z podatku od dochodów osobistych płac, emerytur i rent na poziomie minimum socjalnego co spowoduje ubytek budżetu w wysokości około 43 % dochodów z PIT tj. około 13 mld zł.,
# zmniejszenie podatku dochodowego przedsiębiorstw produkcyjnych i usługowych do 10%, co uszczupli wpływy do budżetu, ale równocześnie włączy do legalnego obrotu szarą strefę szacowaną na około 27 % PKB, a więc przewiduje się, że zmniejszenie stopy opodatkowania CIT wywoła zmniejszenie dochodów budżetowych zaledwie o 2,4 mld zł.,
# Razem uszczuplenia budżetu wyniosą około 41 mld zł.,
# Wprowadzenie jednolitego podatku obrotowego na poziomie do 2,5%, co zapewni wpływy do budżetu w wysokości około 43 mld zł.,
# Przewiduje się, że stopniową likwidację deficytu budżetowego zapewni przyrost podatków VAT, akcyzy i obrotowego w związku z uruchomionym wzrostem PKB.
# wprowadzenie kwoty wolnej od opodatkowania w wysokości odpowiadającej minimum socjalnemu tl. Około 8,88 tyś zł rocznie powinna towarzyszyć czwarta grupa podatkowa w wysokości 50% dla dochodów osobistych powyżej 100 tyś. zł rocznie,
# wykorzystanie 60 % rezerwy rewaluacyjnej z przeznaczeniem na finansowanie procesów rozwojowych przez banki inwestycyjne,
# przeniesienie rezerwy dewizowej z zagranicy do polskich banków w wysokości co najmniej 80% i wykorzystanie do tworzenia instrumentów finansowych pochodnych (gwarancje, poręczenia, itp.)
# wykorzystanie dochodów z prywatyzacji na cele rozwojowe gospodarki i niezbędne przejęcia źle sprywatyzowanego majątku,
# obligatoryjne przeniesienie rachunków jednostek publicznych (rządowych i samorządowych) do banków państwowych.

Zmniejszenie podatku dochodowego przedsiębiorstw uszczupli wpływy do budżetu, ale równocześnie włączy do legalnego obrotu gospodarczego szarą strefę, która wytwarza około 27% PKB. W wyniku tego obniżenie stopy opodatkowania CIT nie wywoła per saldo zmniejszenia dochodów budżetowych. Wprowadzenie jednolitego podatku obrotowego zapewni wpływy do budżetu w wysokości ok. 43 mld zł.

Powszechność i nieuchronność podatku obrotowego w doprowadzi do obniżenia przeciętnych efektywnych obciążeń podatkowych przedsiębiorców. Podatek płacony od dochodu w warunkach polskiej gospodarki nie sprawdził się całkowicie, między innymi wskutek jego antymotywacyjnego charakteru. Płacą go bowiem wyłącznie przedsiębiorcy i handlowcy, którzy dzięki swojej sprawności, operatywności, pracowitości, osiągają i ujawniają zyski, bez manipulacji księgowych. Same założenia podatku CIT są niesprawiedliwe, mają charakter korupcjogenny, a sprawna jego egzekucja wymaga zaangażowania wielu rozbudowanych służb podatkowych, kontrolnych, audytorskich oraz policji.

Uproszczenie poboru i powszechność podatku płaconego przez przedsiębiorstwa, to warunek równej, uczciwej między nimi konkurencji. Sprzyjałoby to również wyrównywaniu szans rozwoju i uczciwej konkurencji między małymi placówkami handlowymi a dużymi sieciami super- i hipermarketów. Powszechny podatek obrotowy ułatwiłby w znacznym stopniu walkę z wszechogarniającą korupcją i przestępstwami podatkowymi, ułatwiłby życie wielu uczciwym przedsiębiorcom dotąd rzetelnie płacącym podatki.

Współczesny kapitalistyczny system bankowo- finansowy, reprezentowany przez Bank Światowy i Międzynarodowy Fundusz Walutowy, rujnuje w sposób systematyczny gospodarki narodowe wielu krajów, które bronią narodowych racji stanu i własnych żywotnych interesów. Samoobrona Rzeczypospolitej Polskiej postuluje zachowanie narodowego charakteru systemu bankowego, z państwowym monopolem emisji krajowego pieniądza i ścisłą kontrolą państwa nad działalnością obcych banków prywatnych. Banki, z udziałem obcego kapitału, należy wyłączyć z obsługi Skarbu Państwa i innych państwowych osób prawnych, a także jednostek samorządu terytorialnego. Idzie tu w szczególności o operacje związane z realizacją budżetu państwa, budżetów gmin, powiatów i samorządowych województw, inwestycji państwowych i finansowaniem innych zadań, do wykonywania których państwo i samorządy są zobowiązane. W tym celu państwo powinno wykorzystywać Narodowy Bank Polski, a także narodowe banki inwestycyjne pozostające pod kontrolą państwa (Banku Gospodarstwa Krajowego, PKO BP i inne). Utrzymywanie własnego sektora bankowego, to podstawowy warunek suwerenności ekonomicznej państwa.

Wszelkie fundusze i rezerwy, pozyskane w wyniku reformy systemu finansowego państwa, byłyby w dyspozycji narodowych banków inwestycyjnych. Z tego źródła byłyby finansowane wszelkie przedsięwzięcia gospodarcze o istotnym, strategicznym znaczeniu dla rozwoju gospodarki narodowej i interesów państwa. Rachunki jednostek publicznych, tj. rządowych i samorządowych muszą być obsługiwane przez banki narodowe. Dlatego powinno nastąpić przeniesienie tych rachunków do banków państwowych, komunalnych i spółdzielczych.

Opowiadamy się za likwidacją większości agencji, fundacji i funduszy, finansowanych z budżetu państwa, co może przynieść do 25% oszczędności.

Zgodnie z Uchwałą III Kongresu Samoobrony RP niezbędne jest przeprowadzenie w kraju powszechnej lustracji majątkowej i gospodarczej. Odzyskanie zagrabionego majątku w naturze lub uzyskanie odszkodowań za utracony majątek to kolejne istotne źródło finansowania Programu Naprawy Polskiej Gospodarki. Na Ministrze Skarbu Państwa winien ciążyć ustawowy obowiązek prześledzenia i rozliczenia przeprowadzonych w Polsce prywatyzacji, jest konieczne również z przyczyn społecznych i moralnych. Rozliczenie największych afer gospodarczych, ujawnienie aferzystów, złodziei i całych zorganizowanych grup przestępczych oraz ich ukaranie, odzyskanie majątku, przejętego niezgodnie z prawem, pozwoli Polakom przywrócić wiarę w elementarną praworządność i sprawiedliwość społeczną oraz nadzieję na pomyślny rozwój Polski, jako państwa demokratycznego i wolnego od korupcji.

Bez realizacji tych postulatów odzyskanie zaufania społecznego do działań władzy ustawodawczej i wykonawczej będzie niezwykłe trudne. Odzyskanie zaufania do działań najwyższych organów państwa i przywrócenie nadziei obywatelom na lepszą przyszłość jest warunkiem koniecznym do wyzwolenia w narodzie polskim niezbędnej energii społecznej do odbudowy kraju i jego gospodarki.

IV. ROLNICTWO

Procesy zachodzące w gospodarce są ściśle ze sobą powiązane i każda destabilizacja, nawet najmniejszego jej ogniwa, oddziałuje w perspektywie na cały organizm gospodarczy.

Rolnictwo jest integralną i istotną częścią polskiej gospodarki. Recesja transformacyjna i inne negatywne zjawiska dotykające tę dziedzinę gospodarki, za sprawą neoliberalnej polityki, doprowadziły do znacznego pogorszenia się dochodowości gospodarstw rolnych. Obecny jej poziom uniemożliwia nie tylko dalszy rozwój, ale również proste odtworzenie zdolności produkcyjnych.

W myśl ideologii neoliberalnych poddanie tej dziedziny gospodarki silnej presji ekonomicznej ma doprowadzić do upadku słabszych gospodarstw i przetrwania najsilniejszych. To umożliwić ma tworzenie wielkoobszarowych latyfundiów, zatrudniających robotników rolnych o statusie pariasów. Rozwój gospodarstw rodzinnych nie mieści się w planach neoliberałów.

Presja ekonomiczna, jakiej poddano rolnictwo, doprowadziÅ‚a do sytuacji, w której dochodowość w tym sektorze gospodarki spadÅ‚a o 50% w ciÄ…gu ostatnich siedmiu lat, i spowodowaÅ‚a, że poziom produkcji maleje systematycznie od 1989r. Rolnicy sÄ… grupÄ… spoÅ‚ecznÄ… o najniższych dochodach, podobnie jak rodziny utrzymujÄ…ce siÄ™ z pomocy socjalnej. Dochody na jednÄ… osobÄ™ w rolniczym gospodarstwie domowym sÄ… o 27% niższe niż w rodzinach pracowniczych i o 26% – niż w rodzinach emerytów i rencistów. Zdecydowana wiÄ™kszość rodzin wiejskich – 71,2% – żyje poniżej granicy minimum socjalnego, 23% poniżej ustawowej granicy ubóstwa, a 12,6% żyje poniżej minimum egzystencji.

Przez trzynaście lat transformacji systemowej nie uporano się z problemami rynku rolnego. Okoliczności temu towarzyszące mają charakter kryminalny. Brak rozwiązań systemowych i prawnych w tym zakresie nie jest przypadkowy i nosi wszelkie znamiona realizacji podstępnego planu sprowadzenia polskiego rolnictwa i polskiego przemysłu rolno-spożywczego do roli swoistego skansenu.

Agencja Rynku Rolnego, instytucja powołana w celu stabilizacji ekonomicznej sektora rolnego, stała się narzędziem w rękach liberałów z chłopskim rodowodem, do wywierania nacisku ekonomicznego na sektor rolnictwa. Ustalając ceny interwencyjne skupu przeważnie na granicy opłacalności lub wręcz poniżej kosztów produkcji, ARR powoduje szkodliwe rozregulowanie relacji cenowo-dochodowych na rynku rolnym.

W ramach porozumień dwustronnych i wielostronnych Światowej Organizacji Handlu (GATT/WTO) oraz w ramach dostosowań do Wspólnej Polityki Rolnej Unii Europejskiej, kompetencje w zakresie wydawania pozwoleń na przywóz towarów rolno-spożywczych przekazano Prezesowi Agencji Rynku Rolnego. Wskutek polityki ARR nastąpiło otwarcie polskiego rynku rolnego na niekontrolowany import, co było jedną z głównych przyczyn kryzysu w polskim rolnictwie. Krok ten bowiem spowodował gwałtowny wzrost importu towarów rolno-spożywczych i drastyczny spadek eksportu w tym sektorze. Nastąpiło pogorszenie salda obrotów towarami rolno-spożywczymi w pierwszych miesiącach od przekazania uprawnień ARR. W pierwszych trzech kwartałach 2002 roku deficyt w obrocie to warami rolno-spożywczymi sięgnął 318 mln zł. W warunkach takiej nieuczciwej konkurencji, działalność ARR, dysponującej bardzo skromnymi środkami finansowymi, była i jest zwykłym oszustwem i marnotrawieniem środków publicznych.

Zachodzi pilna potrzeba przeciwdziaÅ‚ania negatywnym tendencjom pogarszajÄ…cym dochodowość gospodarstw rolnych. NiezbÄ™dne jest przyznanie Agencji Rynku Rolnego rzeczywistej roli regulatora rynku rolnego. Warunkiem koniecznym osiÄ…gniÄ™cia tego celu jest ograniczenie importu produktów rolnych a w niektórych dziaÅ‚ach – caÅ‚kowite jego zablokowanie.

Wbrew oficjalnej, neoliberalnej, szumnej propagandzie, uprawianej przez środki masowego przekazu, poziom państwowego (budżetowego) wsparcia produkcji finalnej polskiego rolnictwa kształtuje się na symbolicznym poziomie 10% (łącznie z KRUS), wobec 35% w Unii Europejskiej i 31% w krajach Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). Nie odnosi skutku antagonizowanie poszczególnych grup zawodowych i społecznych. Społeczeństwo polskie rozumie sytuację, w której osiągnięcie dobrobytu nie nastąpi kosztem nędzy wytypowanej przez liberałów grupy zawodowej czy społecznej.

Procesy zachodzące w rolnictwie mają specyficzny charakter. Pogarszanie się opłacalności produkcji w tym sektorze oddziałuje negatywnie na całą gospodarkę, gdyż jest on integralną i istotną częścią gospodarki narodowej.

Pogarszanie się dochodowości tego produkcji rolnej skutkuje zamieraniem całych dziedzin gospodarki, pracujących na rzecz i wokół rolnictwa. Permanentnie rosnące i tak już wysokie bezrobocie w małych miejscowościach, na terenach o profilu typowo rolniczym, jest właśnie skutkiem tego zjawiska. Upadek handlu, rzemiosła i drobnego przemysłu na tych terenach nie jest przypadkowy. Jego przyczyna tkwi głęboko w ścisłych zależnościach od dochodowości sektora rolniczego. Dalsze utrzymywanie obecnego stanu rzeczy, prowadzenie neoliberalnej, restrykcyjnej polityki wobec rolnictwa, może wywoływać niezwykle groźne i dalekosiężne skutki społeczne. Występujące już zjawiska dziedziczenia nędzy, obniżeniu poziomu cywilizacyjnego, ograniczenia dostępu do skomercjalizowanej edukacji, nauki i ochrony zdrowia zagrażają rozwojowi nie tylko sektora rolniczego, ale również całego naszego kraju.

Samoobrona Rzeczypospolitej Polskiej, jako ruch społeczny, świadoma wyzwań i zagrożeń początku dwudziestego pierwszego wieku, stojąc na gruncie niezbywalnych, narodowych interesów, stanowczo i zdecydowanie przeciwstawia się neoliberalnej polityce niszczenia polskiej gospodarki. Obrona żywotnych interesów Polski wzbudza nieukrywaną wściekłość następujących po sobie ekip rządzących po 1989 roku. Do walki z niezłomnymi obrońcami narodu polskiego wykorzystują one całą siłę państwa z jego aparatem propagandowym i organami ścigania. Nie pomagają szarże policji, bojowe wozy opancerzone, broń palna, nie pomogło wykorzystanie całego aparatu represji, prokuratury i systemu sądownictwa.

Wbrew logice wynikającej z narzuconych nam drastycznych rygorów ekonomicznych, trwamy i trwać będziemy, wspierani głębokim patriotyzmem i wielowiekowymi tradycjami. Bronimy ziemi naszych ojców, jako dobra fundamentalnego i najcenniejszego. Każda zagroda, każde gospodarstwo rolne staje się bastionem oporu przeciwko obłędnej, antynarodowej polityce rodzimych i zagranicznych liberałów, realizujących zgubne dla nas koncepcje wyrażające interesy obcego kapitału. Ziemia polska jest ostatnim dobrem narodowym, jakim jeszcze dysponujemy i jakie będziemy mogli przekazać w spadku przyszłym pokoleniom. Naród polski został bowiem już wywłaszczony ze swego majątku.

Odbudowa polskiego rolnictwa, wzrost poziomu zamożności polskiej wsi jest szansą dla milionów bezrobotnych obywateli naszego kraju na poprawę ich warunków egzystencji. Wzrost zamożności rolników poprzez przywrócenie opłacalności produkcji w sektorze rolnictwa będzie skutkował pozytywnie w gospodarce poprzez wzrost zapotrzebowania na różnorodne usługi i zwiększenie popytu na dobra inwestycyjne, środki produkcji i inne artykuły przemysłowe. Stanie się to silnym bodźcem rozwoju lokalnych inicjatyw gospodarczych na rzecz rolnictwa i wsi. Realizacja tego programu wymaga spełnienia następujących postulatów:

# równego traktowania wszystkich gospodarstw rolnych bez względu na formę własności (indywidualnej, spółdzielczej i innej),
# wspierania spółdzielczości rolniczej i wiejskiej, jako gospodarczej organizacji rolników, na wzór rozwiązań w innych krajach europejskich (podatki, kredyty, ubezpieczenia, nowoczesne prawo spółdzielcze),
# wprowadzenia prawidłowych zasad ekonomii w rolnictwie tak, aby rolnik wiedział, co ma produkować, w jakich ilościach, komu i po jakich cenach ma sprzedawać swoje produkty oraz kiedy otrzyma zapłatę,
# określenia i wprowadzenia cen minimalnych w rolnictwie, gwarantujących dochodowość produkcji,
# ustabilizowania produkcji i cen, poprzez wprowadzenie systemu powszechnych, wieloletnich kontraktów skupowych,
# wprowadzenia kredytowania, uwzględniającego cykl i specyfikę produkcji rolnej,
# uszczelnienia granicy celnej, monitoringu i pełnej kontroli państwa w zakresie importu towarów rolno-spożywczych,
# wprowadzenia paliwa rolniczego (bonów paliwowych dla rolników),
# uporządkowania systemu podatkowego z uwzględnieniem zerowej stawki podatkowej VAT dla rolnictwa,
# wprowadzenia powszechnego ubezpieczenia płodów rolnych i zwierząt,
# corocznego sporządzania bilansu potrzeb żywnościowych kraju oraz określenia poziomu rezerw strategicznych kraju,
# promowania odnawialnych źródeł energii, ze szczególnym uwzględnieniem biopaliw płynnych.

Wobec przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, poważnym zastrzeżeniem do wyników negocjacji w sprawie rolnictwa jest fakt, że polscy negocjatorzy zgodzili się na ustalenie plonu referencyjnego na poziomie 3 ton z hektara, co odpowiada plonom w podbiegunowej Finlandii, podczas gdy Czechom pozwolono wynegocjować 4 tony a Węgrom 5 ton. Wysokość plonu referencyjnego ma wpływ na wysokość dopłat bezpośrednich, a niewielkie różnice klimatyczne w Środkowej Europie nie uzasadniają zastosowania wobec Polski takich różnic. Samoobrona domaga się renegocjacji kwot produkcyjnych w rolnictwie do następujących wysokości:

# mlecznej – domagamy siÄ™ 16 mln ton a nie 8,5 mln ton. Przy takiej kwocie produkcyjnej Polska staÅ‚aby siÄ™ importerem netto mleka i wyrobów z mleka,
# cukru – domagamy siÄ™ 1.900 tys. ton a nie 1.671 tys. ton, co zmusza nas do ograniczenia produkcji i importu cukru,
# izoglukozy – domagamy siÄ™ 60 tys. ton a nie 27 tys. ton, co zmusza nas do ograniczenia produkcji i trwaÅ‚ego importu,
# tytoniu – domagamy siÄ™ 70 tys. ton a nie 37 tys. ton, co oznacza ograniczenie produkcji i trwaÅ‚y import,
# skrobi ziemniaczanej – domagamy siÄ™ 400 tys. ton a nie 145 tys. ton, co skazuje nas na utratÄ™ rynków zbytu a przede wszystkim na ograniczenie upraw ziemniaków,
# premii woÅ‚owej – dla 2,2 mln sztuk a nie 926 tys. sztuk, co oznacza zmniejszenie produkcji i pogÅ‚owia bydÅ‚a,
# premii dla krów mamek w ilości 1,5 mln sztuk a nie 326 tys. sztuk, co oznacza zmniejszenie pogłowia krów rasy mięsnych i ich mieszańców,
# premii dla owiec maciorek w ilości 1,4 mln sztuk a nie 326 tys. sztuk, co oznacza utrwalenie redukcji produkcji owczarskiej w Polsce.

Co te liczby oznaczają ? To proste. To skala wymuszenia redukcji produkcji rolnej w Polsce, to pole dla eksportu zachodnio- europejskiej produkcji rolnej na rynek Polski, to pole do wypierania Polski z jej tradycyjnych zagranicznych rynków zbytu.

Samoorona RP zdecydowanie sprzeciwia siÄ™ zmianie unijnej polityki rolnej zaproponowanej przez stronÄ™ europejskÄ…, w wyniku której dopÅ‚aty do produkcji rolnej bÄ™dÄ… w Polsce 20 – 30 razy niższe niż w pozostaÅ‚ych krajach UE.

V. PRACA I POLITYKA SPOŁECZNA

W miarę pogarszania się sytuacji ekonomicznej państwa, następuje pogorszenie warunków bytowych coraz większej części społeczeństwa. Wzrasta zagrożenie marginalizacją wielu grupom społecznym. Jednocześnie maleje zdolność państwa do finansowania zadań publicznych oraz do przeciwdziałania negatywnym zjawiskom społecznym. Wyjście z tej sytuacji wymaga znacznego wysiłku legislacyjnego i organizacyjnego, przebudowy całego systemu zabezpieczenia społecznego, nowej wizji polityki społecznej.

Samoobrona Rzeczypospolitej Polskiej świadoma trudności życia codziennego wielu milionów obywateli naszego kraju, opracowała systemowy program działań na rzecz poprawy standardu życia obywateli. Brak zainteresowania elit rządzących po 1989 roku trudnymi warunkami życia społeczeństwa, bezmyślne, bezduszne traktowanie ludzi, pragnących za wszelką cenę zapewnić swoim rodzinom minimum egzystencji, spowodowało wyobcowanie tych elit, obniżenie zaufania do organów władzy państwowej. Rządzący zobojętnieli już nawet na protesty różnych grup społecznych, poszkodowanych przez obłędną i bezduszną neoliberalną politykę społeczno-gospodarczą. Nagminne natomiast staje się wykorzystywanie siły całego aparatu państwowego, sądów i policji w walce z bezradnymi i bezbronnymi obywatelami, pragnącymi zachować godność i uchronić swoich najbliższych przed nędzą.

Polityka społeczna naszego państwa powinna opierać się na gwarancjach i prawach socjalnych, zapisanych w Konstytucji RP, która stanowi w szczególności, że:

po pierwsze: „WÅ‚adze publiczne prowadzÄ… politykÄ™ zmierzajÄ…cÄ… do peÅ‚nego, produktywnego zatrudnienia poprzez realizowanie programów zwalczania bezrobocia, w tym organizowanie i wspieranie poradnictwa i szkolenia zawodowego oraz robót publicznych i prac interwencyjnych” (Art. 65 pkt 5);

po drugie: „Obywatel ma prawo do zabezpieczenia spoÅ‚ecznego w razie niezdolnoÅ›ci do pracy ze wzglÄ™du na chorobÄ™ lub inwalidztwo oraz po osiÄ…gniÄ™ciu wieku emerytalnego” (Art. 67 pkt 1);

po trzecie: „Obywatel pozostajÄ…cy bez pracy nie z wÅ‚asnej woli i niemajÄ…cy innych Å›rodków utrzymania ma prawo do zabezpieczenia spoÅ‚ecznego” (Art. 67 pkt 2).

Polska powinna być nowoczesnym demokratycznym państwem prawa. Samoobrona RP dąży do urzeczywistnienia realnej a nie tylko formalnej demokracji, realnej praworządności i rzeczywistej sprawiedliwości społecznej. Idzie tu o równoprawny dostęp do dóbr nie tylko tych, które zapewniają godziwą egzystencję, ale również usług, jakie państwo świadczy na rzecz swoich obywateli. Nadszedł czas sprawiedliwego ich podziału na miarę możliwości naszego państwa, poprzez wsparcie tych grup społecznych, które poniosły największe koszty neoliberalnej polityki dotychczasowych rządów. Dotyczy to obywateli utrzymujących swoje rodziny ze źle i niewystarczająco opłacanej pracy najemnej, obywateli, którzy z różnych niezależnych od siebie przyczyn nie są w stanie świadczyć pracy, aby zapewnić sobie i swoim rodzinom minimum egzystencji. Cały wysiłek państwa powinien być ukierunkowany zarówno na wzrost gospodarczy, jak i realizację najważniejszych celów społecznych.

Praca nie może być wyłącznie towarem podlegającym dzikim prawom rynku. Spełniać powinna ona również ważne funkcje społeczne i socjalne. Dziewiętnastowieczne podejście do tego problemu przez kolejne ekipy rządzące, traktowanie pracy wyłącznie w prymitywnym, towarowym ujęciu, ignorowanie innych jej funkcji, spowodowało swoiste reglamentowanie zatrudnienia, prowadzące do lawinowego wzrostu bezrobocia.

Liczba bezrobotnych w Polsce, wg oficjalnych danych GUS, wynosi około 3 mln 246 tys. osób, co wraz z tzw. bezrobociem ukrytym powoduje, że około 5,1 miliona obywateli naszego kraju pozbawionych jest możliwości zarobkowania. Zasiłki dla bezrobotnych pobiera zaś około 0,65 miliona pozostających bez pracy. Ze względu na zwiększającą się liczbę osób trwale pozostających bez zatrudnienia oraz napływ na rynek pracy absolwentów szkół i uczelni, nieposiadających uprawnień do stosownych świadczeń, liczba obywateli, korzystających z zasiłków dla bezrobotnych szybko spada.

Kolejne ekipy rządzące niszczyły rynek pracy. W styczniu 1990 r. stopa bezrobocia wynosiła zaledwie 0,3% a w porównywalnym miesiącu 2003 r. wynosiła aż 18,7%. Wydatki na pomoc społeczną, w relacji do ogółu wydatków budżetu państwa, systematycznie maleją (w latach 2000-2002 spadły o około 10%) i są niewystarczające w stosunku do potrzeb.

Polacy w ostatnich protestach społecznych dali wyraźny sygnał, że nie zaakceptują dalszych przemian, które przynoszą korzyści wyłącznie nielicznej, neoliberalnej, samozwańczej elicie polityczno-finansowej. Bardziej sprawiedliwy podział dochodu narodowego, prowadzący do likwidacji nędzy i zwiększenia dobrobytu obywateli naszego kraju, utrzymujących się z pracy najemnej, jest jednym z ważnych celów programu społeczno-gospodarczego Samoobrony Rzeczypospolitej Polskiej. Możliwości i rezerwy w tym zakresie są bardzo duże.

Pseudonaukowy charakter majÄ… pomysÅ‚y obniżenia podatków najbogatszym obywatelom naszego kraju, co miaÅ‚oby spowodować wzrost inwestycji w gospodarce a w konsekwencji zmniejszenie bezrobocia. Wiadomo, że „nadzwyczajny zysk” osiÄ…gniÄ™ty w wyniku prostej obniżki podatku, w obecnej trudnej kryzysowej sytuacji gospodarczej, nie zostanie przeznaczony na nowe inwestycje zwiÄ™kszajÄ…ce liczbÄ™ miejsc pracy, lecz na konsumpcjÄ™ dóbr luksusowych.

Podatek liniowy jest to podważanie idei solidaryzmu spoÅ‚ecznego leżącego u podstaw każdej paÅ„stwowoÅ›ci. Jest po prostu niesprawiedliwy, gdyż uprzywilejowuje tych, którzy majÄ… duże dochody. Twierdzenia neoliberalnych ekonomistów, iż podatek liniowy nakrÄ™ci naszÄ… gospodarkÄ™ jest faÅ‚szywy. Co prawda najbogatsi obywatele zyskujÄ… najwiÄ™cej, ale pieniÄ…dze, które w ten sposób zostanÄ… im w kieszeni, nie zostanÄ… zainwestowane, nie stworzÄ… nowych miejsc pracy, lecz zostanÄ… wydane na konsumpcjÄ™ dóbr luksusowych, których polskie przedsiÄ™biorstwa nie produkujÄ…. Dobra luksusowe produkowane sÄ… w bogatych paÅ„stwach, tam gdzie istnieje na nie zapotrzebowanie. Import tych towarów nie wpÅ‚ynie na wzrost popytu na polskim rynku. W żaden sposób nie przyczyni siÄ™ do zwiÄ™kszenia miejsc pracy, nie wpÅ‚ynie na pobudzenie wzrostu gospodarczego. Ponadto zdaniem resortu finansów, wprowadzenie 18-proc. podatku liniowego z kwotÄ… wolnÄ… od podatku w wysokoÅ›ci 4000 zÅ‚ byÅ‚oby szkodliwe dla budżetu. WiÄ…zaÅ‚oby siÄ™ z utratÄ… wpÅ‚ywów budżetowych na poziomie 10 mld zÅ‚. Aby osiÄ…gnąć zaplanowane na 2004 rok wpÅ‚ywy, stawka musiaÅ‚aby wynieść ok. 21,5 proc. Trudno nie oprzeć siÄ™ wrażeniu, iż poÅ›wiÄ™canie lewicowych ideałów na rzecz neoliberalnych pomysłów sÅ‚uży wyÅ‚Ä…cznie chÄ™ci utrzymania wÅ‚adzy za wszelkÄ… cenÄ™. Tak zwana „ucieczka do przodu” jest próbÄ… zjednania sobie Å›rodowisk wielkiego biznesu kosztem interesów paÅ„stwa. Pozyskanie przychylnoÅ›ci ludzi z grubymi portfelami ma wyÅ‚Ä…cznie na celu usadowienie siÄ™ w przyszÅ‚oÅ›ci na wygodnych i intratnych posadach w obliczu nieuniknionej katastrofy utraty wÅ‚adzy politycznej. W obliczu koniecznoÅ›ci zadbania o wÅ‚asne interesy nie majÄ… już znaczenia gÅ‚oszone wczeÅ›niej poglÄ…dy, iż jedna stawka podatkowa jest spoÅ‚ecznie niesprawiedliwa, sprawiedliwie jest bowiem, gdy bogaci pÅ‚acÄ… podatki dużo wyższe niż obywatele biedniejsi. Nie istotne już jest, iż przy jednostopniowym podatku w trudnej sytuacji mogÅ‚yby siÄ™ znaleźć osoby najbiedniejsze, które dotychczas korzystaÅ‚y z pomocy spoÅ‚ecznej. Jako wyraz rzekomego troszczenia siÄ™ o ich los i zachowania statusu materialnego, postulujÄ… wprowadzenie kwoty wolnej od podatku. Oczywiste jest, że po wprowadzeniu podatku liniowego najbogatsi otrzymajÄ… swoje prawa i pieniÄ…dze, lecz dla najbiedniejszych 57% obywateli polskich nie zostanÄ… nawet ochÅ‚apy. Powróci stara argumentacja zaciskania pasa w imiÄ™ Å›wietlanej przyszÅ‚oÅ›ci ubarwiona patriotycznymi hasÅ‚ami. Poszerzy siÄ™ obszar nÄ™dzy a bogaci bÄ™dÄ… jeszcze bogatsi.

Dalsze próby obniżania dochodów ludnoÅ›ci z pracy powodować mogÄ… destabilizacjÄ™ gospodarki narodowej i rozpad struktur spoÅ‚ecznych. W aspekcie ekonomicznym grozi to dramatycznym zmniejszeniem popytu wewnÄ™trznego i zaÅ‚amania gospodarczego a w aspekcie spoÅ‚ecznym – dalszym zmniejszaniem siÄ™ akceptacji obywateli dla naczelnych organów paÅ„stwa. Jest to niezwykle niebezpieczne dla przyszÅ‚oÅ›ci, stabilizacji, bezpieczeÅ„stwa i ciÄ…gÅ‚oÅ›ci paÅ„stwa.

W porównaniu z innymi krajami europejskimi cena pracy w Polsce jest stosunkowo niska. Koszt jednej godziny pracy w polskim przemyśle przetwórczym wynosi około 3,9 Euro i jest znacznie niższy niż średnia w Unii Europejskiej. Koszt jednej godziny pracy w Polsce jest siedem razy mniejszy niż w Niemczech i Belgii, ponad sześciokrotnie niższy niż w Danii, Austrii, Szwecji i Francji. Wydajność pracy w Polsce, na skutek zaniedbań inwestycyjnych i gorszego poziomu uzbrojenia technicznego przemysłu, jest tylko dwukrotnie niższa niż średnia w UE.

Wynagrodzenie brutto w Polsce stanowi 71% kosztów pracy ponoszonych przez przedsiębiorców, a pozapłacowe wydatki socjalne, obciążające pracodawcę, stanowią 29% ich kosztów. W krajach UE udział wynagrodzenia brutto i kosztów pozapłacowych wynosi przeciętnie odpowiednio 66% i 33%, co oznacza, iż zachowując różnice w globalnym ujęciu finansowym, relacje te w ujęciu procentowym są zbliżone, a nawet wydatki na cele socjalne są tam większe.

Nie możemy ścigać się z krajami azjatyckimi w zakresie zmniejszania kosztów pracy, ze względu na szereg różniących nas uwarunkowań kulturowych, cywilizacyjnych i geograficznych. Żyjąc w Europie powinniśmy brać przykład z najbogatszych krajów i, dążąc do wyrównywania relacji płacowych, skorzystać z ich doświadczeń.

Twierdzenie liberalnych ekspertów gospodarczych, że wysokie koszty pracy są podstawową barierą rozwoju gospodarczego, jest z gruntu fałszywe. Najważniejszą przyczyną załamania się sytuacji finansowej przedsiębiorstw oraz główną barierą rozwoju gospodarczego Polski nie są rzekome wysokie koszty pracy ale utrzymywanie przez Radę Polityki Pieniężnej wysokich stóp procentowych banku centralnego i nierealny kurs złotego polskiego wobec innych głównych walut (USD i Euro). O wiele większym obciążeniem dla polskiej gospodarki, w porównaniu z kosztami pracy, jest swoisty podatek, haracz pobierany przez międzynarodowe instytucje kredytowe (banki) od przedsiębiorców, w postaci wysokich odsetek od kredytów. Koszty tego haraczu przerzucane są przez przedsiębiorców na pracowników, ze wszystkimi negatywnymi konsekwencjami tego zjawiska.

Tak zwane restrukturyzacje przeprowadzane w przedsiębiorstwach, skutkujące masowymi zwolnieniami pracowników, presja pracodawców na obniżenie stawek godzinowych pracy, płacy minimalnej, obniżenie stawek za nadgodziny, uwłaczające godności ludzkiej zmiany w kodeksie pracy, to nic innego, jak tylko rozpaczliwa próba ratowania przedsiębiorstw kosztem pogorszenia sytuacji dochodowej grup społecznych, utrzymujących się z pracy najemnej.

Tak drastyczne warunki brzegowe narzuciły polskiej gospodarce międzynarodowe instytucje finansowe (Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Bak Światowy) przy współudziale Narodowego Banku Polskiego i kolejnych rządów polskich.

Niedostosowanie się przedsiębiorstw do narzuconych reguł gry skutkuje ich upadłością. Przerzucanie kosztów wyjścia z kryzysu gospodarczego na pracowników, czy bezrobotnych lub najbiedniejszych, jest polityką antyspołeczną, krótkowzroczną, prowadzi jedynie do poszerzenia się dysproporcji płacowych i zubożenia około 2/3 ogółu zatrudnionych, których wynagrodzenie nie osiąga nawet średniego poziomu w kraju. Nieustanne pogarszanie warunków dochodowych coraz większej grupy pracowników, czy grup zawodowych, skutkuje zmniejszeniem popytu rynkowego, co hamuje rozwój inwestycji i produkcji.

Kluczem do rozwiązania problemu bezrobocia w Polsce, lub przynajmniej zmniejszenia jego katastroficznej skali, jest zmiana polityki pieniężnej Narodowego Banku Polskiego i Rady Polityki Pieniężnej. Wysokie stopy procentowe kredytów inwestycyjnych, produkcyjnych i konsumpcyjnych w znacznym stopniu spowodowane są polityką utrzymywania wysokich stóp procentowych banku centralnego oraz polityką wysysania pieniądza z polskiego systemu bankowego, za pomocą różnego rodzaju manipulacji i instrumentów finansowych. Zaprzestanie przez NBP tej szkodliwej dla gospodarki działalności zaowocowałoby tym, iż banki komercyjne swoje środki finansowe, zamiast lokować w atrakcyjnych papierach wartościowych emitowanych przez NBP i Skarb Państwa, z powodu braku alternatywy, skierowałyby na działalność gospodarczą w postaci znacznie tańszych kredytów.

Uwolnienie polskiej gospodarki od duszącego ją haraczu, pobieranego przez międzynarodowe i krajowe instytucje kredytowe, przyniosłoby znaczną poprawę opłacalności produkcji, a w konsekwencji wzrost konkurencyjności produkowanych towarów, zarówno na krajowym rynku, jak i na rynkach międzynarodowych.

Ważnym czynnikiem zwiększającym bezrobocie w Polsce jest brak ochrony celnej, niekontrolowany import towarów, szczególnie o niskim stopniu przetworzenia, które z powodzeniem mogłyby być produkowane w naszym kraju. Ponad połowa artykułów tego typu na naszym rynku pochodzi z importu, co ogranicza popyt na krajową produkcję. Dlatego też wyeliminowanie importu tych produktów z naszego rynku jest istotnym czynnikiem zmniejszenia bezrobocia.

Z powodu antypolskich motywacji liberałowie uparcie realizują plan kolonialnego uzależnienia Polski od międzynarodowych instytucji finansowych oraz organizacji gospodarczych i politycznych.

Według tego planu, Polska ma być wyłącznie rynkiem zbytu dla towarów produkowanych przez kraje wysoko rozwinięte, swoistym buforem łagodzącym cyklicznie powtarzające się kryzysy nadprodukcji w światowej gospodarce oraz rezerwuarem i dostarczycielem siły roboczej w okresach koniunktury i światowego wzrostu gospodarczego. W tym kontekście rozumna ochrona polskiego rynku wewnętrznego powinna być integralnym i podstawowym elementem polityki ekonomicznej państwa, prowadzącej do utrzymania miejsc pracy i zmniejszania bezrobocia.

Po trzynastu latach obowiązywania liberalnej doktryny, wg której najlepszą polityką przemysłową jest jej brak, po trzynastu latach braku lojalności następujących po sobie ekip rządzących wobec własnego państwa i narodu polskiego, po trzynastu latach niszczenia struktur państwa i gospodarki, istnieje jeszcze szansa naprawy, uzdrowienia sytuacji i wyjścia z kryzysu.

Poziom wykorzystania potencjału produkcyjnego polskiej gospodarki wynosi 65%. Uruchomienie tak znacznego niewykorzystanego potencjału jest warunkiem koniecznym skutecznego wyeliminowania bezrobocia. Odpowiednia zmiana polityki finansowej państwa, tj. polityki pieniężnej NBP i polityki fiskalno-podatkowej rządu umożliwi stosunkowo szybkie uruchomienie zamrożonych zdolności produkcyjnych w przemyśle, a w konsekwencji również szybkie ograniczenie bezrobocia.

Na terenach wiejskich występuje wysokie bezrobocie, którego stopa przekracza 41%. Barierą rozwoju gospodarczego tych terenów jest niedostateczny rozwój infrastruktury. Lokalizacja inwestycji przemysłowych i innych na tych obszarach jest wskutek tego znacznie utrudniona. Naturalnym rozwiązaniem tego problemu jest rozwój handlu, rzemiosła i usług, działających na rzecz, jak i wokół rolnictwa. Żaden program, przewidujący rozwój tych dziedzin na obszarach wiejskich, nie przyniesie pozytywnych skutków, bez zwiększenia popytu rynkowego ludności wiejskiej. Opłacalność produkcji rolnej, zapewnienie korzystnych cen na te produkty, doprowadzi w konsekwencji do wzrostu zamożności tej grupy społecznej. Wzrost zamożności obywateli Polski utrzymujących się z produkcji żywności będzie pozytywnie oddziaływać ekonomicznie na całą społeczność zamieszkującą obszary wiejskie. Fundusze wypracowane w sektorze rolnictwa zostaną przeznaczone na konsumpcję towarów wyprodukowanych w sektorze rzemiosła i usług. Pojawi się zapotrzebowanie na dobra inwestycyjne i konsumpcyjne, usługi agrotechniczne i budowlane, co pozytywnie oddziaływać będzie na rozwój handlu. Takie ustawienie relacji ekonomicznych da gwarancję skutecznego harmonijnego rozwoju, prowadzącego w konsekwencji do spadku bezrobocia na obszarach wiejskich.

Zanim jednak pozytywne efekty programu gospodarczego Samoobrony Rzeczypospolitej Polskiej spowodują powszechnie odczuwalną poprawę bytu obywateli, pilnego rozwiązania wymagają aktualne, bieżące trudności życia codziennego. Pilnej ochrony i pomocy socjalnej, w ramach cywilizacyjnej zasady solidaryzmu społecznego, wymagają najsłabsze ekonomicznie grupy społeczne, szczególnie poszkodowane przez skutki prowadzonej dotychczas neoliberalnej polityki społeczno-gospodarczej.

W ramach tych działań istnieje pilna konieczność podjęcia wzmożonych wysiłków państwa, mających na celu ograniczenie i likwidację zjawiska niedożywienia i głodu. Permanentne niedożywienie znacznej części naszego społeczeństwa, szczególnie dzieci i młodzieży, stwarza poważne zagrożenie dla ich prawidłowego rozwoju psychofizycznego i skutkować będzie rozwojem szeregu chorób, szczególnie społecznych. Wydatki państwa, związane z leczeniem i zapobieganiem skutkom niedożywienia społeczeństwa, wzrastać będą w sposób lawinowy w okresie najbliższych dziesięciu lat. Wzrost liczby osób chorych, niepełnosprawnych, inwalidów, osób niezdolnych do pracy i samodzielnego utrzymania się, w powiązaniu ze zjawiskiem starzenia się społeczeństwa i osiąganiem wieku emerytalnego przez obywateli powojennego wyżu demograficznego, może stać się w nieodległej przyszłości poważną barierę rozwojową naszej gospodarki i państwa.

Konieczność zapobiegania negatywnym zjawiskom ubóstwa wynika nie tylko z humanitaryzmu i cywilizacyjnej wrażliwości społecznej państwa. Idzie tu o swoistą inwestycję w przyszłość, warunkującą właściwy rozwój gospodarczy i społeczny. W tym kontekście aktywna polityka społeczna państwa, obok właściwie ukierunkowanej polityki edukacyjnej, powinna być integralnym i istotnym elementem każdego programu społeczno-gospodarczego. Wszechobecna, porażająca znieczulica i powszechny brak wrażliwości neoliberalnych elit rządzących na negatywne zjawiska, świadczą o braku zainteresowania z ich strony nie tylko bieżącymi problemami kraju, ale również jego przyszłością, losem narodu. Interesuje ich wyłącznie bieżąca eksploatacja zasobów naturalnych i ludzkich, wyzysk społeczny jak najmniejszym kosztem własnym, nieuchronnie prowadzący nie tylko do katastrofy ekonomicznej i ekologicznej, ale przede wszystkim, nieodwracalnej w skutkach, katastrofy demograficznej i społecznej.

Bulwersujący i nie do zaakceptowania jest fakt poszerzania się grupy obywateli naszego kraju permanentnie głodnych i niedożywionych, w sytuacji przepełnienia produktami rolnymi magazynów Agencji Rynku Rolnego. Pilnego wsparcia rzeczowego i finansowego oczekują gminy oraz organizacje społeczne, zajmujące się ograniczaniem skutków ubóstwa i głodu, szczególnie wśród dzieci i młodzieży.

Samoobrona Rzeczypospolitej Polskiej, w swoim programie poprawy standardu życia obywateli naszego kraju, dużą wagę przykłada do likwidacji skutków powszechnego niedożywienia i głodu wśród dzieci i młodzieży. Niezbędne jest systemowe skorelowanie działań w tym zakresie między jednostkami administracji rządowej i samorządowej (gminnej powiatowej i wojewódzkiej). Dość dobrze zachowana sieć stołówek w placówkach oświatowych daje realną możliwość szybkiej i skutecznej realizacji tego programu. Istnieje duża szansa, po dokonaniu odpowiednich zmian organizacyjnych i legislacyjnych, zapewnienia każdemu głodnemu dziecku, dwóch pełnokalorycznych posiłków dziennie. Środki rzeczowe w postaci podstawowych produktów rolnych, takich jak mięso drobiowe, wieprzowe, wołowe, mąka, mleko, cukier i inne, pochodziłyby z zasobów Agencji Rynku Rolnego, która dokonując interwencji na rynku rolnym byłaby zobowiązana zaspokoić przede wszystkim potrzeby wynikające z programu. Środki finansowe pochodziłyby głównie z budżetu państwa, ale również z funduszu celowego gromadzącego wszelkie środki pozabudżetowe pochodzące z dobrowolnych świadczeń firm i ludności oraz z innych źródeł, np. już funkcjonujących granicznych celnych opłat wyrównawczych.

Poszerzenie rzeczowych świadczeń państwa poprzez zwiększenie spożycia zbiorowego, w sytuacji kryzysu gospodarczego i pogarszających się warunków życia wielu milionów obywateli, jest jego konstytucyjnym obowiązkiem. W miarę stopniowego poszerzania zadań programu, poza wykorzystaniem bazy żywieniowej, opartej na sieci stołówek szkolnych, możliwe byłoby włączenie innych obiektów przystosowanych do świadczenia usług gastronomicznych. Włączenie do spożycia zbiorowego obywateli wymagających wsparcia, spowoduje pozytywne skutki dla gospodarki. Zwiększy bowiem efektywny popyt konsumpcyjny na rynku a tym samym możliwości zbytu produkcji i usług.

Ważnym zadaniem jest zmiana podejścia państwa do problemu bezrobocia. Funkcję socjalno-osłonową w stosunku do bezrobotnych, dla których urzędy pracy nie mają propozycji odpowiedniego zatrudnienia, pełnią zasiłki dla bezrobotnych, wypłacane obecnie jedynie przez okres sześciu miesięcy od momentu utraty zatrudnienia, w symbolicznej wysokości z Funduszu Pracy.

Biorąc pod uwagę fakt, iż wydatki państwa na pomoc społeczną kształtują się na symbolicznym poziomie 1% PKB, sytuacja materialna i bytowa osób i ich rodzin, pozbawionych stałego źródła utrzymania, jest niezwykle trudna i dramatyczna. Taka sytuacja z punktu widzenia państwa prawa jest niedopuszczalna. Obywatel wnosząc obowiązkowe składki na ubezpieczenia społeczne winien mieć prawo do pełnego zabezpieczenia socjalnego w trudnych sytuacjach życiowych, od niego niezależnych, aby zapewnić godny byt sobie i swojej rodzinie. Taka powinna być jedna z podstawowych funkcji państwa.

Samoobrona RP postuluje rozwiązanie tego problemu w taki sposób, aby wysokość i czas otrzymywania zasiłków dla bezrobotnych powiązać z czasem opłacania składek na ubezpieczenia społeczne podczas aktywności zawodowej i stale monitorowanymi kosztami utrzymania. Środki finansowe, jakie obywatel otrzymuje od państwa, winny starczyć nie tylko na pokrycie podstawowych opłat bytowych (np. czynsz, opłaty za energię), ale również godne życie. Tzw. pomoc społeczna realizowana przez administrację rządową, samorządy i organizacje charytatywne winna mieć wyłącznie charakter wspomagający regularną pomoc państwa wszędzie tam, gdzie wymagają tego okoliczności środowiskowe lub życiowe beneficjenta takiej pomocy.

W tym celu Samoobrona RP proponuje:

# wprowadzenie powszechnych zasiłków dla bezrobotnych, którzy bez własnej winy nie mogą znaleźć pracy, na poziomie minimum socjalnego,
# zwolnienie z podatku od dochodów osobistych (PIT) płac, emerytur i rent na poziomie minimum socjalnego,
# wprowadzenie kwoty wolnej od opodatkowania w wysokości odpowiadającej minimum socjalnemu tj. około 8,8 tys. zł rocznie,
# wprowadzenie czwartej grupy podatkowej o stawce w wysokości 50% dla dochodów osobistych powyżej 144tys. zł rocznie.

Samoobrona RP, w związku z krytyczną sytuacją społeczno-gospodarczą w kraju, uważa, że zasiłki dla bezrobotnych powinny wynosić tyle, co poziom minimum socjalnego. Na ten cel w budżecie potrzeba rocznie około 30 mld zł. Uważamy również, iż należy zwolnić od podatku od dochodów osobistych płace, emerytury i renty na poziomie minimum socjalnego, co spowoduje uszczuplenie dochodów budżetu w wysokości około 47% dochodów z tytułu podatku od dochodów osobistych ludności, czyli około 13 mld zł. Na najpilniejsze cele społeczne Samoobrona RP postuluje wydatkowanie z budżetu państwa kwoty 41 mld zł. Nie spowoduje to jednak dodatkowego deficytu budżetowego, gdyż zostałby on skompensowany dochodami z projektowanego podatku obrotowego w kwocie około 43 mld zł.

Samoobrona RP krytycznie ocenia zaÅ‚ożenia i realizacjÄ™ tzw. reformy emerytalnej – zaÅ‚ożenia i wdrażanie ustawy z sierpnia 1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych. Utworzono obok paÅ„stwowego Funduszu UbezpieczeÅ„ SpoÅ‚ecznych (FUS), zarzÄ…dzanego przez ZakÅ‚ad UbezpieczeÅ„ SpoÅ‚ecznych, drugi filar systemu emerytalnego – otwarte kapitaÅ‚owe fundusze emerytalne, zarzÄ…dzane przez prywatne towarzystwa emerytalne.

Celem funduszy kapitałowych, które mają charakter obowiązkowy jest gromadzenie środków pieniężnych ze składek emerytalnych i ich lokowanie (inwestowanie) z przeznaczeniem na wypłatę członkom funduszu po osiągnięciu przez nich wieku emerytalnego.

Utworzenie kapitałowego obowiązkowego systemu emerytalnego spowodowało osłabienie finansowe FUS, jego zdolności do wypłacania świadczeń. To wymagało dofinansowanie go z budżetu państwa. Aktualnie zobowiązania FUS wobec budżetu państwa z tego tytułu wynoszą 8 mld zł, w tym 2 mld zł z tytułu odsetek.

Istotnym efektem reformy emerytalnej będzie drastyczne zredukowanie stopy zastępowalności dochodów z pracy (wynagrodzeń) przez emerytury. Nigdzie w Europie nie ma takiego, jak w Polsce, rozwiązania systemowego, zmuszającego pracowników do odprowadzania składek do prywatnych funduszy emerytalnych. W Polsce są one przy tym zarządzane głównie przez zachodnie grupy kapitałowe (bankowo-ubezpieczeniowe).

Samoobrona RP postuluje takie zmiany o charakterze legislacyjnym, aby środki pieniężne w postaci składek ubezpieczeniowych i rentowych, płaconych przez obywateli podczas ich aktywności zawodowej, były w pełni pod kontrolą państwa polskiego. Środki gromadzone w tym celu, w funduszach emerytalnych powinny być wykorzystywane na uczestniczenie w finansowaniu bieżących potrzeb państwa w zakresie zabezpieczenia społecznego.

Zasadniczą sprawą w naprawie systemu emerytalnego jest zagwarantowanie dobrowolności przystępowania do prywatnych kapitałowych funduszy emerytalnych, co zwiększyłoby możliwości zbliżenia poziomu przyszłych emerytur do płac. Oprócz funduszy kapitałowych (dobrowolnych) powinien funkcjonować jeden państwowy, kapitałowy otwarty fundusz emerytalny (niezależnie od FUS).

Sprowadzenie funduszy emerytalnych wyłącznie do roli bankiera, który bez żadnej odpowiedzialności i ryzyka, w prosty sposób jedynie gromadzi fundusze, jest wynikiem poważnego błędu systemowego popełnionego na etapie projektowania reformy emerytalnej. Dlatego też wymaga on pilnej naprawy poprzez zmiany prawne.

Należy również brać pod uwagę problemy 5,5 milionowej rzeszy niepełnosprawnych obywateli naszego kraju. Pomoc państwa tej grupie powinna się wyrażać nie tylko w formie pomocy czysto materialnej, ale przede wszystkim w formie pomocy ułatwiającej integrację środowiska z pozostałymi obywatelami naszego kraju. Państwo winno wspierać różnorodne formy aktywności zawodowej niepełnosprawnych obywateli poprzez rozwój jednostek gospodarczych we wszelkich ich formach organizacyjnych, które poprzez społecznie użyteczną pracę prowadziłyby do rehabilitacji osób niepełnosprawnych oraz zapewniłyby im i ich rodzinom środki do godnego życia.

Ograniczanie przez liberalne rządy konstytucyjnych praw osób niepełnosprawnych, poprzez doprowadzenie do zapaści lub likwidacji spółdzielczości inwalidów i zakładów pracy chronionej, jest pogwałceniem Konstytucji RP, a w szczególności art. 69, który stanowi, że:

„Osobom niepeÅ‚nosprawnym wÅ‚adze publiczne udzielajÄ…, zgodnie z ustawÄ…, pomocy w zabezpieczaniu egzystencji, przysposobieniu do pracy oraz komunikacji spoÅ‚ecznej.”

VI. OCHRONA ÅšRODOWISKA

Dobry stan Å›rodowiska naturalnego może przyczynić siÄ™ do rozwoju wielu dziedzin gospodarki. Brak o to dbaÅ‚oÅ›ci przez paÅ„stwo i jego obywateli może stać siÄ™ barierÄ… rozwoju i przyczynić siÄ™ do upadku wrażliwych ekologicznie dziedzin gospodarki, takich jak rolnictwo i turystyka. WÅ‚aÅ›ciwa polityka paÅ„stwa prowadzona w tym zakresie – promowania inwestycji chroniÄ…cych Å›rodowisko naturalne, promowania proekologicznych technologii produkcji w przemyÅ›le i rolnictwie oraz postaw obywatelskich w zakresie ochrony Å›rodowiska naturalnego i zdrowego stylu życia, może w przyszÅ‚oÅ›ci przynieść paÅ„stwu i jego obywatelom spore wymierne korzyÅ›ci ekonomiczne i spoÅ‚eczne.

Konieczność ochrony gleby, wód i powietrza wymusza na państwie wprowadzenie skutecznych instrumentów prawnych, ekonomicznych i organizacyjnych zachęcających do:

# rozumnego i racjonalnego gospodarowania rodzimymi surowcami,
# właściwej gospodarki odpadami i surowcami wtórnymi,
# racjonalnego wykorzystania energii,
# wykorzystanie energii odnawialnej, w tym biopaliw ze szczególny uwzględnieniem biopaliw płynnych,
# racjonalne gospodarowanie wodÄ….

Stosowane technologie produkcji zarówno w przemyśle jak i rolnictwie mają znaczący wpływ na jakość, standard życia i zdrowotność obywateli. Nie wolno bagatelizować tej prostej zależności. Wszelkie inwestycje kapitału rodzimego i zagranicznego lokowane na terenie Polski winny być oceniane również z punktu widzenia ich oddziaływania na środowisko naturalne.

Dużym atutem Polski jest nie skażone środowisko naturalne terenów wiejskich. Fakt ten jest szansą dla rozwoju polskiego rolnictwa w Unii Europejskiej. Szansą taką jest również jego struktura oparta o gospodarstwa rodzinne. Żywność produkowana w Polsce w wyniku stosowanych proekologicznych technologii produkcji spełnia wszelkie standardy dla zdrowej żywności i powinna dzięki właściwie prowadzonej polityce państwa w zakresie promocji polskiego rolnictwa być znaczącym elementem naszego eksportu. Szansę tą trzeba wykorzystać zapobiegając tendencjom wprowadzania do produkcji rolnej technologii niszczącej środowisko naturalne oraz nie spełniających standardów dla zdrowej żywności.

Takim zagrożeniem dla środowiska naturalnego oraz postrzegania Polski przez naszych sąsiadów jako producenta wartościowych produktów rolnych jest głośno akcentowany przez Samoobronę RP rozwój przemysłowego tuczu trzody chlewnej. Specyfika technologii produkcji sprawia, iż powoduje on znaczne, często nieodwracalne szkody w środowisku naturalnym. Szczególnie niebezpieczne jest w wyniku tej działalności trwałe zanieczyszczenie gleby, wód gruntowych oraz innych cieków wodnych. Stosowany rodzaj pasz zawierający szkodliwe dla zdrowia człowieka komponenty, powoduje iż mięso produkowane tą metodą jest nie tylko wątpliwej jakości, ale w przyszłości w wyniku jego spożywania może również zagrażać zdrowiu konsumentów. Brak stosownych zabezpieczeń i brak dbałości o stan środowiska naturalnego oraz brak dbałości o jakość produkowanego mięsa przez przedsiębiorców prowadzących przemysłowy tucz trzody chlewnej, jest jednym z powodów bezwarunkowego sprzeciwu Samoobrony RP wobec tego typu działalności na terenie Polski.

Wymagania Unii Europejskiej w zakresie ochrony środowiska są bardzo duże. Kwoty finansowe przeznaczone przez UE są znaczące bowiem przewiduje się, iż na poprawę stanu środowiska koszty tych inwestycji, niezbędnych dla spełnienia wymogów Unii, mogą wynieść łącznie ok. 120 mld euro dla 10 krajów. Rodzi to pewne nadzieje na możliwość sfinansowania najpilniejszych potrzeb w zakresie ochrony środowiska, jednak również budzi duży niepokój, czy potrzeba znacznych nakładów finansowych na wyrównanie różnic w tej dziedzinie pomiędzy członkami Unii a nowymi państwami członkowskimi nie przekroczy możliwości budżetowych naszego państwa.

Pomoc Unii Europejskiej w zakresie ochrony środowiska mogą otrzymać samorządy lokalne lub związki komunalne, dla projektów w zakresie dostaw wody pitnej, odprowadzania i oczyszczania ścieków, utylizacji odpadów i ochrony atmosfery. Środki finansowe, o które można się ubiegać, są przekazywane do Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Dlatego istnie pilna potrzeba wykształcenia stosownej liczby specjalistów w zakresie ochrony środowiska oraz pozyskiwania funduszy unijnych na ten cel.

VII. OCHRONA ZDROWIA

W zakresie ochrony zdrowia Samoobrona RP opowiada się za pełnym przywróceniem odpowiedzialności państwa za jego politykę zdrowotną. Zmiana tej polityki powinna polegać na całkowitym wycofaniu się z czysto komercyjnego podejścia do usług zdrowotnych, na rzecz rzeczywistego zaspokojenia potrzeb zdrowotnych społeczeństwa. Zapewnienie równej dostępności do świadczeń zdrowotnych nie powinno być traktowane, jako przejaw dobrej woli kolejnych ekip rządzących, ale jako ich podstawowy konstytucyjny obowiązek, określony w art. 68 Konstytucji RP, stanowiącym, że:

„1 .Każdy ma prawo do ochrony zdrowia.
2. Obywatelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, wÅ‚adze publiczne zapewniajÄ… równy dostÄ™p do Å›wiadczeÅ„ opieki zdrowotnej finansowanej ze Å›rodków publicznych.”

Oznacza to, iż o dostępności obywateli do świadczeń zdrowotnych winny decydować ich rzeczywiste potrzeby w tym zakresie, a finansowanie tych świadczeń powinno opierać się o realną kalkulację uwzględniającą również zapewnienie pracownikom służby zdrowia godnego wynagrodzenia za wnoszony wysiłek i świadczoną pracę. Będzie to możliwe dzięki szczegółowo prowadzonej przez lekarzy statystyce medycznej. Na podstawie zebranych w ten sposób danych, można oszacować regionalnie zróżnicowane potrzeby społeczne w zakresie ochrony zdrowia dla całego kraju oraz opracować katalog procedur i standardów medycznych. W oparciu o wymienione parametry istnieje możliwość policzenia faktycznych kosztów ochrony zdrowia w Polsce. Kto będzie w ostatecznym rozrachunku dysponentem zgromadzonych środków przeznaczonych na ochronę zdrowia, kto będzie fizycznie płatnikiem i jak będzie się nazywała instytucja realizująca te zadania jest sprawą drugoplanową. Samoobrona RP uważa, iż zmarnotrawiono wystarczającą ilość publicznych środków finansowych na nic nowego nie wnoszące reformy, zmiany nazw instytucji, organizację ich siedzib, zmiany samochodów służbowych, szyldów, pieczątek i tysięcy innych absurdalnych wydatków.

Założeniem głównym programu Samoobrony RP jest bezpłatna, ogólnie dostępna opieka zdrowotna realizowana ze składek Narodowego Funduszu Zdrowia i Ministra Zdrowia dla wszystkich obywateli RP.

Celem jest sprawnie działający system opieki zdrowotnej, oparty na zasadzie solidaryzmu społecznego, wysoki poziom udzielania i finansowania świadczeń zdrowotnych, godne warunki korzystania z gwarantowanej opieki zdrowotnej i właściwe zarobki kadr medycznych.

Aby osiągnąć założone cele proponujemy:

# wszystkie szpitale będą finansowane ze środków publicznych,
# stworzenie sieci wojewódzkich szpitali komunalnych, które przeznaczone bÄ™dÄ… do leczenia także osób nie ubezpieczonych, stanowić bÄ™dÄ… również niezbÄ™dnÄ… rezerwowÄ… bazÄ™ łóżkowÄ… zabezpieczajÄ…cÄ… ewentualne, nieprzewidywalne zdarzenia – epidemie, klÄ™ski żywioÅ‚owe i inne,
# szpitale będą dysponować globalnymi budżetami, kontraktowanymi w oparciu o prognozowane lokalne potrzeby społeczne,
# całe lecznictwo ambulatoryjne finansowane jest z Narodowego Funduszu Zdrowia,
# szpitale i inne placówki medyczne zbyt często pełnią rolę socjalną w zastępstwie źle funkcjonującego systemu opieki społecznej, dlatego integralną częścią programu naprawy systemu opieki zdrowotnej winno być opracowanie i wdrożenie sieci placówek opieki społecznej, domów spokojnej starości i hospicjów,
# powrót opieki medycznej do szkół i placówek wychowawczych,
# rozwój systemu ratownictwa medycznego,
# zawieszenie długów placówek służby zdrowia, zdyscyplinowanie kadry kierowniczej i prowadzenie regularnych kontroli, pozwoli zagwarantować właściwą opiekę medyczną i stabilność finansową,
# zlikwidowanie korupcji, nepotyzmu i niegospodarności w i wokół ochrony zdrowia,
# określenie jasnych przejrzystych reguł towarzyszącym zakupom leków i sprzętu medycznego,
# udział towarzystw ubezpieczeniowych w finansowaniu leczenia skutków wypadków komunikacyjnych,
# finansowanie leczenia z funduszu ubezpieczeń od następstw nieszczęśliwych wypadków.

OdrÄ™bnym problemem jest uwÅ‚aszczenie siÄ™ wÄ…skiej grupy kadry kierowniczej na spoÅ‚ecznym majÄ…tku sÅ‚użby zdrowia. MajÄ…tek ten trzeba rzetelnie zinwentaryzować i oszacować jego wartość. Tak zwane „prywatyzacje” przeprowadzone z naruszeniem prawa, lub zbywanie majÄ…tku znacznie poniżej jego wartoÅ›ci powinny zostać rzetelnie rozliczone, a odzyskane w ten sposób Å›rodki zasilić spoÅ‚ecznÄ… sÅ‚użbÄ™ zdrowia.

Procesy zachodzące w społeczeństwie są ze sobą ściśle powiązane i wszelkie rozwiązania oparte na wąskich wyizolowanych opracowaniach modelowych nie przyniosą pożądanego rezultatu.

O stanie zdrowotnoÅ›ci obywateli decyduje w znacznym zakresie ich status materialny i poziom życia. Programy promowania zdrowego stylu życia, czy zdrowego odżywiania muszÄ… być skorelowane z poprawÄ… poziomu życia obywateli, z ich możliwoÅ›ciami materialnymi. W sytuacji, gdy wiÄ™kszość Polaków boryka siÄ™ z podstawowymi trudnoÅ›ciami bytowymi, ten istotny element profilaktyki zdrowotnej nie przynosi oczekiwanych rezultatów. W miarÄ™ poprawy poziomu i standardu życia obywateli, zmieniać siÄ™ bÄ™dzie ich sposób odżywiania, coraz częściej prowadzić bÄ™dÄ… aktywny zdrowy tryb życia, zmieniać siÄ™ bÄ™dÄ… także ich potrzeby w zakresie ochrony zdrowia. Samoobrona RP dostrzega wagÄ™ tego problemu – dlatego tak silny nacisk kÅ‚adziemy na pilne wdrożenie programu zabezpieczajÄ…cego każdej rodzinie godziwych warunków życia.

Konieczne są zmiany w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej w kierunku ich przekształcenia we właściwe podmioty mienia komunalnego użyteczności publicznej. Powodem zmian jest pilna konieczność wprowadzenia pełnej i rzeczywistej odpowiedzialności kadry zarządzającej jednostkami służby zdrowia za ich stan finansowy, przy jednoczesnym zwiększeniu uprawnień Rad Społecznych zakładów opieki zdrowotnej. Kontrola środków finansowych oraz rygorystyczne przestrzegania zasad finansowania tych zakładów, jest niezbędne, aby gospodarka środkami publicznymi nie była zagrożona jak dotychczas.

Powyższe założenia to program naprawczy ratujący sytuację zdrowotną Polaków, zabezpieczający mienie zakładów zdrowotnych i dający szansę godnych warunków finansowych dla jego pracowników, gdyż bariera materialna i antymotywacyjny system płac jest często powodem ograniczenia dostępu do niezbędnej wiedzy i niemożności podnoszenia kwalifikacji zawodowej przez lekarzy. Wprowadzenie prawidłowych relacji między płacą pracownika, a jego umiejętnościami i poziomem wykształcenia winno być fundamentem koniecznych przekształceń prowadzących do zapewnienia powszechności dostępu obywateli do świadczeń zdrowotnych.

Skutkiem wprowadzenia programu społeczno-gospodarczego Samoobrony RP będzie znaczący wzrost środków finansowych napływających do Narodowego Funduszu Zdrowia, szacowany na około 3 mld zł już w pierwszym roku funkcjonowania programu ze stałą tendencją wzrostową w latach następnych.

Groźne w swoim wymiarze choroby społeczne, takie jak gruźlica i choroby płuc, coraz częściej dotykają najmłodszych obywateli naszego kraju. To wymaga pilnej interwencji i pomocy państwa w zwalczaniu i zapobieganiu tym zjawiskom. Nie można pozostawić rozwiązania tej kwestii jedynie organizacjom społecznym i charytatywnym.

Szeroko pojęta profilaktyka, monitorowanie i zwalczanie rozprzestrzeniających się chorób społecznych, winno być bez względu na aktualny stan finansów publicznych państwa zadaniem pierwszoplanowym służby zdrowia. Dotychczasowe liberalne, wolnorynkowe podejście do problemów zdrowotnych obywateli w czysto finansowym ujęciu, gdzie o życiu lub śmierci pacjenta decydują wyłącznie punkty, limity finansowe, rejony obowiązywania ubezpieczenia, posiadanie ubezpieczenia lub jego brak, jest jawnym łamaniem konstytucyjnych praw obywateli Rzeczypospolitej Polskiej. Osoby odpowiedzialne za doprowadzenie do takich rozwiązań prawno-organizacyjnych w ochronie zdrowia, za zmarnotrawienie publicznych pieniędzy winny zostać ukarane z mocy prawa.

VIII. POLITYKA KULTURALNA

Narody wyrażajÄ… siÄ™ poprzez swojÄ… kulturÄ™ – mówi Ojciec ÅšwiÄ™ty Jan PaweÅ‚ II. Szczególnie widać to na przykÅ‚adzie wÅ‚aÅ›nie narodu papieża. Polska zachowaÅ‚a swojÄ… tożsamość w trudnych czasach rozbiorów, wojen i okupacji w głównej mierze dziÄ™ki kulturze. ObowiÄ…zkiem paÅ„stwa jest staÅ‚a troska o kulturÄ™ narodowÄ…. ObowiÄ…zek ten w ostatnich latach nie byÅ‚ należycie realizowany. Efektem tego jest z jednej strony zubożenie Å›rodowisk twórców kultury i coraz gorsza sytuacja finansowa instytucji kulturalnych, a z drugiej zalew tanich obcych wzorców kulturowych, amerykanizacja kultury masowej, systematyczne ograniczanie roli kultury narodowej i zatracanie polskiego dziedzictwa kulturowego.

PaÅ„stwo musi być jednym z istotnych mecenasów kultury. Rzeczpospolita nie może być jak chcÄ… liberaÅ‚owie – „nocnym stróżem” w sferze kultury. Należy siÄ™gnąć do wzorców zachodnich, gdzie paÅ„stwo bezpoÅ›rednio lub poprzez odpowiednie instytucje tworzy caÅ‚y system finansowania zabytków, bibliotek, muzeów, teatrów i amatorskich ruchów kulturowych.

Nie uważamy aby wejÅ›cie Polski do UE byÅ‚o zagrożeniem dla polskiej kultury. Stanowić ono może natomiast olbrzymie wyzwanie ekonomiczne dla kultury narodowej. Aby mu sprostać PaÅ„stwo musi znaczÄ…co, poczÄ…wszy od 2004 r. zwiÄ™kszyć budżet przeznaczony na kulturÄ™ narodowÄ… jak również aktywnie wspierać dziaÅ‚ania samorzÄ…dów lokalnych w tym zakresie. Zdecydowanie jesteÅ›my również za takimi zmianami systemu podatkowego, który by umożliwiÅ‚ poprzez odpisy podatkowe – rozwój znaczÄ…cego mecenatu prywatnego.

Zadbać należy też o kulturotwórczą rolę publicznej telewizji i radia, które korzystając ze środków obywateli RP w postaci abonamentu powinny w większym niż dotychczas stopniu promować i upowszechniać kulturę narodową i polskie dziedzictwo kulturowe. Dotyczy to również kultury polskiej tworzonej niegdyś i obecnie na emigracji.

IX. EDUKACJA

W zakresie polityki edukacyjnej paÅ„stwa Samoobrona RP postuluje równoprawnÄ… – nie tylko formalnÄ…, ale i przede wszystkim realnÄ…, dostÄ™pność obywateli do bezpÅ‚atnej edukacji na wszystkich jej szczeblach i we wszystkich formach oraz opowiada siÄ™ za peÅ‚nÄ… realizacjÄ… konstytucyjnych powinnoÅ›ci paÅ„stwa w tym zakresie.

Trudna sytuacja ekonomiczna wielu rodzin staje się barierą uniemożliwiającą dostęp do szeroko pojętej edukacji na wszystkich jej poziomach coraz większej grupie dzieci i młodzieży. Staje się to powodem występowania w Polsce powszechnego zjawiska dziedziczenia niskiego wykształcenia i statusu społecznego, a w wielu przypadkach również nędzy. Równość szans w dostępie do edukacji to podstawowe konstytucyjne prawa obywatelskie zapisane w Konstytucji RP.

Art. 70.

1. Każdy ma prawo do nauki. Nauka do 18 roku życia jest obowiązkowa.
2. Nauka w szkołach publicznych jest bezpłatna.
3. Rodzice mają wolność wyboru dla swoich dzieci szkół innych niż publiczne. Obywatele i instytucje mają prawo zakładania szkół podstawowych, ponadpodstawowych i wyższych oraz zakładów wychowawczych.
4. Władze publiczne zapewniają obywatelom powszechny i równy dostęp do wykształcenia. W tym celu tworzą i wspierają systemy indywidualnej pomocy finansowej i organizacyjnej dla uczniów i studentów.

Samoobrona RP uważa, że kluczem do rozwiązania problemu powszechnego dostępu do nauki nie są kolejne reformy programowe i organizacyjne oświaty. Zmarnotrawione środki publiczne z powodzeniem mogłyby zostać wykorzystane na inne cele związane z konstytucyjnymi zobowiązaniami państwa. Do tych zadań należą:

# upowszechnienie systemu wsparcia stypendialnego dla uczniów z rodzin o niskim statusie materialnym,
# wspieranie inicjatyw lokalnych dotyczących organizacji niepublicznych placówek oświatowych i świetlic środowiskowych,
# zahamowanie procesu likwidacji szkół, szczególnie placówek oświatowych zlokalizowanych w małych miejscowościach i na terenach wiejskich,
# odbudowa sieci szkolnych i gminnych bibliotek publicznych i poza szkolnych placówek oświatowych ( domów kultury, ośrodków sportowych),
# zapewnienie dzieciom i młodzieży bezpłatnego dojazdu do szkół, ośrodków sportowych i innych placówek spełniających zadania wychowawcze i środowiskowe,
# wÅ‚aÅ›ciwe zorganizowanie sytemu pomocy edukacyjnej dla Å›rodowisk szczególnie zagrożonych „dziedziczeniem niskiego poziomu wyksztaÅ‚cenia” ( pomoc w zdobyciu wyksztaÅ‚cenia dla dzieci byÅ‚ych pracowników PGR, dzieci z rodzin wielodzietnych, rodzin zastÄ™pczych oraz dzieci i mÅ‚odzieży z obszarów o wysokim stopniu bezrobocia ),
# budowa ogólnie dostępnego systemu internatów szkolnych i domów studenckich,
# umożliwienie korzystania na równych prawach z systemu stypendialnego studentów uczelni państwowych i niepaństwowych,
# ułatwienie w dostępie do edukacji dzieci i młodzieży niepełnosprawnej, poprzez system szkolnictwa integracyjnego, likwidację barier architektonicznych, tam gdzie jest to konieczne umożliwienie uczniom korzystania z nauczania indywidualnego.

Wymienione obowiązki państwa wynikające bezpośrednio z zapisów konstytucyjnych nie wyczerpują problemów związanych z zaspokojeniem potrzeb edukacyjnych obywateli. Do najważniejszych należą:

# wprowadzenie elementów programowych zapewniających wychowanie w duchu patriotyzmu i poszanowania tradycji narodowych,
# wspieranie organizacji młodzieżowych, organizacji sportowych i stowarzyszeń realizujących zadania wychowawcze,
# przygotowanie młodych ludzi do życia w rodzinie,
# właściwe przygotowanie młodzieży do funkcjonowania w demokratycznych strukturach państwa, poprzez upowszechnianie wiedzy o prawach i obowiązkach obywatelskich wynikających z Konstytucji RP,
# propagowanie wśród dzieci i młodzieży aktywnych zachowań prospołecznych, poprzez aktywne uczestniczenie w realizacji ważnych inicjatyw lokalnych,
# zapobieganie narkomanii i innym chorobom społecznym wśród dzieci i młodzieży, poprzez prewencję i propagowanie aktywnego, zdrowego stylu życia,
# przywrócenie socjalno-opiekuńczej funkcji szkoły, poprzez szeroki system dożywiania dzieci i młodzieży, organizację zajęć poza szkolnych i rozwoju kół zainteresowań.

Dla realizacji powyższych celów oprócz odpowiedniej sieci placówek oświatowych, wychowawczych, czy środowiskowych niezbędna jest dobrze wykształcona, rzetelnie opłacana kadra nauczycielska. Dużym dorobkiem i wysiłkiem państwa było wykształcenie kompetentnej kadry nauczycieli i wychowawców. Zadaniem podstawowym dla państwa jest, aby najlepsi z nich nie odchodzili z zawodu i mogli bez przeszkód przekazywać swoją wiedzę młodemu pokoleniu. Zbyt często bariera finansowa uniemożliwia podnoszenie kwalifikacji zawodowych przez nauczycieli. Ich wynagrodzenie musi uwzględniać potrzeby w tym zakresie. Na obszarach wiejskich i w małych miejscowościach niezbędne jest zapewnienie kadrze nauczycielskiej właściwych warunków lokalowych i socjalnych.

X. BEZPIECZEŃSTWO WEWNĘTRZNE

Zapewnienie bezpieczeństwa obywatelom, zaspokojenie ich potrzeb w tym zakresie jest podstawowym konstytucyjnym obowiązkiem państwa zapisanym w art. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

„Rzeczpospolita Polska strzeże niepodlegÅ‚oÅ›ci i nienaruszalnoÅ›ci swojego terytorium, zapewnia wolnoÅ›ci i prawa czÅ‚owieka i obywatela oraz bezpieczeÅ„stwo obywateli, strzeże dziedzictwa narodowego oraz zapewnia ochronÄ™ Å›rodowiska, kierujÄ…c siÄ™ zasadÄ… zrównoważonego rozwoju.”

Każdy obywatel Rzeczpospolitej ma prawo do poczucia bezpieczeństwa, ma prawo do bezpieczeństwa swojego, swojej rodziny i swoich bliskich. Każda rodzina ma prawo wychowywania swoich dzieci w poczuciu bezpieczeństwa i spokoju.

Niestety od lat prymitywne, wąskie pojmowanie tego problemu przez kolejne rządy doprowadziło do sytuacji, w której zapominając o szeroko pojętej profilaktyce wszystkie siły i środki państwa w celu zaspokojenia potrzeb społeczeństwa w zakresie bezpieczeństwa skupiono na brutalnej sile i represjach w stosunku do obywateli postępujących niezgodnie z prawem. Zapomniano, lub nie chciano pamiętać o fundamentalnej zasadzie, iż jeżeli chcemy, aby obywatele prawa przestrzegali, zgodnie z prawem stanowionym postępowali, państwo musi w tym celu stworzyć obywatelom stosowne warunki. Przede wszystkim państwo winno bezwzględnie wypełniać konstytucyjne obowiązki i przestrzegać konstytucyjnego prawa w stosunku do swoich obywateli. Niestety nagminne łamanie konstytucyjnych obywatelskich praw przez państwo doprowadziło do sytuacji, w której obywatel coraz rzadziej z nim się utożsamia. Postępując niezgodnie z obowiązującym prawem bierze swoisty odwet za prawdziwe lub domniemane krzywdy przez państwo jemu wyrządzone.

Państwo wręcz wymusza na obywatelach zachowania kryminalne, poprzez prowadzenie kryminogennej polityki społeczno-gospodarczej. Pozostawiono miliony ludzi bez pracy, bez żadnych środków do życia z uwłaczającym godności ludzkiej systemem i wymiarem pomocy społecznej. Obelżywa antynarodowa teza lansowana przez rządzących, jakoby przyczyną niepowodzeń i bezrobocia w Polsce jest niechęć Polaków do pracy i braku do niej szacunku, służyła przez czternaście lat przemian ustrojowych jako swoisty argument dla wprowadzenia antyludzkiego systemu zabezpieczeń socjalnych dla obywateli.

Wieloletnia patologia towarzysząca polityce kolejnych ekip rządzących w obszarze bezpieczeństwa wewnętrznego państwa i jego obywateli doprowadziła do iście schizofrenicznej sytuacji. Obywatel, aby utrzymać siebie i swoją rodzinę zmuszony przez politykę społeczną państwa do zachowań niezgodnych z prawem jest jednocześnie przez to państwo represjonowany za naturalną przypisaną rodzajowi ludzkiemu chęć do życia. Przykłady tak zwanych bieda szybów na Dolnym Śląsku, czy kradzieży węgla na szlakach kolejowych są właśnie wynikiem bezdusznego podejścia państwa do problemu bezrobocia i problemów ekonomicznych obywateli naszego kraju. Takie postępowanie państwa w stosunku do swoich obywateli jest jawnym pogwałceniem Art. 31, 67, 71 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 31.

1. Wolność człowieka podlega ochronie prawnej.
2. Każdy jest obowiązany szanować wolności i prawa innych. Nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje.

Art. 67.

2. Obywatel pozostający bez pracy nie z własnej woli i nie mający innych środków utrzymania ma prawo do zabezpieczenia społecznego, którego zakres i formy określa ustawa.

Art. 71.

1. Państwo w swojej polityce społecznej i gospodarczej uwzględnia dobro rodziny. Rodziny znajdujące się w trudnej sytuacji materialnej i społecznej, zwłaszcza wielodzietne i niepełne, mają prawo do szczególnej pomocy ze strony władz publicznych.

Zapewnienie realnego bezpieczeÅ„stwa obywatelom przez paÅ„stwo jest pochodnÄ… jego polityki spoÅ‚ecznej prowadzonej w stosunku do swoich obywateli. Bez zrozumienia tych zależnoÅ›ci jakiekolwiek programy, zwiÄ™kszone nakÅ‚ady finansowe na prokuratury, sÄ…dy czy policjÄ™ nie doprowadzÄ… do poprawy sytuacji w zakresie bezpieczeÅ„stwa. Nie pomoże zaostrzenie represji i kar, nie pomogÄ… żadne represyjne zmiany zapisów w Kodeksie Karnym. Potrzebna jest przede wszystkim gÅ‚Ä™boko zakrojona prewencja, zapobieganie niezgodnym z prawem zachowaniom obywateli. Polega ona na wyeliminowaniu przyczyn z jakich dochodzi do zachowaÅ„ kryminalnych. PodstawowÄ… przyczynÄ… takich zachowaÅ„ jest wszechogarniajÄ…ca nÄ™dza coraz wiÄ™kszÄ… część naszego spoÅ‚eczeÅ„stwa – trudnoÅ›ci życia codziennego w znalezieniu pracy, zdobycia podstawowych Å›rodków zapewniajÄ…cych minimum egzystencji. W celu poprawy bezpieczeÅ„stwa paÅ„stwa i jego obywateli takie zjawiska powinny zostać bezwzglÄ™dnie wyeliminowane.

Ile kosztuje państwo resocjalizacja, czy penalizacja młodych ludzi wchodzących na drogę przestępstwa w wyniku prostego braku perspektyw pracy, nauki, możliwości zaplanowania sobie życia, założenia rodziny?

Jakie są koszty społeczne, ale również materialne wzrostu zachowań kryminalnych wśród społeczeństwa?

Brak pracy, brak wsparcia socjalnego dla obywateli na wystarczającym poziomie skutkuje głęboką demoralizacją szczególnie wśród młodzieży, co przynosić będzie negatywne skutki w przyszłości nie tylko w wymiarze społecznym, ale również ekonomicznym.

Etos pracy, szacunek dla pracy to nie są puste słowa z zakresu filozofii, czy psychologii społecznej. Określają one zachowania ludzkie, które mogą przynosić wymierne korzyści ekonomiczne i społeczne, lub wymierne straty.

W Polsce wydajność pracy jest dwukrotnie niższa od wydajności w przeciętnym państwie UE. Sytuacja ta nie wynika tylko z gorszego uzbrojenia technicznego polskich zakładów przemysłowych. Wynika również z mentalnego podejścia do wykonywanych obowiązków przez przeciętnego pracownika. Pracownika żyjącego w poczuciu permanentnego zagrożenia utratą pracy utratą bezpieczeństwa socjalnego, strachu przed nędzą. Wbrew neoliberalnym poglądom na ten temat, ta sytuacja nie działa mobilizująco na pracownika. Praca w poczuciu permanentnego zagrożenia działa demobilizujaco i destrukcyjnie na możliwości przeciętnego pracownika, jest przyczyną głębokiej frustracji, często zachowań patologicznych i chorób społecznych. Rozpatrywanie zjawiska bezrobocia wyłącznie w ujęciu budżetowo-księgowym może skutkować w przyszłości o wiele większymi stratami zarówno w wymiarze społecznym jak i ekonomicznym, niż obawa przed stratami wywołanymi przejściowym wzrostem inflacji.

Czy ktoś policzył ile państwo polskie będzie kosztować leczenie chorób spowodowanych niedożywieniem wśród dzieci i młodzieży? Ile będzie kosztować państwo neutralizacja skutków chorób społecznych ( alkoholizmu, narkomani)? Po stronie zysków i strat trzeba uwzględnić pozycję koszty społeczne wyrażone w miliardach euro.

Politycy i decydenci gospodarczy za skutki swoich czynów i zaniechań muszą ponosić odpowiedzialność nie tylko polityczną, ale przede wszystkim karną i materialną. Nie zbudujemy bezpiecznego państwa prawa bez zdecydowanej rozprawy z ludźmi odpowiedzialnymi za upokarzającą nędzę milionów obywateli naszego kraju. Ludzie odpowiedzialni za bezduszną, doktrynalną likwidację RGR-ów, tysięcy zakładów pracy, milionów miejsc pracy, najwyżsi urzędnicy państwowi łamiący niezbywalne konstytucyjne prawa obywateli RP, wini zostać za swoje czyny osądzeni i ukarani. Elementarna sprawiedliwość wobec wszystkich winnych bez względu na polityczne barwy, czy koneksje, to jest fundament odbudowy państwa prawa, fundament, na którym winno się budować szeroko rozumiane bezpieczeństwo państwa i jego obywateli.

Na tym tle spory prowadzone wśród tak zwanej klasy politycznej na temat kształtu Kodeksu Karnego, struktury prokuratury, sądownictwa i policji, są tematem zastępczym, drugorzędnym, mającym na celu wyłącznie zaciemnienie prawdziwego obrazu sytuacji w państwie, ukrycie przed obywatelami prawdziwych przyczyn wzrostu najbardziej dolegliwej społecznie drobnej przestępczości i utraty poczucia bezpieczeństwa przez obywateli naszego kraju.

Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej dostrzega prawdziwe źródło wzrostu przestępczości w Polsce. Rozwiązanie tego problemu wiąże się ściśle z programem społecznym Samoobrony RP wynikającym z zapisów Konstytucji RP. Do najpilniejszych zadań możliwych do zrealizowania w krótkim przedziale czasu zaliczamy:

# szeroki program zabezpieczeń społecznych i socjalnych,
# likwidacja bezrobocia i jego skutków,
# wyraźny dynamiczny wzrost gospodarczy na poziomie co najmniej 6%,
# szeroko rozumiana prewencja – praca z mÅ‚odzieżą ze Å›rodowisk patologicznych,
# edukacja młodzieży w zakresie zachowań pro społecznych,
# powszechna dostępność młodzieży do nauki poprzez szeroki program stypendialny,
# rozwój budownictwa mieszkaniowego – również socjalnego,
# odbudowa i rozwój systemu gminnych i osiedlowych placówek kulturalno-oświatowych, placówek i świetlic środowiskowych.

XI. OBRONA NARODOWA

Od kilkunastu lat dokonuje się proces przeobrażeń i reorganizacji zmieniających oblicze polskiej armii. Budzi on wiele nadziei, ale także poważnych wątpliwości, staje się czasem powodem poważnych sporów i konfliktów.

Samoobrona RP również zabiera głos w tej ważkiej sprawie. Naszym celem jest umacnianie bezpieczeństwa i tworzenie silnych Sił Zbrojnych zdolnych sprostać wymaganiom Konstytucji Rzeczypospolitej Polski.

Art. 26.

1. Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej służą ochronie niepodległości państwa i niepodzielności jego terytorium oraz zapewnieniu bezpieczeństwa i nienaruszalności jego granic.
2. Siły Zbrojne zachowują neutralność w sprawach politycznych oraz podlegają cywilnej i demokratycznej kontroli.

Kraj nasz jest pełnoprawnym członkiem NATO, jednakże ten fakt nie rozwiązuje do końca problemów bezpieczeństwa. Uważamy, że przynależność do Sojuszu Atlantyckiego powinna zmuszać stosowne środowiska do doskonalenia polskiej myśli wojskowej i budowania nowoczesnych sił zbrojnych.

Samoobrona RP opowiada się za armią silną, nowocześnie uzbrojoną i dobrze wyposażoną. To trudne zadanie w znacznym stopniu urzeczywistnić może i powinien polski przemysł zbrojeniowy. Wyposażenie polskiej armii w nowoczesny i skuteczny na polu walki sprzęt jest zadaniem trudnym i wymagających przez państwo zaangażowania na ten cel znaczących dla wydatków publicznych państwa środków finansowych. Wobec trudnej sytuacji społecznej, wysokiej stopy bezrobocia jest szczególnie istotne aby jak największy procent tych wydatków zasilił polski obszar gospodarczy. Umowy offsetowe powinny być zawierane z myślą o rozwoju polskiej gospodarki i rozwoju polskich zakładów zbrojeniowych.

Konieczny proces redukcji Sił Zbrojnych należy przeprowadzić w sposób przemyślany, humanitarny nie prowadzący do poważnych frustracji i dramatów zwalnianej kadry. Pozbywanie się wysokiej klasy specjalistów i tworzenie zastępów młodych emerytów, pozostawienie zwalnianych samym sobie jest przejawem nieprzemyślanej beztroskiej polityki państwa w zakresie gospodarowania zasobami ludzkimi. Polska gospodarka i administracja wszelkich szczebli powinna zaabsorbować wysoko wykształconych specjalistów. Takie są potrzeby gospodarki i państwa, wymagających patriotycznych kadr o odpowiednich umiejętnościach, wysokim poczuciu etyki i moralności.

Trudne do zaakceptowania jest traktowanie przez niektóre środowiska spraw wychowania patriotyczno-obronnego. Widoczny jest wyraźnie w tej sferze proces manipulacji. Prowadzi to do niesprawiedliwego wartościowania tradycji orężnych, eksponowania jednych, uznawanie za niebyłe innych. To niewybaczalna arogancja wobec krwi przelanej, której cena pozostaje jednaka bez względu czy przelana została pod Tobrukiem, Monte Cassino, Lenino, Kołobrzegiem czy Berlinem.

Bezwzględnie konieczne jest zwrócenie uwagi na zjawisko rozszerzającej się pauperyzacji kadry zawodowej, a także dramatyczne pogarszanie się sytuacji emerytów i rencistów wojskowych. Zdecydowanie należy zapobiec tworzeniu różnych portfeli emerytalnych.

Samoobrona RP docenia i podkreśla niezmiennie wysoki szacunek jakim społeczeństwo obdarza swoje Siły Zbrojne. Dlatego z nie wolno dopuścić do jego deprecjonowania. Jesteśmy zdania, iż decyzja o skierowaniu polskich żołnierzy na wojnę do Iraku była tego przykładem. Nie wolno nam nigdy więcej dopuścić do zlekceważenia znacznej części opinii publicznej w sprawie wykorzystania polskich żołnierzy poza granicami Polski bez stosownej rezolucji ONZ.

Trwający proces reform Sił Zbrojnych potrzebuje sprawnego nimi zarządzania i dowodzenia, wymaga licznych i konkretnych decyzji, które mogą być sprecyzowane tylko w ogólnonarodowej debacie na temat bezpieczeństwa i obronności. Uznajemy ją jako podstawę programu, akceptowanego przez Naród, Sejm i Senat, będącą fundamentem do corocznej oceny kierownictwa MON. Fundamentalną zasadą jest kierowanie do obsady najważniejszych stanowisk, w tym resorcie ludzi odpowiedzialnych i kompetentnych.

Stoimy na stanowisku, że aby Polska była zdolna do występowania jako liczący się uczestnik w zakresie polityki bezpieczeństwa, niezbędne jest:

# zbudowanie systemu przeciwdziałania wszelkim kryzysom,
# zorganizowanie Sił Zbrojnych, zdolnych do rozpoczęcia działań w krótkim czasie i obrony własnego terytorium opartych na armii zawodowej przy wsparciu narodowych sił rezerwy.

Samoobrona RP z pełną determinacją będzie dbała o poprawę bezpieczeństwa państwa.

XII. POLITYKA ZAGRANICZNA

Polska polityka zagraniczna, wynikająca z ogólnych koncepcji rozwojowych kraju i będąca przedłużeniem polityki wewnętrznej, powinna reprezentować polską rację stanu, stawiać sobie za cel rozwijanie jak najkorzystniejszych dla Polski kontaktów politycznych, dla uzyskania możliwie najlepszych warunków współpracy, zwłaszcza gospodarczej, z wszystkimi partnerami międzynarodowymi. Podstawowym kryterium oceny służb dyplomatycznych będzie ich umiejętność doprowadzenia w trzyletnim okresie do wyeliminowania polskiego deficytu w handlu zagranicznym i do przyspieszenia wzrostu obrotów bieżących.

Naszym celem jest Polska silna i suwerenna.

Geograficzne położenie Polski wymaga utrzymywania stałej równowagi politycznej w stosunkach z naszymi sąsiadami. Nie można dać się wciągnąć w sytuacje grożące konfliktem z którymś z naszych wielkich sąsiadów na zachodzie lub wschodzie. Szczególnie niebezpieczne są usiłowania kontynuacji historycznej wrogości wobec Rosji, Ukrainy i Białorusi oraz wzniecanie nowych zadrażnień z tymi krajami. Wielki kontynent euroazjatycki, z którym sąsiadujemy na wschodzie, powinien być dla Polski kontynentem przyjaznym i wielkim polem współpracy gospodarczej. Od takiej sytuacji chcą Polskę odciągnąć jej przeciwnicy i wrogowie, dla których Polska stanowi konkurencję i przeszkodę w stosunkach ze Wschodem.

Samoobrona RP stawia przed polską polityka zagraniczną pilne zadania, do których w pierwszym rzędzie należy renegocjacja ekonomicznych warunków naszego członkostwa w Unii Europejskiej.

Nie negujÄ…c ani historycznych uwarunkowaÅ„ ani możliwych cywilizacyjnych korzyÅ›ci, które mogÅ‚yby wyniknąć z udziaÅ‚u Polski w Unii, Samoobrona RP nie akceptuje wynegocjowanych warunków akcesji i widzi w nich poważne zagrożenie dla stabilizacji gospodarczej i poziomu życia Polaków. Wyraża także przekonanie, że w obecnym stanie rozgrabienia majÄ…tku narodowego i przekazania go pod kontrolÄ™ kapitaÅ‚u zagranicznego, wejÅ›cie do Unii na zasadach nierównoprawnych i nierównych ekonomicznie warunkach, grozi nam pozycjÄ… czÅ‚onka drugiej kategorii. Tego nie można akceptować. Opowiadamy siÄ™ za ewolucjÄ… Unii Europejskiej w kierunku Europy Ojczyzn, Europy Narodów – a wiÄ™c takiej Europy, o jakiej mówiÅ‚ kiedyÅ› Charles de Gaulle i Margaret Tatcher, a której obecnie promotorem jest Ojciec ÅšwiÄ™ty, Jan PaweÅ‚ II. Taka Europa to zwiÄ…zek paÅ„stw narodowych, Å›ciÅ›le ze sobÄ… współpracujÄ…cych gospodarczo, militarnie i politycznie, lecz zachowujÄ…cy tożsamość poszczególnych narodów.

Jako członek NATO, Polska ponosi znaczny wysiłek militarny i polityczny oraz związane z tym wysokie wydatki na obronność. Dlatego musi zadbać o właściwą reprezentację w cywilnym i wojskowym kierownictwie Paktu.

Cieszymy się, że historycznie i etnicznie uwarunkowane sentymenty, stworzyły podwaliny przyjaźni polsko-amerykańskiej. I chociaż oceniamy krytycznie stanowisko rządu Stanów Zjednoczonych odnośnie przestrzegania ukształtowanych reguł porządku światowego, to nie może to naruszać uczuć przyjaźni obu naszych narodów. Samoobrona RP uważa jednak, że rezolucja 1441 Rady Bezpieczeństwa ONZ nie mogła być podstawą do podjęcia akcji w Iraku, gdyż nie dała mandatu ONZ do akcji zbrojnej. Ponadto, wsparcie przez Polskę wojny w Iraku nie wynikało ze zobowiązań sojuszniczych w ramach NATO, gdyż jego art. 5 ma zastosowanie tylko do obszaru transatlantyckiego.

Nie została niestety przyjęta, w wyniku matactw proceduralnych jej przeciwników w Sejmie RP, inicjatywa pokojowa Przewodniczącego Samoobrony RP, Andrzeja Leppera, wprowadzenia do Iraku Międzynarodowych Sił Pokojowych ONZ. Gdyby tak się stało, gdyby zakończono prace inspektorów międzynarodowych, można było próbować zachować pokój w Iraku. Obecnie, gdy Rada Bezpieczeństwa potwierdziła znaczącą rolę ONZ w stabilizacji i odbudowie Iraku, przed Polską staje szansa wykonania poważnej pokojowej misji, ale wyłącznie z mandatu ONZ.

PrzywiÄ…zujÄ…c znaczÄ…cÄ… wagÄ™ do strategicznego partnerstwa ze Stanami Zjednoczonymi, chcemy jednoczeÅ›nie Å›ciÅ›le współpracować w wymiarze polityczno-militarnym z czoÅ‚owymi krajami Europy Zachodniej. Stosunki amerykaÅ„sko-europejskie traktujemy nie jako pole konfliktu, lecz – przy udziale Polski – jako szansÄ™ na stabilizacjÄ™ na caÅ‚ym kontynencie.

Samoobrona RP uważa, że w interesie Polski jest utrzymywanie przyjaznych stosunków ze wszystkimi państwami, zwłaszcza z najbliższymi sąsiadami. Dostrzegamy konieczność nadania nowego oblicza relacjom Polski z bratnimi krajami słowiańskimi i rozwijania z nimi wszechstronnej współpracy. Co więcej, im lepsze nasze relacje z Rosją, Ukrainą, Białorusią, czy innymi krajami WNP, tym korzystniejsza nasza pozycja dla Zachodu. Polska może zyskać, jeżeli umiejętnie pełnić będzie rolę aktywnego organizatora współpracy pomiędzy Unią Europejską a Wspólnotą Niepodległych Państw.

W dobie współczesnej, pozycja państw zależy w znacznym stopniu od ich siły ekonomicznej. Dlatego, wbrew doświadczeniom poprzednich rządów, polska polityka zagraniczna powinna być ściśle związana z polityką gospodarczą, a zadaniem polskiej dyplomacji musi być wspieranie polskiego eksportu, promocja polskich firm, pozyskiwanie zagranicznych inwestorów i ułatwianie polskich inwestycji za granicą. Realizacja tych zadań powinna prowadzić do zrównoważenia obrotów handlowych. To podstawowe zadanie i kryteria oceny dla polskiej dyplomacji zwłaszcza wobec rosnącego deficytu w wymianie z krajami Unii Europejskiej. Duże znaczenie ma także zdynamizowanie wymiany handlowej z krajami Ameryki Łacińskiej, Azji i Afryki.

Szczególną wagę przywiązujemy do faktu, że polska jest krajem morskim, z dużymi tradycjami gospodarczymi związanymi z przemysłem morskim. Odbudowanie polskiego przemysłu okrętowego i stoczniowego, naszej floty i jej obecność na szlakach morskich, służyć będzie wzmocnieniu gospodarczej pozycji naszego kraju w wymiarze międzynarodowym.

Emigracja i Polonia sÄ… częściÄ… Polski. Trzecia Rzeczpospolita powinna być dobrÄ… matkÄ… dla wszystkich swoich dzieci – Polaków rozsianych po caÅ‚ym Å›wiecie, a jednoczeÅ›nie winna liczyć na wsparcie ze strony Polonii.

Przywiązujemy dużą wagę do współpracy regionalnej. Chcemy konkretnych wspólnych działań z państwami bliskimi nam geograficznie i historycznie, chcemy zdynamizowania współpracy w ramach Grupy Wyszehradzkiej, Inicjatywy Środkowoeuropejskiej oraz Rady Państw Morza Bałtyckiego.

Polityka zagraniczna III Rzeczypospolitej nie powinna być przedmiotem partyjnych sporów. Powinna Polaków łączyć, a nie dzielić. W tej sprawie Samoobrona RP deklaruje gotowość współpracy ze wszystkimi siłami politycznymi i organizacjami społecznymi, których motywem działania jest dobro Polski i jej obywateli.

ZnaczÄ…ca część narodu polskiego mieszka poza aktualnymi granicami Rzeczypospolitej. Jest to efekt z jednej strony „emigracji za chlebem” z drugiej wychodźstwa politycznego, wreszcie przesuwania granic Rzeczypospolitej powodujÄ…cych, że miliony rdzennych Polaków pozostaÅ‚o poza granicami paÅ„stwa polskiego.

PiÄ™kne i ważkie sÅ‚owa Ojca ÅšwiÄ™tego Jana PawÅ‚a II wygÅ‚oszone w przemówieniu do Polaków w Anglii na stadionie Crystal Palace w Londynie nakazujÄ… postrzegać rodaków poza granicami jako „PolskÄ™ poza PolskÄ…”. Polacy urodzeni na obczyźnie, ale też ci, którzy opuÅ›cili kraj, sÄ… integralnÄ… częściÄ… narodu polskiego.

Emigracja, Polonia, Polacy na Wschodzie i Zachodzie to wielki, wciąż niewykorzystany potencjał intelektualny i gospodarczy. Trzeciej Rzeczypospolitej trzeba silnego polskiego lobby. Jej rdzeniem powinna być Polonia z całego świata.

Niestety w okresie PRL-u, ale także po części po 1989 roku, Polacy na obczyźnie traktowani byli po macoszemu. To należy zmienić – to musi siÄ™ zmienić.

Trzecia Rzeczpospolita musi być dobrÄ… matkÄ… dla wszystkich swoich dzieci – także tych nie mieszkajÄ…cych nad WisÅ‚Ä…, OdrÄ… i Bugiem. Wszyscy stanowimy jednÄ…, wielkÄ…, polskÄ… rodzinÄ™. StÄ…d też konieczność opieki paÅ„stwa polskiego nad Polakami na obczyźnie. Konieczna jest intensyfikacja pomocy zwÅ‚aszcza dla polskich szkół, oÅ›rodków kultury, koÅ›ciołów i organizacji spoÅ‚ecznych. SzczególnÄ… uwagÄ™ należy poÅ›wiÄ™cić współpracy z mÅ‚odzieżą polonijnÄ… i krzewieniu jÄ™zyka polskiego, którym dziÅ› na Å›wiecie posÅ‚uguje siÄ™ ok. 70 milionów ludzi.

Uważamy, że formalno-prawnym zagwarantowaniem należytych wiÄ™zów miÄ™dzy Polakami zamieszkaÅ‚ymi w kraju i poza granicami bÄ™dzie uchwalenie przez Sejm RP „Karty Polaka”, dajÄ…cej możliwoÅ›ci osiedlenia siÄ™ i pracy w rodzinnym kraju. Uważamy też, że należy w koÅ„cu zrealizować, uchwalonÄ… przez Sejm ustawÄ™ o repatriacji, bÄ™dÄ…cÄ… moralnym zadośćuczynieniem dla naszych rodaków, którzy nie tylko w dalekim Kazachstanie wytrwali w polskoÅ›ci.

Z zaniepokojeniem obserwujemy zmniejszenie finansowej opieki państwa nad naszymi rodakami na Wschodzie, co budzi uzasadnione obawy wielu obywateli Rzeczypospolitej oraz ich rodzin.

Polacy obok Irlandczyków, Włochów i Węgrów mają najwięcej procentowo rodaków rozsianych po świecie. Liczebność Polaków, doświadczenie, kontakty, siłę ekonomiczną musimy włączyć do budowy silnej międzynarodowej pozycji Polski.

XIII. OGÓLNE PROBLEMY ZWIĄZANE Z CZŁONKOSTWEM W UE

Przystępując do Unii Europejskiej musimy zapewnić naszej gospodarce, równoprawne z unijnymi, warunki dla jej działalności i rozwoju. Bez spełnienia tych postulatów jakiekolwiek myślenie o pomyślnym rozwoju naszego kraju, staje się nieuprawnione. Przyjmując warunki akcesyjne, pozbawiamy się całkowicie ochrony naszego rynku wewnętrznego, poprzez rezygnację z zastosowania istotnego instrumentu ekonomicznego w postaci ceł.

Rada Polityki Pieniężnej, sztucznie utrzymując wysokie referencyjne stopy procentowe kredytów komercyjnych oraz zawyżając kurs złotego polskiego w stosunku do głównych walut obcych, robi to nieprzypadkowo. Wobec braku wzajemnych barier ochronnych, między Polską a Unią Europejską, różnice w wysokości oprocentowania kredytów, dostępnych dla polskich i unijnych przedsiębiorców, powodują brak konkurencyjności naszych jednostek gospodarczych. Pomimo, iż koszty pracy w krajach Unii Europejskiej są sześciokrotnie wyższe niż w Polsce, swoisty podatek, haracz wykreowany przez Radę Polityki Pieniężnej i Narodowy Bank Polski, pobierany od polskich przedsiębiorstw, różnicę tę niweluje z nawiązką.

Wstępując do Unii Europejskiej musimy dokonać regulacji ustawowych i, być może, konstytucyjnych relacji, między władzą wykonawczą, ustawodawczą a Narodowym Bankiem Polskim. Obecne usytuowanie Narodowego Banku Polskiego w systemie prawno-konstytucyjnym pozwala bez żadnej odpowiedzialności prawnej jednemu szaleńcowi zniszczyć polską gospodarkę, bez możliwości jego odwołania i dochodzenia roszczeń o naprawienie szkód.

W polskim systemie konstytucyjnym Prezes Narodowego Banku Polskiego nie podlega żadnej kontroli, a w dodatku jest niezależny nie tylko od wÅ‚adz ustawodawczych, ale i wykonawczych. Można wrÄ™cz powiedzieć, że jest w istocie rzeczy niezależny od paÅ„stwa polskiego. Bez wÄ…tpienia takÄ… też wÅ‚asnÄ…, „niezależnÄ…” politykÄ™ finansowÄ… i gospodarczÄ… prowadzi.

Jednakże, niezależność prowadzonej polityki finansowej i gospodarczej Prezesa Narodowego Banku Polskiego od kierunków rozwoju państwa polskiego nie oznacza niezależności od innych centrów decyzyjnych, leżących poza granicami Polski. Łatwość, z jaką przychodzi ta, szkodliwa dla polskiej gospodarki, działalność Prezesa Narodowego Banku Polskiego wynika z całkowitego braku jego odpowiedzialności prawnej i politycznej za czyny i skutki jego działań. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przed przystąpieniem do Unii Europejskiej musi odzyskać kontrolę nad Narodowym Bankiem Polskim. Rząd RP powinien odzyskać kontrolę nad polityką kursową Państwa a Naród Polski kontrolę nad państwowymi rezerwami finansowymi, zgromadzonymi w NBP. Po wstąpieniu do Unii Europejskiej jakiekolwiek zmiany, natury konstytucyjnej, w tym zakresie staną się nieskuteczne.

Polska zawarła ze Wspólnotami Europejskimi układ stowarzyszeniowy w 1991 roku, który naszą gospodarkę miał dostosować do standardów Europejskich. Żadna z ekip rządzących nie rozliczyła się jednak z realizacji Układu Stowarzyszeniowego.

Czas szybko pokazał tragiczny obraz rzeczywistości. Po trzynastu latach dostosowywania Polski do standardów UE 22 miliony obywateli polskich (57%) żyje poniżej granicy niedostatku, z czego 5,8 mln ludzi (15%) żyje poniżej ustawowej granicy ubóstwa, a 3,7 mln obywateli (9,5%) żyje poniżej minimum egzystencji, prowadzącego do biologicznego wyniszczenia organizmu. Stopa bezrobocia wynosi 18,8%, wraz z ukrytymi jego formami sięga 30% a w niektórych regionach kraju przekracza 41%.

Twarde deklaracje Samoobrony Rzeczypospolitej Polskiej, dotyczące braku zgody na sprzedaż polskiej ziemi obcokrajowcom, wynikają z naszego głębokiego przekonania, iż ziemia polska jest ostatnim bezcennym dobrem narodowym, jakie po dokonanym procesie wywłaszczania z majątku Narodu Polskiego, będziemy mogli przekazać w spadku przyszłym pokoleniom. Obecne i planowane w przyszłości rozwiązania prawne w tym zakresie są niewystarczające wobec zdradzieckich zapisów traktatowych. Ustalenia te, zezwalają bez ograniczeń na zakup polskiej ziemi obywatelom Unii Europejskiej, w zależności od regionu, po trzech, lub po siedmiu latach. Cóż to jest za zabezpieczenie wobec ponad tysiącletniej historii naszego kraju i jego historycznych doświadczeń w walce z obcymi siłami, dążącymi do wynarodowienia i wywłaszczenia Polaków z ich ziemi i własności? Nawet małe europejskie narody takie, jak Dania czy Holandia, są w stanie przeciwstawić się presji wielkich sąsiadów i, podobnie jak Francja, zadbać o swoje interesy narodowe. Utrudnienia w nabywaniu ziemi przez cudzoziemców w tych krajach są wyrazem ich troski i niepokoju o utratę tożsamości narodowej, związanej ze sprzedażą ziemi. Naród bez własnej ziemi utraci swą tożsamość i będzie skazany na długoletnią, krwawą walkę o jej odzyskanie.

Na mocy mocarstwowych porozumieÅ„ jaÅ‚taÅ„skich PolskÄ™ wepchniÄ™to już raz w zupeÅ‚nie wówczas dla niej nowÄ… rzeczywistość. Obecnie nowe, europolityczne realia dajÄ… nam nowÄ… szansÄ™ rozwoju, ale również stwarzajÄ… trudnoÅ›ci i zagrożenia. Zagrożenia owe to niemiecki rewizjonizm, ujawniajÄ…cy siÄ™ w naszej powojennej historii w różnych okresach, z różnÄ… mocÄ…. Niemieckie nadzieje na odzyskanie tzw. ziem utraconych, wraz z leżącymi na nich majÄ…tkami, odżyÅ‚y niezwykle intensywnie w ostatnim okresie, zwÅ‚aszcza, gdy pojawiÅ‚a siÄ™ wyraźna możliwość przystÄ…pienia Polski do Unii Europejskiej. MyÅ›lenie Polaków w perfidny bowiem sposób skierowano na bÅ‚Ä™dne tory. Zagrożenie wykupem polskiej ziemi na terenach zachodnich i północnych jest niczym w porównaniu z „bombÄ… z opóźnionym zapÅ‚onem”, jakÄ… bÄ™dzie zderzenie niemieckiego aktu wÅ‚asnoÅ›ci z polskÄ… umowÄ… dzierżawnÄ… lub użytkowaniem, co prawda wieczystym, ale z prawnego punktu widzenia czasowo ograniczonym.

Nadzieja rewizjonistów niemieckich na odzyskanie ziem i nieruchomoÅ›ci jest, w myÅ›l prawa europejskiego, stosunkowo bardzo realna, wobec polskiej beztroski w zakresie regulacji stosunków wÅ‚asnoÅ›ciowych, szczególnie na terenach województw zachodnich i północnych. MieszkaÅ„cy Warszawy do dziÅ› nie sÄ… w stanie otrzÄ…snąć siÄ™ z szoku, kiedy to reemigranci i spadkobiercy przedwojennych kamieniczników, na mocy podpisu jednego czÅ‚owieka – Prezydenta Warszawy – odzyskiwali swoje kamienice, dokonujÄ…c nastÄ™pnie natychmiastowych eksmisji, czÄ™stokroć na bruk, przerażonych lokatorów. Nietrudno wyobrazić sobie, co bÄ™dzie siÄ™ dziaÅ‚o, gdy starzy-nowi niemieccy wÅ‚aÅ›ciciele, powoÅ‚ujÄ…c siÄ™ na europejskie prawa, zasypiÄ… swoimi aktami wÅ‚asnoÅ›ci zdumionych urzÄ™dników samorzÄ…dowych, zarzÄ…dzajÄ…cych „poniemieckÄ…” wÅ‚asnoÅ›ciÄ….

Bez uregulowania stosunków własnościowych ziemi i nieruchomości na terenach województw zachodnich i północnych oraz bez przekazania tej własności Polakom, wstąpienie do Unii Europejskiej będzie poważnym, historycznym błędem. Należy pamiętać, iż uznanie nienaruszalności granic Polski, przez rząd i parlament niemiecki, nie oznacza automatycznie zrzeczenia się przez te instytucje praw obywateli niemieckich do własności gruntów i nieruchomości na tych terenach. Tym bardziej, iż deklaracje o nienaruszalności czegoś, co i tak wkrótce przestanie istnieć we wspólnej Europie, z punktu widzenia prawa międzynarodowego i poglądów przeciętnego Niemca na tę sprawę, nie ma większego znaczenia. Po akcesji Polski do Unii Europejskiej unormowanie tych spraw, zgodnie z narodowymi interesami, będzie niemożliwe, bowiem, w myśl unijnego prawa, każdy obywatel Unii Europejskiej będzie miał prawo do swojej własności na terenie Polski, będącej częścią wspólnej Europy.

Przed laty, w odwetowych Å›rodowiskach niemieckich, zrodziÅ‚a siÄ™ nowa idea wygrania wojny „bez wyciÄ…gania miecza”. Celem jej byÅ‚o odzyskanie utraconych, w wyniku II Wojny Åšwiatowej, ziem i majÄ…tków. MyÅ›l polega na zastÄ…pieniu typowych dla konfliktu militarnego akcesoriów, instrumentami ekonomicznymi, finansowymi i propagandowymi.

Wojna ta, choć Polsce niewypowiedziana, trwaÅ‚a do dziÅ›, a jej finaÅ‚em jest akt kapitulacji, podpisany przez RzÄ…d RP w stolicy Grecji 16 kwietnia 2003 r. – zwany Traktatem Akcesyjnym.

Zasady tej wojny, jak każdej innej, sÄ… bezlitosne – zwyciÄ™zca bierze wszystko – banki, zakÅ‚ady przemysÅ‚owe, ziemiÄ™ i nieruchomoÅ›ci. Skutki tej wojny odczuwa caÅ‚y naród polski, borykajÄ…c siÄ™ z trudnoÅ›ciami życia codziennego, a kryzys gospodarczy, jak kula Å›nieżna, z coraz wiÄ™kszÄ… prÄ™dkoÅ›ciÄ… pochÅ‚ania coraz wiÄ™kszÄ… ilość zakÅ‚adów przemysÅ‚owych.

Do europejskiej koalicji, pod przewodnictwem Niemiec i Francji, w różnym stopniu przyÅ‚Ä…czyÅ‚y siÄ™ pozostaÅ‚e kraje Unii Europejskiej, liczÄ…c na zdobycie wÅ‚asnego kÄ™ska polskiej wÅ‚asnoÅ›ci. Smutne i tragiczne jest to, iż niemaÅ‚a grupa polskich elit politycznych, tak zwanych euroentuzjastów, braÅ‚a w tym procesie Å›wiadomy i czynny udziaÅ‚. Co godne potÄ™pienia, wÅ›ród tzw. Europejczyków, zbyt Å‚atwo nastÄ…piÅ‚o swoiste przeniesienie lojalnoÅ›ci – lojalnoÅ›ci wobec wÅ‚asnego paÅ„stwa i narodu, na lojalność wobec obcych, antypolskich interesów europejskich. RealizujÄ… oni bowiem plan kolonialnego uzależnienia Polski od miÄ™dzynarodowych organizacji gospodarczych i politycznych. WedÅ‚ug tego planu Polska ma być wyÅ‚Ä…cznie rynkiem zbytu na importowane towary, swoistym buforem Å‚agodzÄ…cym cyklicznie powtarzajÄ…ce siÄ™ kryzysy nadprodukcji w Å›wiatowej gospodarce oraz rezerwuarem i dostarczycielem sezonowej siÅ‚y roboczej w okresach koniunktury i Å›wiatowego wzrostu gospodarczego.

O realnoÅ›ci tych zagrożeÅ„ Å›wiadczy fakt dokonania uwÅ‚aczajÄ…cych godnoÅ›ci ludzkiej zmian w Polskim Kodeksie Pracy, cofajÄ…cym zapisane w nim rozwiÄ…zania do epoki wczesnego kapitalizmu a w niektórych punktach – epoki wczesnego niewolnictwa. BiorÄ…c pod uwagÄ™, iż to nie Polacy bÄ™dÄ… stanowić europejskÄ… elitÄ™ pracodawców, lecz w przeważajÄ…cej masie bÄ™dÄ… źle opÅ‚acanymi, pozbawionymi współczesnych rozwiÄ…zaÅ„ i zabezpieczeÅ„ socjalnych pracobiorcami, zmiany dokonane w Kodeksie Pracy Å›wiadczÄ… jednoznacznie o intencjach ich projektodawców. Za zdradÄ™ i wysÅ‚ugiwanie siÄ™ obcym interesom spotka ich za to z rÄ…k mocodawców odpowiednia nagroda.

Obecna faza powiększania składu członkowskiego Unii Europejskiej ma znaczenie szczególne, gdyż do dotychczasowych 15 członków Unii Europejskiej ma się przyłączyć 10 nowych. Zmieni to zasadniczo układ sił w Unii. Dojdzie grupa państw Europy Środkowo-Wschodniej i Południowej, o porównywalnie słabszym poziomie rozwoju ekonomiczno-społecznego. Duże znaczenie przywiązuje się do przystąpienia Polski do Unii Europejskiej, ze względu na jej duży potencjał, wynoszący prawie połowę tego, który reprezentuje pozostałych 9 kandydatów.

W ramach przygotowań do członkostwa, Polska przeprowadziła szerokie działania w celu dostosowania przepisów prawa oraz funkcjonowanie własnych instytucji, do wymogów Unii Europejskiej. Przyjęliśmy 588 różnych aktów wykonawczych. Do uchwalenia pozostaje jeszcze ok. 70 projektów ustaw. Polska spełniła więc kryteria legislacyjne członkostwa oraz szereg innych celów pośrednich, niezbędnych do uznania nas za państwo, które zakończyło rokowania.

Wielu Polaków ocenia członkostwo Polski w Unii, jako historyczną szansę pełnego wejścia do Europy, z której to szansy trzeba skorzystać. Oznaczać to bowiem będzie likwidację pojałtańskiego podziału Europy, a dla Polski stworzy dalsze perspektywy postępu gospodarczego oraz cywilizacyjnego rozwoju. Zwolennicy przystąpienia argumentują, że Polsce potrzebna jest kontrolna presja Unii, która zmusi nas do zabiegania o wspólne a nie tylko wąsko pojmowane własne interesy, a to jest przecież warunkiem funkcjonowania demokracji.

Członkostwo Polski w Unii Europejskiej rozpatruje się często w aspekcie historycznym i cywilizacyjnym. W tym rozumieniu uważa się, że połączenie się Polski ze strukturami unijnymi może być przełomem i wielką szansą dla polskiego społeczeństwa, a jednocześnie da możliwość wyrwania się z zacofania technologicznego i dołączenia do grupy krajów najbardziej rozwiniętych gospodarczo. Aby jednak takie oceny były prawdziwe, powinny, po pierwsze, powstać warunki, które zapewnią równoprawną integrację i szybki wzrost gospodarczy Polski, a po drugie, musi być zachowana opłacalność całego tego procesu, czyli uzyskane korzyści muszą być wyższe niż poniesione ogólnie koszty.

Głównym problemem polskiej gospodarki, w skali globalnej, jest niższa, w porównaniu do zachodniej, jakość wytwarzanych produktów i oferowanych usług, będąca wynikiem zacofania technicznego i technologicznego polskich zakładów produkcyjnych. W tej sytuacji i w warunkach działania wolnego rynku, opartego na zasadach konkurencji, produkty krajowe mają u nabywców niewielkie szanse i przegrywają z produktami importowanymi. Powstaje więc potrzeba dostosowania tych zakładów do nowych warunków, gdyż ich unowocześnienie jest wymogiem chwili. Można to zadanie zrealizować tylko w drodze dokapitalizowania i modernizacji przedsiębiorstw.

Teoretycznie zakÅ‚adano, że czÅ‚onkostwo Polski w Unii Europejskiej przyÅ›pieszy wzrost gospodarczy i proces modernizacji gospodarki. Głównym argumentem byÅ‚o oczekiwanie, że do Polski napÅ‚ynie kapitaÅ‚ zagraniczny, zachÄ™cony wysokÄ… stopÄ… zwrotu od zainwestowanego kapitaÅ‚u, jak też niskimi kosztami pracy oraz dużym, chÅ‚onnym rynkiem. Tymczasem struktura napÅ‚ywajÄ…cego do Polski kapitaÅ‚u zagranicznego, w formie inwestycji dÅ‚ugookresowych, wskazuje, że nastawiony jest on na szybki zysk i import zaopatrzeniowy. Typowym przykÅ‚adem takiego dziaÅ‚ania sÄ… osÅ‚awione supermarkety, które rujnujÄ… polski drobny handel i przy pomocy sztuczek formalno-prawnych, nie odprowadzajÄ… do izb skarbowych należnych podatków. Natomiast kapitaÅ‚y, pozyskiwane od tzw. „inwestorów strategicznych”, prowadzÄ… z reguÅ‚y do przejmowania kluczowych polskich zakÅ‚adów, co pozwala na opanowanie rynku danych produktów przez zniszczenie polskiej konkurencji. Głównie taki „inwestor” wykupuje zakÅ‚ad prawie za bezcen a potem doprowadza stopniowo do jego zamkniÄ™cia, aby opanować rynek i sprzedawać na nim towary swojej macierzystej firmy z tej samej branży.

Samoobrona RP jest zdecydowana nie dopuścić do tego, aby następowała nieograniczona wyprzedaż majątku narodowego. Do tego prowadzi polityka zarówno obecnego, jak i poprzednich rządów, które nie wiadomo dlaczego uważają, że pełna integracja gospodarcza z Unią Europejską polega na wyprzedaży majątku narodowego kapitałowi zagranicznemu i to jeszcze na grabieżczych zasadach. Nikt nie zaprzecza, że Polsce potrzebny jest kapitał inwestycyjny na rozbudowę i modernizację różnych dziedzin gospodarki narodowej. To jednak nie musi odbywać się przez wyprzedaż majątku i zakładów produkcyjnych. Aby zarobić na inwestycjach, inwestor zagraniczny nie musi kupować całej fabryki tak, jak nie trzeba kupować kury, aby zjeść jajko. Wystarczy znaleźć inwestora, który chce zarobić na sprzedaży i wymianie w danym zakładzie np. kompletnych linii technologicznych, czyli zainwestowaniu w polskim przedsiębiorstwie nowoczesnych maszyn i urządzeń oraz na odpowiednim wyszkoleniu załogi. Taka jest logika nowoczesnego gospodarowania i polityki przemysłowej. Nonsensem jest bowiem sprzedaż cementowni, a potem kupowanie w nich cementu potrzebnego na budowę autostrad, gdy wystarczyłaby tylko ich modernizacja. Samoobrona RP ma świadomość tych absurdów i gdy z woli społeczeństwa dojdzie do władzy, szybko położy im kres.

Przedstawiciele Komisji Europejskiej jednoznacznie oświadczali, że ewentualne rozszerzenie Unii Europejskiej o kraje Europy Środkowowschodniej, będzie ją kosztować, w latach 2004-2006, czterokrotnie mniej, niż pierwotnie zakładano (zamiast 40 mld euro, koszt wyniesie tylko 10 mld euro). Jeśli tak będzie naprawdę, to wydatek 10 mld euro, przy wpłacie nowych członków do kasy Unii w wysokości 15 mld euro tytułem składki członkowskiej, przyniesie Unii zysk w wysokości 5 mld euro. Oznacza to, że Brukseli udało się nabyć z zyskiem rynki zbytu krajów kandydujących. Będzie to dobry zastrzyk dla takich bogatych krajów, jak Niemcy i Wielka Brytania, które zdołają w ten sposób zwiększyć swój eksport i poprawić wpływy finansowe, umożliwiające wyprowadzenie gospodarki z recesji. Gdy do tego doda się wykupiony za bezcen majątek narodowy, ta sytuacja jest niezłym interesem dla państw unijnych.

Samoobrona RP pragnie zwrócić uwagę na jeszcze jeden ważny aspekt, proponowanych przez Unię krajom kandydackim, procesów integracyjnych. Otóż charakter akcentu kładzionego w powiązaniach gospodarczych Polski z Unią, położony jest na stwarzanie warunków wolnej konkurencji dla przepływu towarów, usług i kapitałów. Oznacza to, że lepsze i dotowane przez rządy towary obecnych członków Unii, znajdą łatwy zbyt na rynkach krajów kandydujących i krajów trzecich. Tak będzie jeszcze przez wiele dziesiątków lat. Jeśli dodamy do tego politykę silnej złotówki i wysokiej stopy procentowej, hamującej polski eksport, to będziemy już mieli pełny obraz dotychczasowej polityki Leszka Balcerowicza, która prowadzi do zdławienia gospodarki, likwidacji rodzimej produkcji oraz realizacji wskazań Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Te działania w efekcie prowadzą do wspierania interesów zachodnich koncernów, dążących do utrzymania przy pomocy pana Prezesa Balcerowicza, kontroli złotówki i polskiego budżetu.

Trzeba bez ogródek stwierdzić, że dotychczasowe rządy doprowadziły do głębokiego zniszczenia polskiego potencjału gospodarczego.

Zlikwidowano tysiÄ…ce zakÅ‚adów produkcyjnych, umożliwiono przejÄ™cie kapitaÅ‚owi zagranicznemu prawie wszystkich banków. Kraje Unii Europejskiej, już na etapie przygotowywania czÅ‚onkostwa Polski, faktycznie pozbyÅ‚y siÄ™ polskiej konkurencji w dziedzinie handlu i zrujnowaÅ‚y nasz rodzimy przemysÅ‚. Grudniowy brytyjski „Times”, w przedostatnim numerze z ubiegÅ‚ego roku, informuje, że Polska, niegdyÅ› dziesiÄ…ta na liÅ›cie potÄ™g gospodarczych, zajmuje obecnie miejsce 56-te i jest kompletnym bankrutem finansowym, który przez ostatnie 10 lat daÅ‚ siÄ™ „zafrykanizować” i – wtÅ‚oczony w struktury europejskie – daÅ‚ siÄ™ podbić przez swoich faÅ‚szywych przyjaciół.

Dla potwierdzenia przytoczonych wyżej mocnych stwierdzeń trzeba powiedzieć, że narzucone nam przez Unię warunki członkostwa nie spełniają podstawowych zasad solidarności i równoprawności, na których powinna być oparta integracja. W ciągu 10 lat, czyli od 1991 roku, w którym Polska podpisała z Unią Układ Stowarzyszeniowy, aż do 2001 roku, nasz łączny deficyt handlowy z Unią wyniósł 62 mld dolarów. Ta nadwyżka handlowa oznacza, że Polska opłacała, i nadal opłaca, ok. półtora miliona miejsc pracy rocznie w krajach Unii Europejskiej. Na tym sprawa wcale się nie kończy. Nasze zobowiązania we wspieraniu rynku pracy Unii mają wykraczać poza jej obszar. Na mocy bowiem Traktatu Akcesyjnego, nowe państwa członkowskie będą przystępowały do Umowy o Partnerstwie z Grupą Państw Afrykańskich, Karaibskich i Pacyfiku oraz z 29 innymi państwami Europy, Azji i Afryki.

Modernizacja państwa i jego gospodarki, kosztuje. Jeżeli zaś członkostwo w Unii Europejskiej traktuje się jako szansę na modernizację, to trzeba się też liczyć z wydatkami. Zachodzi tylko pytanie, czy wejście Polski do Wspólnego Rynku, dostosowanie się do wspólnotowych norm, pozwoli nam dokonać olbrzymiego skoku cywilizacyjnego?

Trzeba stwierdzić, że istnieje taka teoretyczna szansa. Jednakże wizjÄ™ tej szansy zakłóca realna ocena skutków polskiego czÅ‚onkostwa w Unii dla naszego budżetu oraz dla stanu gospodarki i sytuacji spoÅ‚ecznej obywateli. PowoÅ‚ywanie siÄ™ na korzyÅ›ci, jakie z czÅ‚onkostwa w Unii Europejskiej odniosÅ‚a Irlandia, Portugalia, Hiszpania albo Grecja jest częściowo nietrafne. Należy podkreÅ›lić, że latach 70 i 80 ubiegÅ‚ego stulecia integracja z UniÄ… byÅ‚a Å‚atwiejsza. Należy z caÅ‚Ä… mocÄ… podkreÅ›lić, że ówczesne rozszerzenie miaÅ‚o charakter polityczny. Dużo proÅ›ciej byÅ‚o wówczas zatem pozyskiwać fundusze pomocowe, a w ramach samej Unii niewiele byÅ‚o krajów o mniejszym stopniu rozwoju. Ponadto, wÅ‚adze tych krajów – jak siÄ™ ocenia – zwÅ‚aszcza wÅ‚adze samorzÄ…dowe, lepiej byÅ‚y przygotowane do przyjmowania funduszy strukturalnych. DotyczyÅ‚o to także przedsiÄ™biorstw przemysÅ‚owych, transportowych i innych. My tych podmiotów gospodarczych już nie posiadamy, ponieważ zostaÅ‚y one w sposób nieodpowiedzialny sprzedane i zlikwidowane.

Obliczając zyski i obciążenia, wynikające z członkostwa w Unii, musimy brać pod uwagę nie tylko okres przynależności, ale cały okres przygotowywania się do członkostwa. To właśnie w okresie przygotowawczym nastąpiły zasadnicze zmiany w naszej gospodarce, to wtedy Naród Polski poniósł największe straty i wyrzeczenia. Państwa członkowskie wpłacają do budżetu Unii Europejskiej składkę, która po odliczeniu kosztów utrzymania administracji i organów unijnych, jest rozdzielana pomiędzy członków głównie na wsparcie rolnictwa i pomoc strukturalną. Wysokość składki zależy od poziomu dochodu narodowego brutto, czyli od zamożności danego państwa. Dopłaty otrzymają państwa i regiony o poziomie niższym o 25% niż wynosi średnia w Unii.

W ogólnym bilansie wydatków budżetu, pozycja związana z członkostwem w Unii Europejskiej jest bardzo wysoka.

Składka Polski do budżetu Unii ma wynosić:

# 2004 r. – 2.360 mln euro (peÅ‚na), czyli 9,5 mld zÅ‚;
# 2005 r. – 2.455 mln euro, czyli 9,8 mld zÅ‚;
# 2006 r. – 2.553 mln euro, czyli 10,2 mld zÅ‚.

Uwzględniając, że w roku 2004 zapłacimy tylko 6,3 mld zł (o jedną trzecią mniej, ponieważ uzyskujemy ewentualne członkostwo dopiero 1 maja), to w roku, 2006 czyli po dwóch latach członkostwa, nasza składka wzrośnie o prawie 1 mld zł. Trudno przewidzieć skąd znajdą się na to środki.

Aby przedstawić całość sytuacji trzeba dodać, że w ramach składki członkowskiej, Polska została obciążona spłatą tzw. rabatu brytyjskiego, w wysokości 600 mln euro w ciągu 3 lat, którego Brytyjczycy odmówili zapłacić. Rabat ten został rozłożony na innych członków, przy czym Niemcy, Austria, Holandia i Szwecja, uzyskały ulgi w tym obowiązku.

Porównuje siÄ™ PolskÄ™ z HiszpaniÄ… ze wzglÄ™du na wiele podobieÅ„stw. Mimo, że poziom rozwoju wstÄ™pujÄ…cej do EWG Hiszpanii byÅ‚ podobny do naszego i chociaż, tak jak my, kraj ten wychodziÅ‚ z ustroju totalitarnego, posiadaÅ‚ podobny obszar i liczbÄ™ ludnoÅ›ci, to jednak Hiszpania prowadziÅ‚a wtedy innÄ… politykÄ™ gospodarczÄ…, aniżeli Polska obecnie. Hiszpania nie otworzyÅ‚a wówczas caÅ‚kowicie – jak my – swojego rynku usÅ‚ug i bankowoÅ›ci, limitowaÅ‚a import. PrzyjÄ™te wtedy zaÅ‚ożenia integracji ze Wspólnotami spowodowaÅ‚y, że Hiszpania korzystaÅ‚a z różnicy cen w porównaniu z resztÄ… krajów wspólnotowych, podnosiÅ‚a stopniowo wÅ‚asne ceny i dziÄ™ki temu zdoÅ‚aÅ‚a wyrównać warunki konkurencji. Nie pozwoliÅ‚a sobie narzucić w negocjacjach rozwiÄ…zaÅ„, sÅ‚użących grupie najbogatszych paÅ„stw, które dążą do zduszenia rozwoju gospodarczego w krajach biedniejszych.

SwoistÄ… propagandowÄ… zachÄ™tÄ…, „marchewkÄ…” dla ubogich paÅ„stw kandydujÄ…cych do grona unijnych czÅ‚onków, jest proponowany przez UniÄ™ EuropejskÄ… system pomocowy, zwany Funduszami Strukturalnymi i Funduszem SpójnoÅ›ci.

Fundusze strukturalne mogą być przeznaczone na rozbudowę infrastruktury, na przeciwdziałanie bezrobociu, na wspieranie rolników i rybaków. Fundusze Spójności są przewidziane na rozbudowę infrastruktury w transporcie oraz na ochronę środowiska. Na oba te fundusze przeznacza się dla Polski, w latach 2004-2006, 11,36 mld euro.

Warunkiem koniecznym do czerpania z Funduszy Strukturalnych, na każdym szczeblu korzystania z pomocy, jest zapewnienie dofinansowania projektów ze środków własnych absorbenta tych funduszy. Poziom dofinansowania najczęściej waha się na poziomie 25% tzw. wydatków kwalifikowanych, choć praktycznie jednak trzeba wydać około 40 Euro, aby otrzymać 60 Euro z UE. Wynika to z podatku od wartości dodanej (VAT), kosztów wstępnych przygotowania przedsięwzięcia inwestycyjnego oraz sposobu refundowania nakładów.

Jeżeli mówimy o refundacji to należy użyć trybu warunkowego, ponieważ akt ten wymaga spełnienia szeregu często trudnych warunków. Zmusza do przebrnięcia przez bardzo skomplikowaną, mniej lub bardziej realną drogę, biurokratycznych przeszkód o charakterze formalnym. Jest to relacja wymagająca dużego wysiłku finansowego ze strony beneficjentów. Należy się więc zastanowić, czy dla niektórych potencjalnych beneficjentów ten wysiłek finansowy nie stanie się barierą zbyt trudną lub czasem nawet niemożliwą do pokonania. Bezzwrotne wsparcie zewnętrzne traktowane jest przez fundatora jako uzupełnienie środków wewnętrznych.

Zapewnienie własnych funduszy na realizację inwestycji jest podstawowym warunkiem ubiegania się o dofinansowanie z pomocy zagranicznej. Dawca pomocy traktuje swoje dofinansowanie, jako uzupełnienie a nie jako zamiennik środków własnych projektodawcy. Warunkiem, aby środki z funduszy strukturalnych nie okazały się wirtualnymi pieniędzmi, jest odpowiednie kadrowe i finansowe, przygotowanie samorządów do zagospodarowania takich funduszy. Stąd pierwszoplanowym zadaniem powinno być obecnie solidne przygotowanie struktur a przede wszystkim pracowników na poziomie lokalnym. Zaopatrzenie ich w solidną wiedzę teoretyczną i umiejętności praktyczne, które pozwoliłyby skutecznie zabiegać o środki pomocowe jest rzeczą niezbędną do owocnej realizacji tych planów.

Ocenia się minimalną liczbę takich pracowników na około 3 tysiące. Odpowiednie przygotowanie takiej liczby fachowców wymagałoby, oprócz niezbędnego czasu na szkolenia, również odpowiednich nakładów finansowych. Trudno się przecież spodziewać, że tzw. menadżerowie projektów zechcą pracować na zasadzie wolontariatu. Fachowcy ci powinni znaleźć zatrudnienie w każdej gminie zainteresowanej pozyskaniem środków pomocowych.

Jednym z warunków uzyskania funduszy pomocowych, stawianych przez projektodawców pomysłu, jest opracowywanie planów i projektów przez jednostki samorządowe we własnym zakresie. Zlecenie ich przez przyszłego beneficjenta na zewnątrz w zasadzie dyskwalifikuje taki projekt. Dziwi fakt, że na samą tylko akcję promującą integrację europejską znalazły się pieniądze na 5 tys. etatów, natomiast o przeznaczeniu funduszy dla niezbędnych specjalistów od pozyskiwania i zagospodarowywania funduszy pomocowych nikt nawet dotąd nie pomyślał. Aby zaistniał, chociaż cień szansy na absorpcję, chociaż niewielkiej części środków pomocowych, skierowanych do gmin lub ich związków, spełnienie tych warunków staje się niezbędne.

W Polsce fundusze strukturalne trafią przede wszystkim do obszarów o najlepiej przygotowanej do ich absorpcji gospodarce i najlepiej wyszkolonej kadrze. Podmioty słabe nie będą w stanie przygotować dokumentów programowych odpowiedniej jakości, przedstawić dużej ilości wniosków inwestycyjnych, zapewnić środków na zabezpieczenie finansowe projektów ani też w odpowiedni, zgodny z zasadami unijnymi, sposób przeprowadzić monitoringu i oceny projektu. Stoi to w sprzeczności z artykułowanymi intencjami unijnych urzędników.

Zgodnie z tym, co zostało stwierdzone w oficjalnych dokumentach, fundusze strukturalne i pomocowe mają służyć wyrównywaniu szans między najbiedniejszymi a najbogatszymi regionami. Wbrew tym intencjom przyjęta formuła przydzielania tych funduszy, a przede wszystkim zasada współfinansowania, na pewno te różnice pogłębi.

Trudno nie odnieść wrażenia, że mimo dość dobrego rozeznania wśród unijnych urzędników tego problemu, starają się oni nie dostrzegać istnienia tej kwestii. Rodzi to pewne podejrzenia, co do prawdziwych intencji projektodawców pomysłów pomocowych.

Wobec tych wszystkich wyżej wymienionych faktów grozi nam sytuacja, że to Polska, jako płatnik netto, będzie wspierać rozwój bogatszych krajów Unii Europejskiej, ponosząc dodatkowo tym samym nieuzasadnione koszty. Warto z całym naciskiem zwrócić uwagę na fakt, iż finansowanie projektów z kredytów bankowych, lub innych komercyjnych instytucji finansowych nie wchodzi w rachubę. Takie są warunki i zastrzeżenia projektodawców pomocowych pomysłów. Z tym jednak problemem prawdopodobnie będą w stanie uporać się, bez pomocy ze strony państwa, tylko nieliczne samorządy.

Czy pomoc taka jest realna wobec mizerii polskiego budżetu, to pytanie do Ministra Finansów. Oceniając jednak realnie sytuację, łatwo można odpowiedzieć na to pytanie samemu. Fikcja pozyskania takowych funduszy, na uzupełnienie środków własnych samorządów terytorialnych, przekłada się w prosty sposób na nierealność uzyskania funduszy pomocowych z Unii Europejskiej. Wydaje się, iż będzie to, oprócz wielu innych, główna i kluczowa bariera uniemożliwiająca skorzystanie z tego wsparcia.

Gdy siÄ™ bada wielkość spodziewanej pomocy z Unii, to nie można nie zauważyć, że „Raport w sprawie korzyÅ›ci i kosztów Integracji Rzeczypospolitej Polskiej z UniÄ… EuropejskÄ…”, przygotowany w lipcu 2000 r. stwierdza, że „W pierwszych piÄ™ciu latach po akcesji, wypÅ‚aty dla Polski bÄ™dÄ… 1,5-4 razy wyższe niż nasza skÅ‚adka do wspólnego budżetu. KorzyÅ›ci te zależeć jednak bÄ™dÄ… od wyników negocjacji i zdolnoÅ›ci Polski do absorpcji Å›rodków unijnych”. ZnajÄ…c obecnie wyniki negocjacji, możemy z dużą dozÄ… prawdopodobieÅ„stwa stwierdzić, iż Polska bÄ™dzie wiÄ™cej do budżetu Unii wpÅ‚acać, niż z niego uzyskiwać.

Po wejściu do Unii nastąpi ubytek dochodów budżetu z ceł w wysokości ponad 3,5 mld zł. Do tego dojdą koszty utrzymania dodatkowego aparatu biurokratycznego dla obsługi kontaktów z Unią Europejską, szacowane na ok. 1 mld zł,. Należy doliczyć także dodatkowe kilkuset milionowe wpłaty, jako raty kapitałowe na rzecz Europejskiego Banku Centralnego i Europejskiego Banku Inwestycyjnego oraz olbrzymie koszty ponoszone na współfinansowanie projektów strukturalnych Unii. Tak więc, łączna wartość corocznych wydatków związanych z naszym członkostwem w Unii, może wynieść ok. 15 mld zł. Powyższa kwota nie uwzględnia dopłat bezpośrednich z budżetu państwa dla rolników. Nie trzeba przekonywać, że w sytuacji ponoszenia przez państwo tak wysokich wydatków, finansowanie dopłat bezpośrednich dla rolników na dopuszczalnym poziomie, jest wysoce wątpliwe.

Trzeba pamiętać, że wzrosną wydatki przedsiębiorstw na dostosowanie się do unijnych standardów sanitarnych, wymogów ochrony środowiska, zabezpieczenia socjalnego i bezpieczeństwa pracy. Drogi kredyt będzie opóźniał modernizację produkcji. W rezultacie wzrost gospodarczy może być raczej słaby, natomiast może wzrosnąć bezrobocie. W związku z tym nie daje dużych szans, przygotowywany obecnie przez ministra finansów Grzegorza Kołodkę, program naprawy finansów publicznych, gdyż nie można oczekiwać, że w wyniku jego realizacji, nastąpi szybkie przyśpieszenie wzrostu gospodarczego.

Gdyby tych problemów było mało, dochodzi do tego pozycja polskiego złotego. Kraje Eurolandu są zainteresowane nierealnym kursem złotego wobec głównych walut obcych, ponieważ to wspiera import i ogranicza polską produkcję krajową. Ogranicza to także pozycję konkurencyjną polskich towarów na rynku europejskim.

Polski złoty jest przewartościowany, ale siła naszej waluty nie zależy od popytu za granicą na polskie towary, ale od sztucznie ustalanych, wysokich stóp procentowych. Wysoki kurs złotego nie oznacza, że polska gospodarka jest zdrowa, tylko, że kurs ten jest zdegenerowany, bo ustalili go zagraniczni inwestorzy spekulacyjni. Jeżeli wejdziemy do Unii Europejskiej z przewartościowaną walutą i osłabioną gospodarką, to konkurencyjność polskiej ekonomiki będzie niska. Jawne 20% bezrobocie lub 30% bezrobocie, łącznie z ukrytym, stanie się stałym elementem krajobrazu gospodarczo-społecznego naszego kraju. Dlatego trzeba koniecznie zmienić reżim kursowy złotego.

Podejmowane przez Klub Parlamentarny Samoobrona RP w Sejmie prace nad zmianą ustawy o Narodowym Banku Polskim, są opóźniane przez Prezydium Sejmu i Komisję Finansów Publicznych.

Trzeba pilnie uaktualnić wartość złotego i wprowadzić praktykę, zgodnie z obowiązującą ustawą, aby o ostatecznym kształcie polityki walutowej decydował rząd. Rada Ministrów powinna wprawdzie wysłuchiwać opinii Rady Polityki Pieniężnej, ale decyzje musi podejmować samodzielnie, gdyż to tylko ona, a nie Rada Polityki Pieniężnej, odpowiada konstytucyjnie za skutki gospodarcze i społeczne tych decyzji. Wygłaszane opinie twierdzące, że proponowane zmiany są sprzeczne z zaleceniami Unii Europejskiej, są nieporozumieniem, albo celowym wprowadzaniem społeczeństwa w błąd.

Euroentuzjaści snują plany szybkiego pozbycia się złotego i przyjęcia euro. To rodzi poważne niebezpieczeństwo wzrostu cen. Dlatego realnie mogłoby to nastąpić nie wcześniej, jak po 2007 roku. Ponadto, aby przyjąć walutę euro, jako środek płatniczy w Polsce, trzeba spełnić tzw. kryteria konwersji, czyli zbieżności kilku warunków. Są to:

a) kryterium deficytu budżetowego (deficyt najwyżej na poziomie 3% PKB),
b) kryterium stabilności cen (inflacja może być wyższa o 1,5 punktu procentowego od średniej z trzech najlepszych pod tym względem państw),
c) kryterium długu publicznego (dług publiczny nie większy niż 60% PKB),
d) kryterium stóp procentowych,
e) kryterium udziału w mechanizmie kursu Europejskiego Systemu Walutowego (wartość złotego nie powinna się wahać bardziej niż o plus/minus 15% w stosunku do ustalonego kursu wobec euro).

Euroentuzjaści nie informują, że przyjęcie wspólnej waluty oznacza całkowitą rezygnację Polski z własnej polityki pieniężnej i za jej pomocą możliwości przyspieszenia wzrostu gospodarczego.

Wspomnijmy jeszcze o jednej, drobnej wprawdzie, sprawie technicznej, ale charakterystycznej dla przygotowywania dla Polski podrzędnej roli, jaką miałaby ona pełnić w strukturach unijnych. Otóż Unia Europejska wprowadza obecnie reformę systemu podejmowania kluczowych decyzji monetarnych w strefie euro, które mają obowiązywać po rozszerzeniu. Polegać one będą na ograniczeniu do 21 liczby członków zarządu Rady Europejskiego Banku Centralnego. Wobec większej niż 21 liczby członków w rozszerzonej Unii, spowoduje to konieczność wprowadzenia rotacji, także dla prezesów narodowych banków centralnych. Tak więc częstotliwość rotacji oraz udział w głosowaniu miałby być zależny od wysokości dochodu narodowego kraju i stanu rozwoju jego sektora finansowego.

Państwa będą zatem podzielone na 3 kategorie. W najniższej kategorii, z prawem do udziału tylko w 38% posiedzeń całej grupy, znalazłaby się Polska. Widać z tego, że w takim układzie, wpływ naszego kraju na zarządzanie systemem monetarnym Unii byłby praktycznie żaden.

Sytuacja gospodarcza w strefie euro nie jest dobra. Najgorsza sytuacja panuje pod tym względem w Niemczech i we Francji. W Niemczech tempo wzrostu gospodarczego wynosi obecnie 0,4 %, a w lutym br. bezrobocie objęło 4,7 miliona osób.

Budżet Unii na rok 2002 został tak skonstruowany, że na jego dochody składają się składki, które wynoszą 1,27% Produktu Narodowego Brutto (PNB) kraju członkowskiego Unii Europejskiej (48,5% wszystkich dochodów), a w pozostałej części 1% wpływów z podatku VAT każdego z krajów członkowskich (35,6% dochodów), cła (13%), opłat rolnych (2,1%) oraz pozostałych wpływów (0,8%).

Na wydatki składają się:

Wspólna Polityka Rolna – 45,2 %, fundusze strukturalne – 34,5%, dziaÅ‚ania zewnÄ™trzne – 8,4%, administracja – 5,2%, badania naukowe – 4,1%, ochrona konsumentów – 1,2%, mÅ‚odzież i media – 0,9% oraz pozostaÅ‚e – 0,5%.

W dziale dotyczącym kosztów członkostwa, na uwagę zasługuje sprawa podatku VAT, który w części jest odprowadzany do budżetu unijnego. Unia Europejska wymaga, aby podatek VAT wynosił w krajach członkowskich nie mniej niż 15 %, a stawka obniżona była nie niższa niż 5%. Tymczasem stawka zerowa występuje jeszcze w Belgii, Danii, Finlandii, Szwecji i we Włoszech. Zatem nie mamy w Unii sytuacji, że we wszystkich sprawach i we wszystkich państwach, przepisy unijne są rygorystycznie przestrzegane, a tego właśnie wymaga się od Polski.

Nie są to bynajmniej wszystkie koszty, jakie polskie społeczeństwo poniesie w wyniku wstąpienia Polski do Unii Europejskiej. Spodziewany zanik handlu, spowodowany ograniczeniem osobowego ruchu przygranicznego, wobec bezmiaru nędzy obywateli, zamieszkujących wschodnie województwa naszego kraju, będzie prawdziwym dramatem i tragedią dla tysięcy firm i rodzin utrzymujących się z tego zajęcia. W chwili obecnej ocenia się, że straty z tytułu zabezpieczenia wschodniej granicy Unii Europejskiej dla polskich firm handlowych, produkcyjnych, rzemieślniczych i obywateli mogą sięgnąć nawet 6 mld zł rocznie. Straty te trzeba szczegółowo oszacować a poszkodowanym, w wyniku wprowadzenia unijnego prawa, podmiotom wypłacić stosowne odszkodowania. Kwoty te należy wcześniej wynegocjować z Unią Europejską, gdyż koszty finansowe i społeczne, związane zabezpieczeniem jej wschodniej granicy winny być pokrywane przez wszystkich członków wspólnoty.

W ramach wprowadzenia w życie umowy z Schengen, Polska przejmie na siebie szczególnÄ… rolÄ™ ochrony wschodniej rubieży euro. To wÅ‚aÅ›nie Polska bÄ™dzie odpowiedzialna za uszczelnienie wschodniej granicy nie tylko w zakresie przepÅ‚ywu osób, ale również i towarów. Swoistym paradoksem jest, że bÄ™dziemy odpowiedzialni za pobieranie opÅ‚at granicznych i odprowadzanie ich do budżetu unijnego a nie jak do tej pory – do budżetu polskiego.

XIV. PODSUMOWANIE I WNIOSKI

Mija już czternaÅ›cie lat od czasu podstÄ™pnego zawÅ‚adniÄ™cia PolskÄ… przez samozwaÅ„cze liberalne elity polityczno-finansowe, które realizujÄ… program niszczenia, rozkradania i dewastowania naszej Ojczyzny. Nie możemy pozwolić na dalsze uzależnianie naszego kraju od obcych siÅ‚ gospodarczych i politycznych. Polska nie może zostać sprowadzona do roli rynku zbytu na towary transnarodowych korporacji, a Polacy zdegradowani do roli taniej siÅ‚y roboczej. Tragedia wielu milionów naszych rodaków – bezrobotnych cierpiÄ…cych niedostatek i borykajÄ…cych siÄ™ z trudnoÅ›ciami życia codziennego, którzy popadli w nÄ™dzÄ™ na skutek realizacji tego antypolskiego planu, musi wstrzÄ…snąć caÅ‚ym narodem. Trzeba wyÅ‚onić takÄ… wÅ‚adzÄ™ paÅ„stwowÄ…, która zapewni rozwój spoÅ‚eczno-gospodarczy a także bÄ™dzie przestrzegać konstytucyjnych praw ekonomicznych, spoÅ‚ecznych i kulturalnych.

Samoobrona Rzeczypospolitej Polskiej, jako głęboko patriotyczny ruch społeczny, kierująca się Programem Naprawy Rzeczypospolitej, to szansa i gwarancja odbudowy i rozkwitu naszej Ojczyzny. Nasze dotychczasowe działania polityczne przynoszą widoczne efekty. Już nie tylko coraz większa część narodu, ale również kręgi polityczne przyznają nam rację.

1. ReasumujÄ…c wybrane elementy strategii polityki spoÅ‚eczno – gospodarczej Samoobrony RP to:

# ograniczenie – do usuniÄ™cia wÅ‚Ä…cznie – bariery popytowej poprzez radykalne zwolnienie z opodatkowania dochodów najniższych oraz poprzez wypÅ‚atÄ™ powszechnych zasiÅ‚ków dla bezrobotnych,
# poprawa konkurencyjności polskiej produkcji i usług poprzez zmniejszenie podatku dochodowego od przedsiębiorstw do symbolicznego poziomu 10 %,
# poprawa opÅ‚acalnoÅ›ci polskiego eksportu poprzez dewaluacjÄ™ polskiego zÅ‚otego i utrzymanie pÅ‚ynnego kursu zÅ‚otego przy inflacji cenowej 5 – 7 % rocznie,
# zapewnienie trwałych źródeł dochodów budżetowych, głównie w postaci podatków pośrednich tj. poprzez utrzymanie dotychczasowych podatków VAT i akcyzy oraz wprowadzenie nowego, maksymalnie 2,5% podatku dochodowego (PO). Uruchomienie procesów wzrostowych w polskiej gospodarce dla osiągnięcia w pierwszym roku reform minimum 6 % wzrostu PKB a w następnych latach 6-9 % wzrostu PKB rocznie.
# Odbudowanie tradycyjnych więzi gospodarczych z krajami Europy Środkowej i Wschodniej, krajami WNP i krajami arabskimi przy kontynuowaniu dotychczasowych kontaktów Unii Europejskiej i Ameryki.
# Zrównoważenie importu i eksportu w ten sposób, że w ciągu 3 lat bilans handlowy będzie dodatni nawet kosztem wprowadzenia restrykcji administracyjnych.
# Równoważenie budżetu państwa przy zachowaniu prorozwojowych instrumentów polityki państwowej
# uruchomienie bardzo silnego mechanizmu efektywnoÅ›ciowego – „im wiÄ™cej i oszczÄ™dniej wytwarzam i sprzedajÄ… tym wiÄ™cej zarabiam”,

2. Przedstawiona strategia polityki spoÅ‚eczno – gospodarczej przewiduje:

# znaczny wzrost dochodów i wydatków budżetu państwa: poprzez realizację aktywnej roli państwa w gospodarce,
# oparcie dochodów budżetu państwa na źródłach krajowych i krajowej akumulacji,
# finansowanie deficytu budżetowego przez emisję rządowych papierów dłużnych do krajowych instytucji finansowych.

3. Siłą sprawczą napędzającą rozwój gospodarki będą działające równocześnie 4 główne strumienie zasilające gospodarkę, tj. :

# przeniesienie 60 % rezerwy rewaluacyjnej w postaci zysku NBP wpłaconego dodatkowo do budżetu państwa w wysokości co najmniej 16,2 mld zł, którą Skarb Państwa dokapitalizuje polskie banki z przeznaczeniem na prorozwojowe programy inwestycji nowych i modernizacyjnych obsługiwane przez narodowe banki inwestycyjne,
# przeniesienie 80 % tj. co najmniej 24 mld. USD rezerw dewizowych Skarbu Państwa z banków zagranicznych do banków krajowych. Środki zdeponowane w polskich bankach będą służyły do obsługi państwowych papierów dłużnych oraz na udzielanie kredytów, poręczeń i gwarancji dla jednostek samorządowych na prefinansowanie zadań współ finansowanych ze środków UE,
# dopływ środków UE na konkretne programy i przedsięwzięcia. Szacuje się, że wykorzystanie środków przeznaczonych na programy strukturalne powyżej 47 % zagwarantuje, że Polska nie będzie w pierwszych latach płatnikiem netto UE.
# dopływ środków z prywatyzacji na przedsięwzięcia rozwojowe i sfinansowanie przejęć źle sprywatyzowanego majątku.

4. Warunki:

# przed uruchomieniem programu należy natychmiast dokonać zmiany ustawy o NBP. Prezes NBP Leszek Balcerowicz wyrządza szkodę RP w wysokości conajmniej 10 mln zł dziennie. Obecna ekipa kierująca NBP jest w stanie zniszczyć każdą inicjatywę , która zagraża interesom zagranicznego kapitału spekulacyjnego,
# instrumenty wspierające popyt wewnętrzny wywołają impuls inflacyjny a ten obniży lub zredukuje rentowność inwestycji portfelowych kapitału spekulacyjnego. Liczyć się więc należy z jego odpływem i próba szantażu władz Polski poprzez załamanie bilansu płatniczego. Z tych powodów przed uruchomieniem programu zasadnicza część rezerw dewizowych Skarbu Państwa zarządzanych przez NBP musi znaleźć się w państwowym Banku Gospodarstwa Krajowego.
# władze polskie będą zobowiązane do szczegółowego rozliczenia prywatyzacji majątku narodowego wszędzie tam, gdzie prywatyzacja nastąpiła z naruszeniem interesu Skarbu Państwa; to Skarb Państwa z mocy prawa będzie zobowiązany dochodzić swoich roszczeń o zwrot majątku i wypłatę odszkodowania. Roszczenia o naprawienie szkód i wypłatę odszkodowań zostaną też skierowane do osób odpowiedzialnych za prywatyzację majątku narodowego i do firm doradczych,
# zmienione zostaną przepisy o zamówieniach publicznych w ten sposób, że jeżeli inwestycje budowlane lub dostawy gotowych dóbr inwestycyjnych będą finansowane ze środków publicznych, to wykonawcą odpowiednio (w całości lub w części finansowanej z krajowych środków) musi być podmiot krajowy.
# zostanie uruchomiony systemu postępowań naprawczych w przedsiębiorstwach i system dochodzenia odszkodowań za niewłaściwe zarządzanie NFI oraz przedsiębiorstwami wchodzącymi w skład NFI i za niewłaściwe doradzanie przedsiębiorstwom i resortom przez zagraniczne i krajowe firmy doradcze.

Program społeczno-gospodarczy Samoobrony RP to podstawa walki z kryzysem, to szansa trwałego i szybkiego rozwoju gospodarczego, to perspektywa pracy dla każdego i życia w godnych warunkach.

Przedstawiając treść programu Samoobrony RP do wiadomości publicznej, liczymy na uwagi i propozycje, które zawarte zostaną w kolejnych zeszytach problemowych. Stanowić one będą źródło do dalszych prac nad poprawą warunków gospodarowania i naprawy Rzeczypospolitej.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.